O miłości. Charles Bukowski

      odpowiedź na kartkę ze skrzynki pocztowej

      „miłość jest jak dzwon

      powiedz, słyszałeś go

      w jej głosie?”

      miłość nie jest jak dzwon

      to poetyczne, owszem,

      ale w jej głosie słyszałem coś

      co w rzygach mojej niedoli

      w trupiej główce która siedzi w oknie

      szczerząc połamane żółte zęby

      wzniosło mnie do klimatu, jakiego rzadko

      zaznawałem –

      „masz, kwiat. przynoszę kwiat”.

      słyszę w jej głosie coś

      co nie ma nic wspólnego ze spoconymi podstępnymi i

      krwawiącymi armiami

      nic wspólnego z dyrektorem fabryki o złamanym

      spojrzeniu

      nie czepiam się twoich słów:

      masz swój dzwon

      a ja mam to i może ty też to

      masz:

      „przynoszę buty. but. but. to

      but!”

      to więcej niż wiedza czym jest but

      to więcej niż wiedza czym jestem ja albo

      ona

      to coś innego

      o czym my którzy już długo żyjemy prawie

      zapomnieliśmy

      że też dziecko przybyło z bagien mojego bólu

      niosąc kwiaty, naprawdę niosąc kwiaty,

      jezu, to prawie za wiele

      że wolno mi oglądać własnymi oczami i dotykać i

      się śmiać,

      to przemądrzałe zwierzę – ja – marszczy się w sobie

      ale wkrótce czuje że trud to za wielki by za nim się

      ukryć

      a ta istotka która zna mnie na wylot

      pełza przeze mnie i po mnie

      Łazarzu Łazarzu

      a ja się nie wstydzę

      wojownik złomotany godzinami i latami

      marnacji

      miłość jest jak dzwon

      miłość jest jak fioletowa góra

      miłość jest jak kielich octu

      miłość to wszystkie groby

      miłość to okno wagonu

      ta mała zna moje imię.