Gwiazdy Oriona. Aleksander Sowa
Jak mam to rozumieć?
– To ja się o to pytam! – mówi Kostecki, zapalając papierosa. – Co znaczy to, co pisze na tej kartce papieru? Bo takiego przypadku jeszcze nie miałem. Żeby kota do KGP delegowano? I jeszcze do jakiego wydziału! Coś mi tu śmierdzi. Może ty kosmonautą jesteś?
– Nie.
– Pilotem śmigłowca?
– Nie.
– I wujka generała też nie masz?
– Nie mam.
– To może jakiejś pani w ministerstwie dobrze zrobiłeś?
– W żadnym razie.
– Czyli mam myśleć, że to przypadek?
– Nie wiem.
– Ja też nie, ale na przypadek to nie wygląda – ciągnie Kostecki. – Nie będziesz mi tu rąk mydlić. Musisz znać kogoś ważnego.
– Nie znam.
– Skoro nie chcesz powiedzieć, to twoja sprawa. Na dzień dzisiejszy wygląda, że się rozstaniemy. Bynajmniej na jakiś czas. – Kostecki nieszczerze się uśmiecha. – Podpisz, że odebrałeś. Pakujesz się, masz wziąść broń, amunicję i zapierdalać do KGP. Tam będziesz kontynuować dalej służbę. Zameldujesz się u inspektora Drożdżaka.
– Kiedy?
– Co kiedy?
– Kiedy mam się tam stawić?
– Niezwłocznie! – rzuca Kostecki. – Żegnam.
Stompor wyczuwa nutę czegoś, czego nie potrafi zidentyfikować.
– Nie wiem, jak to zrobiłeś i o co w tym chodzi, ale mam nadzieję, że zachowasz dobre wspomnienia o tym miejscu – mówi jeszcze Kostecki. – I zła renoma nie pójdzie za tobą.
16
Leży twarzą w błocie i czuje, jak ktoś ją rozbiera. Jeszcze nie rozumie, co się stało. Jest oszołomiona, potwornie boli ją głowa, a twarz jej pulsuje. Dopiero kiedy zimne jak lód dłonie chwytają za gumkę jej majtek i jednym szarpnięciem je rozrywają, w jej serce wdziera się paraliżujący strach. Uczucie mrozi jej ciało.
– Nie powinnaś farbować włosów – słyszy.
– Co chcesz zrobić?
– Milcz! – rzuca sucho, po czym kopie ją w żebra.
Ból jest tak silny, że mdleje. Odzyskuje przytomność z policzkiem w błocie. Słyszy pobrzękujący na wietrze metal i skrzypienie drewna. Jej oko rejestruje cementową konstrukcję. Poznaje szyb Deutschlandgrube, budynek maszynowni i wieżę ciśnień w Kochłowicach. Wie, gdzie jest.
– Nie rób, proszę, nie rób mi krzywdy.
– Milcz!
Ruiny maszynowni przypominają jej dekorację do filmu o upadku cywilizacji. Widok wybitych okien, szkła, poskręcanego żelaza nieczynnych suwnic i zardzewiałych torów w oparach snującego się po ziemi dymu sprawia, że dziewczyna czuje się jak w miejscu, gdzie wybuch bomby zniszczył wszystko, co żyje. Panicznie boi się śmierci i bardzo chce żyć. Z oczu płyną jej łzy.
– Proszę cię, zostaw mnie. Jestem za młoda.
– Zostałaś wybrana.
– Skończyłam dziś siedemnaście lat. Zostaw mnie, zrobię dla ciebie wszystko.
– Nie odwracaj się – ostrzega.
Słyszy przyśpieszony oddech. Oliwia czuje deszcz na obnażonych pośladkach. Instynkt przetrwania podpowiada jej, że musi wierzyć, musi wierzyć bez cienia wątpliwości w szczęście, w zbieg okoliczności, w pomyślny los.
– Nie chcesz mnie skrzywdzić, prawda?
– Milcz!
– Nie rób mi krzywdy. – Dziewczyna się odwraca.
Widzi go stojącego nad nią w rozkroku z członkiem w ręce. Z jego ust wydobywa się para niczym z lokomotywy.
– Powiedziałem – rzuca gardłowym głosem i wymierza jej kopniak.
Tym razem jest jednak na to przygotowana i zasłania się rękoma. Uderzenie zatrzymuje się na skrzyżowanych przedramionach. Wyje z bólu. On uderza raz jeszcze. Dziewczyna słyszy trzask i mdleje. Resztka odchodzącej z jej umysłu świadomości chwyta się myśli, że właśnie złamał jej palce.
– Ratunku! Ludzie, pomocy! – wrzeszczy z całych sił.
Następny cios dostaje w żebra. Chwilę później wszystko przed jej oczyma przybiera żółty odcień. Wie, że trafił w wątrobę. Kuli się i milknie. Gdzieś w dali słyszy gwizd lokomotywy.
– Powiedziałem, żebyś milczała. Oszczędzisz sobie cierpienia. Chyba chcesz tego, prawda?
Wolno przesuwa się bokiem po ziemi. Byle dalej od niego, by jak najdłużej utrzymać się na powierzchni, przy życiu.
– Nie słyszałaś?
– Słyszałam.
– Więc?
– Masz rację, chcę tego.
– Powiedz to.
– Chcę oszczędzić sobie cierpienia – mówi, a jej zdrowa dłoń trafia na coś twardego.
– To dobrze. Bądź grzeczna i połóż się na brzuchu.
– A puścisz mnie po wszystkim? – prosi, ściskając kawałek cegły.
Odpowiada jej histeryczny śmiech. Dziewczyna wie, że to jej szansa. Ciska cegłę z całej siły, celując w jego głowę. Kawałek szamotki trafia go nad lewym okiem. Mężczyzna chwieje się i kładzie dłoń na zranionym miejscu.
– Nie zbliżaj się! – krzyczy dziewczyna.
– Prosiłem – odpowiada, wpatrzony w krew na palcach. – Nie pozostawiłaś mi wyboru – dodaje z wyrzutem.
Jej wzrok rejestruje długi przedmiot. Kopniak w brzuch odbiera jej oddech. Kuli się. Następny jest mniej dotkliwy, rozmywa się w nieświadomości. Za ciemną postacią nad sobą zauważa płomień nad koksownią. Widzi, jak napastnik bierze zamach, jak jego ręka wykonuje ruch w tył, a potem spada w jej kierunku.
Mężczyzna ociera krew z łuku brwiowego i uderza jeszcze raz. Na wszelki wypadek. Dziewczyna już się nie rusza. Wystarczają dwa skoki i jej czaszka rozpada się niczym skorupa orzecha.
– Dokonało się – mruczy. – W Twoje ręce oddaję jej ducha, Panie.
Odwraca ciało brzuchem do ziemi. Wreszcie nie stawia oporu, za to bije od niej przyjemne ciepło. Zdejmuje jej spodnie do kostek, podciąga leżące wzdłuż ciała ramiona. Układa starannie. Łokcie do góry, przedramiona pionowo w dół. Staje w rozkroku i patrząc z dumą na swoje dzieło, bierze sterczący członek w dłoń.
17
Telefon w przedpokoju mieszkania Grzesika brzęczy, a policjant wie, co to oznacza. Wstaje z wersalki, na której leżał przed telewizorem, i idzie do aparatu.
– O, cześć, tato. Stało się coś?
– Tak.
– Mów.
– Nie ma czasu. Wychodź. Czekam na dole – mówi jego teść.
Grzesik wychodzi przed swój wieżowiec. Obserwuje go starszy mężczyzna na parkingu. Siedzi za kierownicą w niemal nowym fordzie scorpio.
– Wsiadaj – mruczy teść Grzesika, gdy ten podchodzi do