Uwierz w Mikołaja. Magdalena Witkiewicz

      – A co ci babcia tak właściwie powiedziała? – Marta wyrwała Agnieszkę z zamyślenia.

      – Że mam się rozerwać i gdzieś wyjechać z przyjaciółmi – jęknęła, jakby co najmniej oznaczało to skazanie na tortury. – Mówiłam jej, że na święta lecicie na Malediwy, i ona ku mojemu zaskoczeniu uznała, że z pewnością ja o niczym innym nie marzę, jak o spędzeniu Bożego Narodzenia tysiące kilometrów od niej.

      – Może powinnaś do niej mimo wszystko pojechać i pogadać? – nieśmiało zasugerowała Marta. – Chociaż na Malediwach będzie fajnie, no i…

      – Tak, tak, mówiłaś mi już – przerwała koleżance. – Będzie cudnie, ciepło, no i będzie twój brat…

      – Którego poznałaś z najgorszej strony.

      – A ma jakieś lepsze? – Uśmiechnęła się złośliwie.

      – Może byś się przekonała, gdybyś spędziła z nim kilka dni?

      Agnieszka pokręciła głową.

      – Never!

      – Przypomniały ci się angielskie czasy?

      – Martuś, naprawdę nie przekonasz mnie do swojego brata. Ciebie kocham jak siostrę, ale twój braciszek prowadzi dość rozrywkowy tryb życia i chyba nie za bardzo mi to pasuje.

      Marta westchnęła.

      – Oceniasz go przez pryzmat tych kilku dni…

      – Rozmawiałyśmy już o tym i nie ma sensu do tego wracać – ucięła Agnieszka.

      Marta zrozumiała, że i tym razem nic nie wskóra w kwestii starszego brata, zatem postanowiła nie drążyć tematu.

      – Wracając do sytuacji z babcią… Co zrobisz? – zapytała.

      – Oczywiście, że do niej pojadę – powiedziała stanowczo Agnieszka. – Jak tylko będę mogła. Urwę się z kilku zajęć i wybiorę się wcześniej. – Zamyśliła się na chwilę. – Marta… To do niej zupełnie niepodobne. Ona tak się nie zachowuje. Musiało się coś stać.

      2

      Marta nie lubiła świąt. Uważała, że te wszystkie świąteczne symbole są żałosne. Kicz nad kicze. Tłum w sklepach i non stop George Michael z tym swoim Last Christmas. Wydawało jej się niewiarygodnym, że dorośli ludzie ekscytowali się tymi tandetnymi czerwonymi, złotymi i zielonymi błyszczącymi ozdobami, które zawieszali na jakimś wyciętym z lasu drzewie, by po kilku dniach to drzewo wyrzucić na śmietnik. No, bzdura!

      Marta wolała się ekscytować palmą. I to najlepiej siedząc pod nią. A one zwykle rosną gdzieś w ciepłych krajach (idealnie, jeśli tuż przy plaży). A zamiast karpia mogła zjeść owoce morza w Tajlandii lub Wietnamie. Albo sushi.

      Dlatego zawsze w czasie świąt wyjeżdżała gdzieś za granicę, jak mówiła: „naładować akumulatory”. I tym razem miała takie plany. Ze starszym bratem i jego przyjaciółmi. Często podróżowali w takim gronie, stanowili zgraną paczkę.

      W tych świątecznych planach najpierw uwzględniała rodziców, jednak gdy nie chcieli jechać, zbytnio się nie zmartwiła. Przecież to dzień jak co dzień. Życzenia noworoczne mogła im złożyć później.

      Z mamą rozmawiała czasem przez telefon, widywały się rzadko. Z ojcem kontakt miała sporadyczny. Czasem dzwonił. Lubiła z nim dyskutować, chociaż zwykle był zamknięty w sobie i dosyć mrukliwy.

      Właściwie w ich domu nigdy nie było świąt. Takich prawdziwych, rodzinnych, jakie oglądała w telewizji. Dopóki była mała, zawsze wyjeżdżali gdzieś za granicę. Kiedyś nawet spędzili święta na plaży w Australii. Czy to lubiła? Sama nie była tego pewna. Po prostu tak było od zawsze. Innych świąt nie znała, a przynajmniej z własnego doświadczenia. Widziała takie przesłodzone, sielskie i wnerwiająco urocze w komediach romantycznych, których nienawidziła z całego serca, zatem oglądała je tylko w przelocie. O wigilijnej codzienności dowiadywała się od Agnieszki, która była w tym zakresie prawdziwą specjalistką. Nie zmieniało to faktu, że dla Marty wszystkie te opowieści o tradycji i zwyczajach bożonarodzeniowych to była abstrakcja na poziomie relacji o yeti i krainie jednorożców.