Asymetria. Lisa Halliday

      Z PRZESIADKĄ W RONKONKOMIE jazda pociągiem trwała niecałe trzy godziny. Alice w podróży piła kwaśną lemoniadę i patrzyła, jak zardzewiałe siatki ogrodzeniowe i psychodeliczne graffiti z Queensu ustępują miejsca żonkilom, psim budom, dereniom i pnączom. W Yaphank wzdłuż torów widać było tu i ówdzie kwiaty cykorii, rozedrgane niczym maleńkie ludziki życzące im dobrej podróży. Naprzeciwko w przedziale siedziała staruszka, trzymała ręce na torebce, a torebkę na kolanach, i oglądała przemykające za szybą krajobrazy, wokół niej zaś skakała i krzyczała grupka nastolatków. Od czasu do czasu ich wygłupy przenosiły się na korytarz, młodzi ludzie obijali się o fotel tej kobiety, a raz ktoś nawet rzucił czapeczkę bejsbolową prosto w łokciowe zgięcie jej barwinkowego blezera. Nawet kiedy pochylił się nad nimi konduktor, robili dalej swoje – rzucali bananami, wyrywali sobie z rąk telefony komórkowe – aż wreszcie konduktor wyprostował się, odchrząknął i zapytał:

      – Przepraszam. Czy ta pani wam przeszkadza?

      Jak susły uciekające do rodzinnych nor, opadli na swoje miejsca i pozostali na nich już do końca podróży, porozumiewając się odtąd mnisim szeptem.

      – Cześć, Samantho.

      – Cześć, Clete. Jak leci?

      – Nieźle. Ładna pogoda na wizytę na wsi.

      – Na pewno.

      Gdy wjechali na podjazd, Ezra wychodził właśnie ze swojej pracowni.

      – Przepraszam, panienko! – krzyknął. – Pani rezerwacja zaczyna się dopiero od jutra. – Podszedł bliżej. – Jak się masz, Mary-Alice?

      Otworzyła szeroko oczy.

      – To znaczy Samantho-Mary. Samantha-Mary-Alice. Mary-Alice to twoje drugie imię, nie? Wolisz jednak Samanthę, prawda, Samantho-Mary-Alice?

      – Tak jest – odpowiedziała.

      – Nieważne. – Clete wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Do zobaczenia w niedzielę, szefie.

      Kiedy wchodzili do domu, Ezra otoczył ją ramieniem.

      – Dziewięćdziesiąt trzy strony.

      – Wspaniale.

      – Nie wiem, czy są coś warte.

      Po domu krzątała się sprzątaczka, a oni jedli lunch. Alice zaczęła mu opowiadać o tej staruszce w pociągu, ale kiedy tylko napomknęła o barwinkowym blezerze, Ezra odstawił piwo imbirowe i pokręcił głową.

      – Nie sentymentalizuj jej.

      – Zawsze tak mówisz. Nie sentymentalizuj ludzi. Jakbym mogła coś na to poradzić.

      – Uczucia są w porządku. Ale nie sentymentalizm.

      Sprzątaczka puściła do niej oko.

      – On jest taki zabawny.

      – Kto?

      – Pan, panie Blazer.

      – To nie ulega najmniejszej wątpliwości – powiedziała Alice, wstając. – Hej, Yankees grają dziś wieczorem z Red Sox.