Freneza Detektivo. Amuza detektivo. СтаВл Зосимов Премудрословски
pipon kiel Holmes, li nur konfuzis ilin. Li portis ĉapelon kaj lipharojn, samkiel tiu de Elkyl, nur kartvela. Eĉ kano aĉetis similan kaj tajloron de laboristoj ĉe la Mariinsky Opero kaj Baleta Teatro por skatolo da lunbrilo. La ŝuoj estis ordigitaj de najbaro, kiu servis kiel ŝuisto en la zono. Li eĉ batis ilin per pingloj kaj kiam li marŝis, precipe sur asfalto, li klakis kiel ĉevalo aŭ knabino de Broadway. Lia nazo estis kiel tiu de aglo, kaj liaj grandaj okuloj estis kiel tiu de lemuro.
“Do,” diris Ottila kaj sidiĝis sur specialan seĝon. Izya premadis la pordon kaj eniris la oficejon. Sur pleto portis fritajn rampitajn ovojn kun fiŝoj kaj lia plej ŝatata ĵus elpremita ajla suko. – venu pli rapide, alie la pitono jam ronĝas.
– Fuuuu! – grimacita Incefalopato, – kiel vi trinkas ĝin? Vi povas malstreĉi…
– Kion vi komprenus per delikata gourmet? Ne trinku. Mi persone ŝatas ĝin. -ulk.. – prenis gluton de Ottila kaj.., – Uhhh, – ĉirkaŭbrakis ĝin. Li supreniris kaj kuris en la malproksiman angulon de la oficejo. Amaso da nebulaj tuberoj forlasis la gorĝon de la regiono kaj senprokraste kiel larma gaso inundis la tutan ĉambron. Arutuna estis kaptita de astma spasmo kaj kiam li batis, li ne estis lerta.
– Ĉu hontus aŭ io?! Mi taŭgas por viaj patroj.
– Aŭ eble patrino? – Ottila spertis disŝovitajn ovojn kaj per buŝplenaj kraketoj strikte bojis: – ĉiuj havas sian propran guston, diris la hinduo, malleviĝinte de la simio kaj viŝante sian kokon kun banana folio. Ĉu vi volas okulon?
– Ho! Pardonu, mastro, mi forgesis ion … – Arutun Karapetoviĉ embarasiĝis kaj eksidis en seĝo.
Subite strata enireja pordo kremis kaj maljunulino de ĉirkaŭ cent jaroj eniris en la oficejon.
– Kiu ne fermis la pordon??? Mi estas okupita, avino!!! – Insekto Klop kaj sufokita…
La edzino aŭdis la tuson kaj kuris al li kun littuko kaj plumo, por ke li skribu teston. Sed vidante lian netaŭgecon, balancis kaj batis ŝian edzon sur ŝafajn ŝultrojn. Ottila klakbatis kaj elĵetis la yemon.
– U, Harutun, malnova kartilago, kial vi ne ŝlosis la pordon malantaŭ vi, kiam vi venis? Kaj vi, avino, elvenu, ni havas kunvenon.
– Kiel? demandis la surda avino.
– Grunt! venu post la vespermanĝo!! – diris Klop laŭte.
– Manĝu, manĝu, dolĉaĵo kun marvorto… mi atendos. – la avino ridetis kaj okulumis, ĉar ne plu estis seĝoj, kaj ne kutimis forlasi ĉi tien, kaj neniu el la spektantoj venis al la menso.
– Kia tagmanĝo? Ĉu? Mi matenmanĝas… Kaj poste sur la tagordo: laboru kun subuloj. – Ottila svingis la manon kaj, tenante kuleron kun peco da ovo, tiris la brueton rekte en la okulon de Harutun, – kaj vi? – saltis sur seĝon, – ne dankema mediocritemo, – tiam saltis sur la tablon, – vi povas manĝi nur lunbrilon, kaj bati vizaĝojn unu al la alia. Mi ne iros marŝi kiel kojoto.. – kaj kiel akrobato, uzante ombron, mi saltis de la tablo al la planko, – kaj kunportis vin… Skribu deklaron kaj tiel!
– Kia aserto? Kion vi vokas? “Isolde Fifovna interrompis lin per krio de King Kong.”
– Ah? – ekfunkciis la nano.
– Kion vi krias? – ŝi demandis pli trankvile kaj kviete, – ĉu vi ne vidas, ŝi dormis de longe.
– Do, jen, nun dumnokta restado? Incifalatus, elprenu ĉi tiun pensionulon – Ottila rekonsciiĝis en sakon kaj supreniris sur seĝon por vespermanĝi plu.
– Mi estas Necefalopato, patrono, ne Inciklo. – korektis la Kaporalon kaj iris al la dormanta maljunulino. Malpeze pikis ŝin per kano, kiel Poirot aŭ Watson. – Kara, alle?! – turnis sin la estro, kiu jam sidis ĉe la tablo kaj ĉe ĉampiono.
– Boss, sxi, miaopinie, murmuris.
– Kio? Seksperforto.
– Nu,. Ne spiras. Ĝi mortis. – ree kun timo en sia voĉo diris Harutun. Liaj lipoj tremis. Li imagis, ke la sama sorto atendas lin. Harutun ploris.
Ottila frostiĝis kun buŝo da manĝaĵo. Li rigardis sian edzinon kaj demandis:
– Zhinka, iru kontrolu ĝin.
Fifovna venis kaj levis la maljunulinon per la kolumo. La piedoj venis de la planko, kaj la genuoj ne rektigis. Ŝi supreniris kaj starigis la kadavron kiel vazon antaŭ taso, stulte rigardante kun la buŝo plena de maĉitaj ovoj, ŝia edzo.
– Vidu por vi mem, schmuck, ĉu ŝi mortis aŭ ne?! – kaj estis foriranta. -He, Zhinka. Vi respondos por la zhinka. ŝi murmuris…
– Forprenu ŝin de la tablo, vi stultulo!!! Ĉu vi… vere, aŭ kio? Mi estas la estro ĉi tie, kaj la estro, kaj vi?…
– Nu, ĝi rekomencis. – murmuris la pleto Intsefalopato.
– Kaj vi uzas la fonduson Ottila Aligadzhievich Klop senpage! – la panpecetoj el la buŝo forflugis, – kaj ĝenerale… pah, kare, – li elŝiris la tutan enhavon el la buŝo kaj kriis, antaŭ ol supreniri sur la tablon. “Vi estas servistino ĉi tie.” Ĉu vi atingis ĝin?
– Jes, mia sinjoro. -Donald Isoldushka kaj genuiĝis. Ŝia kapo estis flua kun la kapo de ŝia edzo staranta sur la tablo. Kaj la grandeco de iliaj kapoj simple impresus iun pesimiston: Ŝia kapo estis kvinoble pli granda ol li.
– Bone, heh heh, pardonu min, prenu ĉi tiun avinon el la pordo de la portiko. Ne, pli bone for de la kabano. Estas mateno kaj iu trovos ŝin.
La edzino prenis la kadavron kaj portis ĝin, kie la mastro ordonis. Post ĉio, ŝi ankaŭ laboris subtene, kiel teknika teknikisto, konsilisto kaj helpsekretario kun la rango de supera matroso. Minuton poste ŝi revenis kaj marŝis, marŝante al la tablo.
– Mi jxetis sxin super la barilon.
– Ĉu vi estas stultulo aŭ io? Ĉi tio estas veterano de la planto. Vera, sidante. Mallonge – la bum.
– Vi mangxas. – la edzino levis la teleron.
– Mi ne volas. Vi devus esti metinta ĝin sur mian teleron. Kia manĝaĵo ĝi estas? Elprenu ĝin, lasu la infanojn manĝi. Nur ne diru al ili, kion mi manĝis. Kaj tiam ili malŝatas.
– Prave, se vi havas putron el via busxo. Ĉu vi bezonas bruli la dentojn kiam vi lastfoje purigis ilin, antaŭ cent jaroj? – la edzino kolektis la telerojn de la tablo kaj iris al la loĝanta duono de la kabano.
– Kvietiĝu, virino! Kion vi komprenas per odoroj? Bone, – mi deŝiris mian manikon kun paneroj kaj gutoj de la tablo. – Kion mi volis diri. Huh?.. Do, preparu iri al Petro.
– Kial?
– Ho, kolego, ni havas novan seriozan komercon. Unue kaj laste!
– Ĉu ni estas translokigitaj al Sankt-Peterburgo? – Harutun eltiris siajn harojn el la naztruoj, estis ravita kaj batita per kano.
– Ne, prenu pli malvarmete. Ni esploros seriozan aferon, kaj ne pikos ĉirkaŭ la ŝedoj, serĉante perditajn kokidojn kaj virbovon. Kaj tiam, kiam ni trovos lin, ni estos translokigitaj pli alte…
– Kie estas al la cxielo?
– Malsaĝaj, ne estas urboj en la ĉielo, Al Ameriko.
– Kaj kion ni serĉos? Kion necesas trovi por sendi nin al Ameriko?
– Ni serĉos la nazon…
– Kies nazo? – Harutun ne komprenis.
Ottila grimpis sur la tablon kaj marŝis al la alia flanko, pli proksime al la Kaporalo. Li sidiĝis kaj ĉirkaŭprenis siajn krurojn, babilis kun ili.
– Nu, malkaŝe.. – li komencis per duona voĉo.
– Kaj kio, flustre tiam?
– Nerd, konkurenco. La Fed povas forpreni ĉi tiun kazon.
– Ahhh! Mi konstatis la kartoĉon.
– Do,