Miasto luster. Justin Cronin
do plastikowego pojemnika. Gdyby miał więcej czasu, oprawiłby i rozebrał dzika, po czym uwędził mięso na sprzedaż. Ale był dzień pięćdziesiąty ósmy, więc musiał ruszyć w drogę.
Opuścił zwierzę na ziemię – przynajmniej kojoty skorzystają – i wrócił do chaty. Musiał przyznać, że wnętrze wygląda jak siedziba wariata. Nieco ponad dwa lata temu po raz pierwszy przyłożył pióro do papieru, a teraz ściany były pokryte owocami jego pracy. Rozszerzył technikę, od atramentu przechodząc do węgla, ołówków, nawet farby, która kosztowała krocie. Niektóre obrazy były lepsze niż inne – oglądając wszystkie w porządku chronologicznym, każdy mógłby prześledzić powolny, czasami frustrująco nieumiejętny proces samokształcenia artysty. Te najlepsze, w zadowalający sposób oddające wizję, Lucius obracał w głowie przez cały dzień niczym tony piosenki, od których można się uwolnić tylko wtedy, gdy się je zanuci.
Michael był jedyną osobą, która widziała te obrazy. Lucius trzymał się z daleka od ludzi, ale Michael wytropił go przez kogoś z gangu, znajomego Lore. Pewnego wieczoru ponad rok temu, gdy Lucius wracał po zastawieniu pułapek, zobaczył na podwórku starego pick-upa i Michaela siedzącego na opuszczonej klapie. Przez lata ich znajomości Michael z raczej potulnego chłopca wyrósł na dobrze zbudowanego mężczyznę w kwiecie wieku: twardy i szczupły, o silnych rysach i z pewną surowością widoczną w oczach. Towarzysz, na jakiego można liczyć w knajpianej burdzie, która zaczyna się od prztyczka w nos, a kończy totalną rozpierduchą.
– A niech mnie, Greer! – zawołał. – Wyglądasz jak gówno na sucharze. Co trzeba zrobić, żeby zasłużyć na gościnę w twoich progach?
Lucius wyciągnął flaszkę. Z początku nie było dla niego całkiem jasne, czego chce Michael, który wydał mu się trochę zmieniony, jakby zdezorientowany, odrobinę zapadnięty w siebie. Co więcej, Michael nigdy nie był cichy. Pomysły, teorie i różne projekty, czasem szalone i nie do końca przemyślane, wystrzeliwały z niego niczym kule z karabinu. Wciąż cechowała go głęboka koncentracja – człowiek mógłby pewnie ogrzać ręce na jego czaszce – ale było w nim coś mrocznego, jakby był uwięziony w klatce, jakby rozmyślał nad czymś, czego nie umiał wyrazić słowami.
Lucius słyszał, że Michael odszedł z rafinerii, rozstał się z Lore, zbudował jakąś łódź i spędzał na niej większość czasu, żeglując samotnie po Zatoce Meksykańskiej. Nie powiedział, czego szuka na pustym oceanie, a Lucius nie dociekał, bo niby jak sam mógłby wyjaśnić swoją pustelniczą egzystencję? Ale oczywiście wieczór spędzili razem; coraz bardziej wstawieni, raczyli się gorzałą upędzoną według specjalnej receptury nr 3 Dunka – ostatnimi czasy Lucius w zasadzie nie pił, ale doszedł do wniosku, że bimber jest dobry jako rozpuszczalnik. W pewnej chwili uznał, że składając mu wizytę, Michael naprawdę nie kierował się niczym innym jak tylko podstawowym ludzkim pragnieniem przebywania z drugą osobą. Ostatecznie obaj błąkali się po pustkowiach i może tym, na czym naprawdę Michaelowi zależało, gdy odcedziło się bzdury, było spędzenie kilku godzin w towarzystwie kogoś, kto rozumiał, przez co przechodzi. Obaj ulegli głębokiemu impulsowi izolowania się od innych akurat wtedy, kiedy wszyscy powinni tańczyć z radości, wychowywać dzieci i generalnie cieszyć się światem, w którym śmierć nie skacze z drzew i nie dopada cię po prostu dla hecy.
Przez jakiś czas wymieniali się nowinami. Rozmawiali o pracy Sary w szpitalu, o jej długo oczekiwanej przeprowadzce z Hollisem z obozów dla uchodźców do stałego mieszkania, o awansie Lore na brygadzistę w rafinerii, o Peterze, który odszedł ze służby w siłach ekspedycyjnych, żeby zostać w domu z Calebem, o niebędącej dla nikogo niespodzianką decyzji Eustace’a, który postanowił zrobić to samo i wrócić z Niną do Iowa. Optymistyczny ton lukrował powierzchnię rozmowy, ale Lucius nie dał się zwieść. Pod powierzchnią zawsze czyhały imiona, których nie wymawiali.
Lucius nikomu nie mówił o Amy – tylko on znał prawdę. Co do losu Alicii, nie miał niczego do zaoferowania, ani on, ani najwyraźniej nikt inny. Kobieta rozpłynęła się w wielkiej pustce Iowa. W owym czasie Lucius wcale się tym nie przejmował – swoimi niezapowiedzianymi długimi nieobecnościami i równie zaskakującymi nagłymi powrotami Alicia przypominała kometę – ale mijały dni i nikt jej nie widział. Kiedy jeszcze Michael tkwił uwięziony w łóżku z nogą w gipsie na wyciągu, Lucius widział w oczach przyjaciela świadomość, że Alicia zniknęła, płonącą niczym szukający bomby długi zapalony lont. „Nie rozumiesz – powiedział wtedy Michael, niemal lewitując nad łóżkiem z frustracji. – Tym razem jest inaczej”. Lucius nie zadał sobie trudu, żeby zaprzeczyć – bo ta kobieta nie potrzebowała absolutnie nikogo – ani nie próbował powstrzymać Michaela, gdy dwanaście godzin po zdjęciu gipsu siadł na konia i pojechał w śnieżycę, żeby jej szukać. Było to nierozsądne posunięcie, zważywszy, że minęło dużo czasu i że sam ledwie się trzymał na nogach. Ale Michael był Michaelem, a mężczyźnie nie mówi się „Nie”. Co więcej, cała sprawa miała dziwnie osobisty wydźwięk, jakby odejście Alicii było wiadomością przeznaczoną wyłącznie dla niego. Wrócił pięć dni później, na wpół zamarznięty, przejechawszy sto pięćdziesiąt kilometrów, i więcej o tym nie wspomniał ani tego dnia, ani nigdy potem. Nawet nie wymówił jej imienia.
Wszyscy ją kochali, ale Lucius wiedział, że nikt nie zna jej serca, że jest jej pisane życie z dala od innych. Alicia roztopiła się w eterze i po trzech latach Lucius zastanawiał się nie nad jej losem, ale czy ona w ogóle istniała.
Zdążyli wychylić po trzy szklanki i dawno minęła północ, gdy Michael wreszcie poruszył temat, który najwyraźniej nurtował go od samego początku.
– Naprawdę myślisz, że już ich nie ma? Że nie ma wiroli?
– Czemu pytasz?
Michael uniósł brew.
– No mów – rzucił.
Lucius starannie przemyślał odpowiedź.
– Byłeś tam, widziałeś, co się stało. Zabij Dwunastu, a zabijesz resztę. O ile się nie mylę, to była twoja koncepcja. Trochę za późno, żeby zmieniać zdanie.
Michael bez słowa odwrócił wzrok. Czy odpowiedź go zadowoliła?
– Powinieneś kiedyś ze mną pożeglować – odezwał się w końcu i nieco się rozchmurzył. – Naprawdę by ci się spodobało. Tam jest wielki szeroki świat. Nigdy czegoś takiego nie widziałeś.
Lucius się uśmiechnął. Cokolwiek go gryzło, był gotów o tym rozmawiać.
– Pomyślę – obiecał.
– Kiedykolwiek zechcesz. – Michael wstał, przytrzymując się ręką stołu, żeby nie stracić równowagi. – Cóż, tak czy inaczej, jestem kompletnie nawalony. Jeśli to ci nie przeszkadza, chyba czas, żebym poszedł się zrzygać, a później przekimał w samochodzie.
Lucius wskazał wąską pryczę.
– Łóżko jest twoje, jeśli chcesz.
– Miło z twojej strony. Może kiedy poznam cię lepiej.
Michael chwiejnym krokiem dobrnął do drzwi. Odwrócił się i powiódł zaczerwienionymi oczami po maleńkiej izbie.
– Niezły z ciebie artysta, majorze. Ciekawe obrazki. Kiedyś będziesz mi musiał o nich opowiedzieć.
I to było wszystko. Gdy Lucius zbudził się rano, Michaela już nie było. Myślał, że może znowu go zobaczy, ale więcej się nie zjawił. Przypuszczał, że dostał to, czego szukał, a może uznał, że u niego tego nie znajdzie. Naprawdę myślisz, że już ich nie ma? Co powiedziałby jego przyjaciel, gdyby usłyszał prawdziwą odpowiedź na swoje pytanie?
Lucius odłożył na bok te niepokojące myśli. Postawił