Сезимдер карыбайт. Айгүл ШАРШЕН
жаштарды жумушка алат, кирем деп барсаң болот да.
– Билбейм, түрмөдөн келгенимди укса иш бербейт го?
– Анда атамдан сурап көр, колоктоп бош жүрбөй иштесең кыздарды дагы жолуктурасың, адам болуш аста-аста дегендей.
– Чоң энемдей болбой жөнчү, – деп жылмая сыртка чыгып кетти, кайра эле кирип келип, – сени бирөө чакырып жатат, – деди.
– Ким экен?
– Билбейм, өзүң көрсөң тааныйсың да.
– Азыр, – деген Кумарбү адегенде терезеден карады, мектепте жүргөндө бир-эки жолу кат жазган Аскат деген бала экен. Ага жооп бербей койгон, андан кийин аскерге кетип калган, ошол бойдон көрө элек болчу. «Чыкпай эле койсомбу», – деп турганда анын жанына Өмүрбек барып сүйлөшүп калды. Аларды көпкө карап турду. «Эмнени сүйлөшүп жатат болду экен, Аскат эмнеге келди? Эмнеси болсо дагы сүйлөшпөй эле койойунчу, апам төшөктө жатса, мен эркектер менен туруп алганым болбойт», – деген чечимге келди да, өз ишин улантып кирди.
– Кума-аш! – деген Уларкандын үнү угулганда ички бөлмөгө кирди.
– Апа, эмне болду?
– Тузу жок ашың барбы, кызым?
– Ооба, катыгы жок болуп жатат.
– Катыгы жок эле бере берчи.
– Макул.
– Атаң келе элекпи?
– Жок.
– Өмүрбекчи?
– Эшикте жүрөт.
– Чакырчы, Узак менен Кубатчы?
– Алар мектепке кеткен, апа, экөө тең экзамен беришет да.
– Тумаш кайда жүрөт?
– Ал кир жууп жатат, мен тамак жасадым, атам ачка келет чыгаар.
– Турат менен Мурат ойноп жүрөбү?
– Аларыңдын оюндан башка жумушу жок.
– Мейли, ойносо ойной берсин, бүгүнчө катыгы жок эле ичип турам, уй дагы байып баратат окшойт, сүт аз чыгып калдыбы?
– Ооба.
– Садага болоюн сербейген, мени карайм деп кыйналдың го, же ары, же бери болбой мен дагы силерди кыйнадым ээ?
– Апа, анте көрбө, сен сакайып кетесиң, мен кыйналбайм, апке! – деп Уларкандын көкүрөгүнө башын коюп ыйлап ийди. – Антип айтпачы, апа, мен тамак алып келейин.
– Алып келе гой, – деп Уларкан улутуна жатып калды. Кумарбү чоң чыныга тамак алып келип, жупкадан туурап берди.
– Кумаш! – деген сырттан Өмүрбектин үнү угулду, ага улай эле Тумарбү кирди.
– Кумаш эже, сизди бир бала чакырып жатат.
– Колу бошобойт деп койчу.
– Ал ким экен? – Уларкан Тумарбүнү карады.
– Тааныбайм.
– Ким? – деп кайра Кумарбүдөн сурады.
– Көргөн жокмун, классташтарым го…
– Жолуксаң жолугуп кой, кызым.
– Кереги жок, апа.
– Мени багам деп багыңды байлаба, кызым, эптеп жакшы болуп кетээрмин. Өзүңдү дагы ойлон, убакыт деген аркыраган дайра, кантип өтүп кеткенин байкабай кийин өкүнүп каласың. Кудайга шүгүр, баягыдан жылыш бар, табитим жакшы…
– Жакшы болуп кеткениң керек, апа, балдарың эми чоңойгондо жакшылыгын көрсөң, жаманды ойлобочу, макулбу?
– Секет кетейиндерим десе, оорунун