Детективи девона. Детективи хандовар. СтаВл Зосимов Премудрословски
ба қафаси синааш нигарист ва бо чашмони ашк сарашро боло карда, сарашро то ба охир партофт ва танҳо плекси хобидаро дид.
– Нишаста нишинед!! вай дод зад. Корпоратсия дар мавқеи ибтидоӣ нишаст.
– Ман ба ёд овардам. Картриш… ин аст, ки мард биниро гум кардааст…
– Дар хотир доред?
– Ин дуруст аст!!
– Ҳамин тавр, мо ӯро ҷустуҷӯ хоҳем кард. Худи … – Ва Отила ангушти худро ба шифт такон дод. – ним рӯз пурсидам ман. Вай хеле хоҳиш кард, ки ман шахсан ин масъаларо бар дӯш гирам. Ҳамин тавр, гӯем, назорати шахсиро ба ӯҳда гирифтанд.
– Худо?
– Не, шумо фиреб кардед, Маршал. Нууу, худои мо. Вай гуфт, ки чизи арзандае нест … – Оттила ба зону истода, тобеъ истода, вазъиятро зери назорат гирифт.
– Ва чӣ гуна мо ӯро ҷустуҷӯ хоҳем кард. Ин ҳикоя аст?! Гузашта аз ин, онҳо мурданд.
– Онҳо кистанд?
– Хуб, инҳо, қаҳрамонони асосӣ хеле пештар вафот карданд… ва Гогол шоҳиди асосӣ аст, худи ҳамон… хуб, мурда.?! Ин хандаовар нест.. Аҳ.
– Дуруг. – Хатогӣ аз даври Инсефалопат ҷаҳида баромад. – Мо дар тахтаи мис, ки дуздида шудааст, ёдгорӣ меҷӯем. Ҳам мардуми бехонумон ё қаллобон. Ҳама, як ҳайкали НОСУ ва шояд… антиқа.?!
– Ва кӣ дар ин ҷо хоҳад монд?
– Isolde ва Izzy барои асосӣ.
– Ҳоло вай хурд аст?
– Ҳеҷ чиз хурд нест, Ман аллакай як занро дар солҳои худ медонистам.
– Барои ин, ақли зиёд лозим нест: онро гузоред, пошед ва рафт…
– Чӣ гуна бояд донад, чӣ тавр донад…
– Не, сарпараст, ман монда метавонистам, дили ман заиф аст…
– Ҳеҷ чиз, дар ин ҷо дар Петербург шумо бо газҳо нафас мекашед.
Ҳарутун ҳанӯз мехост чизе бигӯяд, то бо зани Клоп монад, аммо ӯ ба фикр фуру рафт ва ба думчаи думаш дар зонуи худ нигарист ва ҳашаротро ба матои болишташ бо ангушти калонаш фишор дод.
– Шумо чӣ хостед? – саросемавор чашмонашро кӯр карда, пурсид Отилла.
– Ман пул ё дору надорам.
– Хуб, ин ҳалшаванда аст. Ҳама чиз буҷаро пардохт мекунад. Агар бинем.
– Ва агар мо онро наёфтем?
– Ва агар мо онро пайдо накунем, пас тамоми хароҷот аз шумо гирифта мешавад.
– Чӣ тавр?
– Ва ҳамин тавр. Агар шумо ба ҳар ҳол саволҳои беақлро диҳед, шумо метавонед коратонро аз даст диҳед. Оё он?
– Ин дуруст аст, фаҳмо. Мо кай меравем?
– Саволи беақл. Мо бояд аллакай он ҷо бошем. Биёед ҳоло биравем!
– Ва ин чӣ зудӣ аст? Ман ҷомадонамро напӯшондам?
– Мо бояд ҳамеша онро омода созем. Шумо медонистед, ки дар куҷо кор ёфта истодаед… Бо ин роҳ, худи ҳамон чиз…
– Чӣ?
– Ман ҷомадонамро напартофтам. Бале, мо ба онҳо ниёз надорем. Пас аз расидан, чизҳои заруриро харед. Ман корти бонкӣ дорам.
– Ва агар пул кофӣ набошад?
– У мепартояд. – ва боз милисаи ноҳия ангушти худро ба шифт такон дод ва дар шакли пистонак бо кӯмаки нишонаҳо ба сӯи миз нишаста, пои худро дар бинии ҳамкасбон ҷунбонд. Вай ба пойҳояш бархӯрд ва пиёда мизро аз самти Арутун ба курсии худ гузошт. Ашкҳо ба сӯи баромад баромаданд.
– Шумо чӣ нишастаед? биравем! –