Skazana. Teri Terry
A ty? Wiesz, że nie musisz iść. Dam sobie radę sama – kłamię i w tym momencie światło latarni nad naszymi głowami nagle mruga i gaśnie. Automatycznie ogarnia mnie popłoch. Przysuwam się bliżej do Avy, łapię ją za rękę. Nie jest zupełnie ciemno; mówię sobie, że gdzieś dalej palą się światła, ale nie umiem powstrzymać strachu. Idę szybko w stronę latarni przed nami, ciągnąc za sobą Avę.
– W porządku? – pyta.
– Nie. Tak. Po prostu nie lubię ciemności – mówię, choć zwykle nie przyznaję się do tego głośno. Zbliżamy się do kolejnej, włączonej latarni i teraz, oddychając swobodnie, żałuję, że to powiedziałam.
– Zastanawiałam się nad tym.
– Nad czym?
– Czy się boisz ciemności. Tak to wyglądało tamtego dnia w szkole, kiedy odcięto prąd.
Jestem zaskoczona. Wyłapała to? Myślałam, że lepiej się umiem ukrywać; w każdym razie nikt inny raczej nie zauważył.
– No, chyba tak. Trochę. Ale już jest okej.
Docieramy na róg ruchliwszej ulicy. Światło bije tu także z wystaw sklepowych i restauracji, więc strach nieco mi odpuszcza.
– Dlaczego? To znaczy: czy jest jakiś powód, czy zawsze tak było i już?
Waham się, po czym daję skróconą odpowiedź:
– Kiedyś, gdy byłam mała, zostałam zamknięta w ciemności na bardzo długo. Od tamtej pory nie mogę jej znieść.
– Zostałaś zamknięta? Nie chcesz chyba powiedzieć, że ktoś to zrobił celowo, co? Pewnie nie twoi rodzice, prawda?
– Nie, jasne, że nie. – Widzę jej pytający wzrok, ale nie zamierzam opowiadać o tym wyczerpująco, nie teraz. – Słuchaj, to długa historia. Może innym razem – rzucam wymijająco, nie mając pewności, czy „inny raz” faktycznie kiedyś nastąpi.
– Okej. Jesteśmy na miejscu – oznajmia Ava.
Schodzimy do metra, wkładamy torby do wykrywacza metali, przekraczamy bramkę i odbieramy swoje rzeczy po drugiej stronie. Ava ma bilet okresowy, jak większość ludzi, a dla mnie kupiła jednoprzejazdowy. Przykładamy je do czytników i przechodzimy dalej. Wokół nas jest teraz pełno ludzi.
Byłam już kiedyś w metrze, ale ostatnim razem kilka lat temu – przed wyborami. Nawet wtedy jednak nie jechałam sama ani nawet nie tylko z jedną osobą, jak dzisiaj. No i wówczas nie było takich środków bezpieczeństwa jak na lotnisku.
W wagonie z zaciekawieniem przyglądam się otaczającym nas pasażerom, aż w końcu Ava mówi ściszonym głosem blisko mojego ucha:
– Nie gap się tak na ludzi. Komuś może się to nie spodobać.
Więc teraz patrzę na swoje buty, na ściany – nie mam pojęcia, gdzie skierować wzrok.
– Spróbuj się rozluźnić – doradza.
Pięć stacji. Wysiadamy, idziemy do drugiego pociągu. Tym razem sześć stacji – liczę je, aż pora wysiadać. Stajemy na ruchomych schodach wiozących nas do wyjścia.
– Która godzina? – pyta Ava.
Zerkam na zegarek.
– Mamy dwadzieścia minut.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.