Księga przeznaczenia. Parinoush Saniee

      Gdy się obudziłam, zbliżało się południe. W mieszkaniu nadal panowała cisza; byłam sama. Pomyślałam wówczas, jak cudownie jest mieszkać, gdy wokół panuje spokój i nikt ci nie przeszkadza. Mogę spać tak długo, jak zechcę. Wstałam, umyłam twarz, zaparzyłam herbatę i znowu zjadłam kilka ciastek. Była sobota i wszystkie sklepy były otwarte. Jeśli mężczyzna nie wróci, będę musiała wyjść i zrobić małe zakupy. Lecz co z pieniędzmi? No właśnie, a co zrobię, jeśli on nie wróci? Pewnie poszedł dzisiaj do pracy i jeżeli Bóg pozwoli, przyjdzie do domu późnym popołudniem. Omal się nie roześmiałam. „Jeżeli Bóg pozwoli”. Zabrzmiało to tak, jakbym czekała na jego powrót. Czy to oznaczało, że zaczynało mi na nim zależeć?

      Przypomniała mi się pewna opowieść z magazynu „Woman’s Day”. Młoda kobieta podobnie jak ja została zmuszona do małżeństwa. Wieczorem w dniu ślubu zwierzyła się mężowi, że nie może z nim pójść do łóżka, ponieważ kocha innego mężczyznę. Mąż obiecał, że nie będzie jej dotykał. Po kilku miesiącach kobieta zaczęła odkrywać jego zalety. Z każdym kolejnym dniem zapominała coraz bardziej o niespełnionej miłości i zakochiwała się w swoim mężu. On jednak nie chciał złamać danego słowa i nie chciał jej dotykać. Czy mój mąż byłby gotów złożyć podobną obietnicę? Byłoby wspaniale! Nic do niego nie czułam; chciałam tylko, aby wrócił do domu. Po pierwsze musiałam się zorientować, jak wyglądają sprawy między nami. Po drugie potrzebowałam pieniędzy. A po trzecie chciałam mu oświadczyć, że pod żadnym warunkiem nie wrócę do domu rodzinnego. Znalazłam tutaj azyl i spodobało mi się życie wolne od gnębienia i docinek ze strony krewnych.

      Włączyłam głośno radio i zabrałam się do pracy. W kuchni spędziłam wiele godzin. Wymyłam szafki, wyłożyłam półki gazetami, a następnie poukładałam na nich naczynia i inne drobiazgi. Duże miedziane garnki ustawiłam pod ladą w pobliżu kuchenki gazowej. W pudle oprócz ręczników i obrusów znalazłam niewykorzystany materiał. Pocięłam go na różnych rozmiarów ściereczki, a  ponieważ nie miałam maszyny do szycia, obrębiłam je ręcznie. Rozłożyłam jedną na stole kuchennym, a pozostałe na blacie kuchennym i szafkach. Nowy samowar, który najwidoczniej był częścią mojego posagu, postawiłam na jednej z szafek, a obok ustawiłam tacę na herbatę. Wymyłam kuchenkę gazową i lodówkę, ponieważ były bardzo zabrudzone. Następnie spędziłam sporo czasu na szorowaniu kuchennej podłogi, aż w końcu udało mi się doprowadzić ją do porządku. W moich rzeczach znalazłam kilka haftowanych obrusów. Zaniosłam je do salonu i rozłożyłam na kominku, stole, na którym stało radio i gramofon, oraz na regale z książkami. Poukładałam płyty według rozmiarów. Przez chwilę próbowałam włączyć gramofon, ale bez skutku.

      Rozejrzałam się wokół. Mieszkanie wyglądało przytulniej. Podobało mi się. Nagle usłyszałam hałas dobiegający z podwórza, ale gdy wyjrzałam przez okno, nikogo nie dostrzegłam. Zauważyłam za to wysuszone rabaty kwiatowe, które wymagały podlania. Wyszłam na zewnątrz i zrobiłam to, a potem polałam wodą podwórko i schody i zabrałam się za ich mycie. Gdy wreszcie skończyłam, byłam zmęczona i spocona, a na dworze panował już mrok. Przypomniałam sobie, że w mieszkaniu znajduje się wanna. Chociaż nie było ciepłej wody, a ja nie wiedziałam, jak włączyć duży naftowy bojler stojący w rogu łazienki, kąpiel i tak była wspaniałą nagrodą. Wymyłam wannę oraz umywalkę, a potem wzięłam zimny prysznic. Umyłam szybko włosy i ciało. Założyłam podomkę w kwiatowe wzory uszytą przez panią Parvin, zebrałam włosy w kucyk i  spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Wydawało mi się, że wyglądam inaczej. Nie byłam już dzieckiem. Miałam wrażenie, że w ciągu tych zaledwie kilku dni postarzałam się o parę lat.