Sa araw. Nakakatawang katotohanan. СтаВл Зосимов Премудрословски
Diyos na ibahagi.
– Paano ka mag-uulat sa Diyos?
– At ipinagtapat ko bago ang kamatayan at sasampalin kita pa sa paraiso. Hahaha
At pagkatapos ay lumapit ako at walang babala na sundin ang lalaki sa kalokohan. Humihingal siya para sa paghinga at, sinusubukang pigilan, kumapit nang likas para sa akin ng isang kamay, at hinawakan ang atay sa isa pa. Ang mga inuming, mahina ang atay.
– Kunin ang iyong pera, kasama. – sabi ko ng pasusuhin at pinalo ang kutsilyo palayo sa lalaki.
– Salamat!!! – nagpapasalamat siya sa akin, at ang tao sa mortal na pagkumbinsi ay nawalan ng malay at namatay. At maaaring siya ay gumana sa isang lugar at makinabang sa estado at mga tao, ngunit ang demokratikong kaguluhan sa bansa ay nagpatulog sa kanya … – Dito, kumuha ng gantimpala. – binulsa ako ng isang bill sucker at mabilis na tumatakbo, tumatalon sa kanyang Lexus at kumalas. Isang tasa ng tsaa at dalawang sausage sa masa, salamat sa pag-save ng sampu-sampung libo at tirahan ng mga kawatan. Ngunit ang mga pennies ay kailangang mai-save. Oo, maraming tao dito at lahat ay naglalakad. At galit ang presyo at lumalaki pa rin. Ang mahirap na mga tao sa bansa, mas mahal ang presyo.
Anong meron dito?! Tumayo ako at nanonood ng ibang lalaki na pester passers Nakikita ko ang mga taong dumidikit at hindi kumukulo, sumisipsip ang beer, at isang walang tirahan na tao. Humihingi siya ng isang bagay, at lumipat sa kanya kaagad.
– Mahal!!! Tulong para sa tinapay, magbigay ng isang walang kabuluhan ng pera?! – sabi ng isang misteryosong pulubi.
– Lumabas, kasamang Huy!! – ang tao ay nakipag-usap sa pag-uusap. – Pumunta magnanakaw, stinker!! – sinira niya ang bukol. – Pagod ka ba sa mga walang bahay na tao?! – ngumiti ang lalaki. Nabigyang pansin siya ni Loch, sinuri siya at kinuha ang kanyang panimulang posisyon, kinuha ang tao para sa kanyang antas ng mamamayan. Nagpatuloy siya. – Hindi lamang bumili ng isang beer at hindi ka talaga maiinom.
– Oo. gumuhit siya. – Bumili lang ako ng beer, may bumangon: «Bigyan mo ako ng dalawang rubles?», Humigop, ang isa: «Tulungan mo akong umalis sa metro, hayaan nila akong umalis mula sa mga pulis.» Ang aming magigiting na pulis ay nag-aalis ng personal na pera? Ang ilang mga uri ng kamangmangan, sa TV sinasabi nila ang kabaligtaran.
– Hmm oo! – suportado ng nagpapasuso na pasusuhin. At nagpatuloy siya:
– Kinuha niya ang isa pang pagsipsip: «Tulungan mo ako, bro, parusahan ang tramp …", nag-uusap ka na ng ikapitong.. – binigyang diin niya.
– Ang ikalabindalawa. – Nanalo ako sa tao gamit ang Neuro-linguistic na mga diskarte sa programming at payo ni Carnegie.
– Ano? – Hindi maintindihan ang Loch.
– At ikaw ang ikalabindalawa…
– Bakit?
– At dahil tayo mismo ay pagod sa buhay na ito, taglamig, pagkalito sa bansa. Nasasaktan na ang kaluluwa. Kaya’t nagpasya silang mag-ayos ng isang Independent Public Organization para sa Walang-bahay, sa madaling sabi: NOBL! Nag-upa na kami ng isang tanggapan at maraming tumulong sa pabahay, trabaho, isang biyahe sa bahay, sapagkat para sa amin ang mga dokumento ay hindi mahalaga. Ito ang gawain ng mga pasaporte ng pasaporte at ang FMS. Ang katapatan ay nasa puso, hindi sa papel. Ano ang sukat na gagawin mo, gagantihan ka ng Diyos…
At binuksan ng goof ang pala, at sa likuran ng kanyang likuran ay sinunog na ng mga pulis ang lalaki at naghihintay para sa Magarychs. Karaniwan ito ay beer at shawarma. Ngunit hindi ako niluluto, hindi ko nais na takutin ang bag, hindi ako madalas na nakarating dito, ngunit isang maliit na pindutin ng mga bill ng cell ang ibinuhos at ginusto ang kaunlaran, at pinasalamatan siya ng lalaki at mabilis na nawala…
Si Fu, iniwan niya ang mga pulis, ngunit hindi ang kanyang sarili. Kapag nakatagpo ka, iyon ang iyong sarili, at sa gayon pupunta ka at gumastos. Kaya’t ako ay naging akin at nagpunta sa isang mag-asawa.
– Sa isang taba, marahil, Zyoma-kaibigan, guwapo, nakita mo siya tulad ni Laz… Ngunit kinuha ko ang mga pulis sa aking sarili, nakita ko sila, niloko nila ako?
– Sino ka? – takot na tanong ng lalaki.
– pareho ako sa iyo, kurot… well, share or skim?
– Magbibigay kami ng isang sumpain tungkol sa bazaar, kung sino, na … – suportado niya ang tao at inalok na pumunta sa Bistro. Pumasok kami at umupo ng kalahating araw. Sumakay sila sa beach ng Nudist sa Sestroretsk. Ang araw, buzz, dope at kinuha nudists sa lawa upang magkantot, dahil sa beach ay ipinagbabawal? Ngunit ito ay isang espesyal na kuwento.
Sa umaga, kailangan ng pera muli, at pumunta ako, sumisilip sa arkitektura. Uminom ako ng beer, pinusok ang aking ngipin, dumura ang mga husks at kumuha ng mahabang puff ng isang sigarilyo, sa apatnapu’t tatlong rubles, dalawang beses na mas mahal kaysa sa isang bote ng vodka. Ang usok na condensed ay tumataas at bumulwak na may isang gust ng hangin…
tala 10
At ang mga walang tirahan ay nasa isang pista
At sumama ako sa isang kasintahan, isang aktibong taga-disenyo ng fashion na walang isang tiyak na lugar na tirahan ayon sa aking pasaporte, na siyang buong mundo sa Kanluran, sa nayon ng taiga sa Buturlinovka… In!.. Ang natutulog na kaharian, kung saan ang lahat ay hindi nakakakita ng pera at kalahating tulog na nangangarap ng isang nakaraang buhay.
Kinaumagahan ay bumangon ako, nag-crawl out sa bakuran at miss ka. Tinatrato ng ginang ang mash sa bisperas. Masakit si Baska at ibinuhos ang mga berry sa bakuran. Isang solong manok ang kumain sa kanila at nahulog nang walang buhay. Ang babaing punong-abala, isang tanga, ay kinuha at nagsimulang mag-plow ng mga balahibo sa isang unan mula sa isang hangover, naisip na huli na upang i-cut, siya mismo ay namatay at nang hindi pinutol ang kanyang ulo, ang karne ay matigas.
Samantala, ang manok ay nagising at nag-flutter, nag-fan ng mga balahibo saanman, saan man, sinabi ng ibon mula sa isang hangover at tumakbo ng kalbo sa isang tabi.
– Maglakad tayo sa paligid ng nayon. – iminungkahi, sa isang mabagsik na nakaraan, mezzo-soprano, isang kaibigan na gumapang matapos ako.
– O baka mag-crawl tayo? – tumataas na pag-crawl mula sa susunod na hakbang ng beranda, sumagot ako ng isang sushkim. Ang aking mga takong ay lipas sa kabila ng threshold sa loob ng kubo at dugo ay dumadaloy sa ulo, na tumindi ang sakit. Tumayo ang isang kaibigan, nakasandal sa aking batok at hinimas ang aking ilong, mamahaling sapatos, nagpunta sa exit mula sa bakuran. Gumapang ako pababa ng mga hakbang sa aking mga paa at nag-pop pagkatapos na maglaro ng mga puwit sa tindahan para sa vodka.
– At nitrous? Tanong ko, humihigop mula sa isang biniling bote ng alkohol.
– At mayroon siyang lola na si Nyurka, pinipili at asin ng kanyang ina kaya sapat na itong magkaroon ng isang kagat sa kumpanya.
Natapos na, nagtungo kami sa lokal na awtoridad, isang kamag-anak na kamakailan ay pinakawalan mula sa mga lugar ng pag-agaw ng kalayaan at paggalaw ng pagkain. Ang kanyang kubo ay, tulad ng marami, rickety. Ang pagkakaroon ng baluktot sa ibabang likod, nagpunta kami sa beranda at, nang walang pag-ikot, pumasok sa kubo. Sa talahanayan ay nakaupo ang baywang-haba, hinubaran, lahat sa mga tattoo, isang payat na lalaki na pinangalanang Kharya. Sa mga kalamnan sa kanyang katawan, ang mga buto lamang ang nakikita.
– Mahusay Kharya. – binati ang aking panginoon nang walang pag-ikot Ang kisame ay tila itinayo para sa mga libangan at mga dwarf.
– Mahusay, kung hindi ka nagbibiro. – sumagot ang dating nasakdal na walang tigil sa pag-agos sa ngipin. Hindi ako nagbabalewala tulad ng aking kaibigan, tumayo sa pintuan at naghintay ng paanyaya. – Umupo, darating lang.
– Magiging Vodyaru ka ba? – tanong sa akin.
– At ano ang nariyan? tanong ni Kharya.
– Siyempre, kung ano ang isang merkado, dito. – Masayang sumagot si Mine at inilagay sa mesa ang isang litro na bote ng vodka.
– Well, ibuhos natin ito. – ang bilanggo ay kumuha ng bubble at naka-print ito at ibinuhos sa isang tabo. – pumasok, maupo,