Freneza Detektivo. Amuza detektivo. СтаВл Зосимов Премудрословски
kun translokigoj? Nur Moskviĉ sidis en la informa skribotablo, kaj moskvanoj, male al Pitertsev, amas sendi la alian vojon, kiel ĉi-foje. Atinginte kvin horojn post la atendita loko, ŝi ĉirkaŭrigardis kaj, trovinte nenion similan, decidis demandi al la proksimaj patrolaj oficiroj, kiuj vigle rigardis la migrantajn laboristojn, kiuj tuj forigos de si la avinojn:
“Karaj,” ŝi vokis ilin, unu el ili respondis kaj turnis sin al ŝi, “ĉu vi povas diri al mi, kie estas la monumento al la” NOS “de Gogol?
– Kaj jen, – la oficisto tordis la kapon, – ie. – kaj montris la nudan muron kaj ofanarelon: de la plako estis nur truoj sur la muro kaj neŝirmita stencilo, la grandeco de ŝtelita telero kun konveksa homa nazo. Avino mortis tuj pro koratako. Pri tio nia translokado finiĝis. Ĉion plej bonan. Al
Ottila trinkis alian glason kaj ekdormis. En la mallumo apud la lito li senvestiĝis kaj grimpis por venki la flankon de sia edzino, kiu ronkadis sufoke. Ŝi eĉ ne moviĝis. Kiam li supreniris super sia edzino kaj estis inter la muro kaj lia edzino, li estis miregigita de ronkado kaj vento de la lipoj de la aminda duono. Ottila profunde enspiris aeron kaj levis sian supran bruston, iom pli grandan ol lia kapo, fiksante la kapon en la dorson de la kapo al la dormema plexo de sia edzino. Li metis sian orelon sur la malsupran kaj kovris la superan orelon per sia supra brusto. La ruzo malaperis, kaj li dormis kiel bebo, varme kaj komforte.
Matene li vekiĝis kirliĝinta sur kapkusenon.
Ne estis edzino. Li iris al la lavujo kaj, lavinte sin, vestiĝis tute. Li direktis sin al la pordo de la enirejo al la Fortikaĵo, prenis la tenilon kaj… La pordo malfermiĝis de li en ĉi tiu situacio kaj ĵetis, en la momento, kiam li premis la pordomanilon, trenante Ottila en la spacon de la Fortikaĵo, kvazaŭ sen peza aera kreitaĵo. Li flugis enen kaj kraŝis en Monto-Edzinon. La ventro kun brustoj tranĉis kaj ĵetis la ĉirkaŭaĵon malantaŭen.
– Kio vi estas? Izoldushka!? – Li demandis surprizite dum la muŝo kaj post tio li sentis doloron sur la dorso de la kapo, trafante la plankon.
– Viŝu viajn piedojn, mi lavis tie. ŝi bojis kaj daŭrigis muĝi la plankon, kliniĝante en la malsupera dorso, reen al li. La policisto ĉirkaŭiris ŝian azenon, viŝis siajn krurojn, ŝovis pantoflojn kun kuniklaj oreloj, kaj eniris la oficejon. La unua afero, kiun li faris, grimpis sur seĝon, poste marŝis al la telefono sur la tablo kaj tiris lin al sia rando. Li ekprenis la telefonon, sidiĝis sur la rando de la tablo kaj metis ĝin sur sian orelon. Li telefonis la telefonon de sia estro kaj, skuante la krurojn, atendis, kalkulante la sonorojn.
– Ullah! – aŭdis la alia flanko de la drato post la kvindeka tono.
– Kamarado Marŝalo? Ĉi tio nomas sinjoron Ĝenerala Klop.
– Ahhhh… cxu vi? – Kamarado Marshall ĉagreniĝis, – kiel statas aferoj en nova loko? Jam delonge vi ne vokis, vi komencis forgesi, kiu e… u … um, nutras vin.
– Ne, kio estas vi, Eximendius Janis oglu Snegiryov. Estis simple neniu kialo vane ĝeni vian maljunan kapon.
– Baska, vi diras, nano?
– Uh… ne, pardonu, ekflugu.
– Bone, ni eksciu poste, pri la etiko de subuloj kaj posedantoj. Nu, kion vi havas, ion gravan?
– Jes!!!
– Kion vi krias, pigmeo ne estas rusa?
– Pardonu, jes.
– Bone, ni ankaŭ parolos pri la limoj de la akceptebla rapideco de telefona konversacio, adoptita en la unua legado de la leĝdona asembleo de Moskvo kaj Rusio. Kaj do, kio pri vi, Sneak Bug? Kaj rapide, mi malfruas por la renkontiĝo.
– Ĉu vi spektis hieraŭ vespere la venontan numeron de la Telefona Centro?
– Ne, mi havas DiViDishka. Kaj kio?
– En Sankt-Peterburgo, monumento estis ŝtelita al la Nazo.
– Kaj kio?
– Mi ŝatus esplori ĉi tiun kazon, se vi permesos al mi, ho Honor Sinjoro Marshall.
– Kio alia nazo, neniu raportis al mi, parolu pli klare. Kiu monumento havis sian nazon fortranĉita?
– Nu, kun Gogol..
– La nazo de Gogol fortrancxas?
– Ne, Gogol havas historion pri FNL.
– Kaj kio?
– Honore al ĉi tiu historio, memora plako estis starigita en Sankt-Peterburgo kaj ĝi estis ŝtelita. Kaj mi scias malglate, kiu faris ĝin.
– Senhejmaj aŭ kio? Neniu plu. Li estas kupro. Kaj kion vi volas de mi?
– Pritraktu ĉi tiun komercon, kartoĉo.
– Do okupigxu, kio estas? Sed nur en via libera tempo.
– Sed mi bezonos elspezojn, vojaĝajn elspezojn, manĝojn, hotelajn tranoktojn, taksiajn veturojn.
– M-jes. Necesis komenci per tio. Nur por alveni al Sankt-Peterburgo, vi ankaŭ povas preni la leporon per trajno, la aferon de Bomzhovskoe, do estas nenio por ĉi tiu hotelo. Vi povas ŝanĝi ĝin ĉe la stacidomo aŭ, plej malbone, ĉe la senhejmulo en la kelo. Kun ili vi formangxos. Kaj en la urbo kaj piede vi povas promeni kune kun la vidindaĵoj de Sankt-Peterburgo. Estas neniu mono en la buĝeto ĝis mi finos konstrui la dometon. Nu, ĉu vi komprenas min?
– Kaj de la kasxejo de mia Fortpunkto? Mi elektis iom ĉi tie pri monpunoj de kolektivaj farmistoj.
– Kaj multe?
– Jes, tio sufiĉas unuafoje.
– Bone. Prenu ĝin de la konto. Se vi solvas la problemon, mi repagos la kostojn de vendaj kvitancoj, sed ne?! Ne decas min, ĉar la mono estas publika.
– Bone, Eximendius Janis oglu Snegiryov. Kompreneble mi havas malmulte da tempo, sed mi prezentos ion. – Ottila mallevis la telefonon kaj kontentiĝis sur la tablo, brakoj etenditaj.
– Jen, nova afero! Nun ili ekscios pri mi ĉe Petrovka 38.
La pordo kriaĉis, kaj la grandegaj dimensioj de Isolde Fifovna, lia ĉefa duono, aperis.
– Ĉu vi manĝos? – ŝi demandis humile, – kaj ne malsekiĝu sur la tablo, mi ankaŭ viŝis ĝin.
– Mi matenmanĝos ĉi tie!
– Kion ĝi signifas ĈI TIE? Ĉu mi ŝatas kelneron aŭ ion? Iru al la kuirejo kaj manĝu kiel ĉiuj aliaj. Mi ne portos.
– Mi volus, sed Marshall devus telefoni min.
– Mariscal? Mi dirus tiel. Tiam atendu. La filo venigos nun tion, kio restas. Kaj malsupreniru la tablon, Ŝerloko Holmso… Hahaha … – ŝi ridis kaj iris en la duan duonon de la kabano.
La ĉefa strata pordo kremis, kaj Kaporal Incephalopath aperis en la pordejo.
– Ĉu mi povas havi kartoĉon?
– Envenu kaj sidiĝu… Ni havas komercon… Morgaŭ ni iros al Sankt-Peterburgo. – Ottila leviĝis, turnis sin kaj sidis en seĝo.
– Kial?
– La ŝtelita monumento al la nazo de Gogol serĉu.
– Aaaaa … – La encefalopato eniris kaj sidiĝis en seĝo por subuloj kaj vizitantoj, ĵetinte piedon sur piedon. – Mi memoras, Bos…
2 APULAZO
Harutun Karapetoviĉ aspektis maldika kaj longa. La vizaĝo estis tipa kaŭkaza. La haroj estas grizaj, longaj ĝis la ŝultroj, eĉ kiel pajlo. Sur Tiechka estis solida kalvaĵo gajnita de antaŭa laboro kiel konsilisto al gastaj laboristoj. Antaŭe, li laboris kiel katisto, post dek jaroj en malliberejo, kiel politika malliberulo. La anekdoto rakontis pri Lenin, la ĉefo de la proletaro, kaj eĉ la porko, al la aŭditoro en la vilaĝa konsilio, kaj ĝi tondris. Lenin estus reaginta pli facile, nur ridis, sed la lokaj aŭtoritatoj tie – ne. Sed ĝi estis en la post-soveta epoko. Kaj tial, kun la malapero de la sovetia sistemo, la