КҮНДЕ. Әзіл шындық. СтаВл Зосимов Данасөзжазады

      – — Дәл қазір мен сені аяғымен клубтың арасына апарамын. – деп екіншісін ұрып, әулиенің әкесінің артында тұрды. – Дұрыс, қазір түн болды ғой?!

      – — Таңертең – Ірі қара мал, ал кешке.. – оның жанында отырды.

      – — Бұлай емес, мен жиырма жылдай адалмын. – Мен кәмпиттері алынып тасталған бала сияқты ауыра бастадым.

      – — Ей, Серафим, ол Реднек..

      – — Ол Чикатило. – Сөзін үзген ол сау дәрігерді қосты.

      – — Сіз өзіңіздің тесоздарыңыздың қалдықтарын көрдіңіз бе?

      – — Иә, о, бастық!

      – -Солай ма! – кезекші күліп жіберді. – Сүйек ұрлады ма? – бәрі күлді. – Ал ол Санкт-Петербургке оны жиі сатуға келді ме?! – айқай күшейе түсті.

      – — Құдайға тіл тигізбе, Антихрист, Иоаннның патшасы, әйтпесе мен бәріңді қорғаймын!!!! – Серафим көздерін жұмып, байқаусызда ескірген суретті тартып алды.

      – — Бірақ жұлдырудың қажеті жоқ. – деп кезекшіні байқады.

      – — Ия, ол бұған қарғыс айтады. – деп қосты полиция артта тұрып. Серафим одан әрі қиғаш көздерін ашты, олардың тәрбиеленушілері: бірі қара-жасыл, екіншісі ашық-қоңыр.

      – — Сізді дәл қазір мені қарғағанымды қалайсыз ба? – сау денесін мылтықпен сұрады. – бір сөзбен айтқанда, сіз дәл қазір біздің бөлімдегі сарайдағы шатырды тазалайсыз.

      – — Мен прокурорға православие шіркеуінің атынан шағымданамын. – Жолдас Іші қабағын түйді.

      – — Қарбыз, кетіп қалдыңыз, сіз батыс Украинадансыз ба? Степан, оны қайтадан жабыңыз.

      Таңертең бізді босатты, біз Серафимсіз қалдық, ол дәретхананы тазартуға мәжбүр болды. Түскі уақытта ол бізді қуып жетіп, біз дұға етіп, көрінетін дүкендерге бет алдық…