Сезимдер карыбайт. Айгүл ШАРШЕН
бош, мүмкүн болсо сүйлөшүп туралы.
– Убакыт болсо.
– Ата-энелерибиз биз үчүн кам көрүп жатышат, алардын үмүтүн акташыбыз керек го дейм…
– Ким билет, балким тагдырыбыз таптакыр башкачадыр…
– Билбейм.
– Кыскасы, жүрөгүң бош болсо болду, эртең биз кетебиз, сен биз менен шаарга барып келбейсиңби? Шаарды көрсөтөм, кең-кесири сүйлөшөбүз.
– Жо-ок, мен баралбайм, үйгө кириңиз, мен чай алып киришим керек, – деп Кумарбү үйдү карай кирип кеткенде Жакин өзүнчө көкүрөк кере жылмайып алды.
«Демек, сен меники болосуң, мен сени сүйүп өтүүгө сөз берем. Арууке менин жүрөгүмдө жашай берет, а сен анын көчүрмөсү болуп, өмүрүмдү аруулукка бөлөйсүң. Мен сени бактылуу кылууга аракет кылам, Кумарбү», – деп өзүнчө таттуу кыялдарга бериле көпкө басып жүрүп, анан кирди. Бул кезде ата-энелери орто кызуу болуп, ырдай башташкан эле.
– Оо, кел, уулум, кандай, аяш атаңдын жери жактыбы? – деп бакылдаган Болсунбек уулуна колун созду.
– Ата, бул жер менин дагы жерим эмеспи.
– Туура, сен акылдуу баласың да, менин айтканымды түзүк түшүнө албай калдыңбы? – деп аялына көз кысып койду.
– Обуң менен болсоң боло, баланы уялтпай, – деп Фарида күйөөсүн тыя сүйлөдү. – Кел, балам, отур мындай.
– Силер отура бергиле, мен тиги бөлмөгө эс ала берейинчи.
– Эмне болду? – Болсунбек баласын делдейе карады. «Кудай уу-ур, буга кыз жакпай калган го», – деп да ойлоп ийди.
– Эчтеке болгон жок, – деп Жакин эшикти көздөй басканда:
– Уулум, бул бөлмөгө кирип, эс ала бер, Кумаш азыр орун салып берсин, – деп Уларкан төркү бөлмөнү көрсөттү, анан кирип келе жаткан Кумарбүнү көрүп, – Кумаш, Жакинге орун салып берип койчу, – деди ага.
– Макул, – деп Кумарбү Жакин кирген бөлмөгө кирип, төшөктөн калыңдап салып, кайра чыкты.
– Чарчаса керек, жаштар да, – деп койду Сарыбай. Андан кийин отуруш түн бир оокумга чейин уланып, бака-шака болуп отуруп, анан жатып калышты. Эне деген эне эмеспи, түнү бою кызынын камын ойлоп чыкты. «Кумаш жактырабы же жактырбай койоор бекен, жыйырма бирге чыгып калды, мен мындайымда эки балалуу болуп калдым эле. Бактылуу эле болсо экен, каралдым, өз каалаганына барса кандай жакшы. Өзү дагы ички сырын жан адамга айтпаган бир сырдуу кыз болду, садага, кудай багын ачса экен, жаратканым, тилегимди берип, кызымды бактылуу кыла гөр», – деп улутуна ары карап кеткенде Сарыбай:
– Сага эмне болду, байбиче? – деди акырын.
– Эчтеке.
– Кабатыр болбо, кызыбыз аларга жакты.
– Аларга го жакты дейли, Кумашты ойлодуңбу? Кызым бир мүнөз кыз, жакса-жакпаса да билдирбейт, негизгиси ал биздин өзүнө жамандык каалабасыбызды билет.
– Аның туура, эми көрө жатаарбыз, күмөнсүбөй уктап эс ал, байбиче.
– Макул, үйдө конок бар, эрте турабыз, уктайлы анда.
– Ооба, уктайлы, байбиче.
Экөө эки жакты карап унчукпай калышты.
Адам канчалык өткөн өмүрүндөгү жаман-жакшы окуяны жокко чыгарып, жашырып өткүсү келгени менен тагдыр дегениң сууга салсаң чөкпөй жээкке чыгып калган дөңгөч сымал бир күнү ачыкка чыгарып койоору чындык