Детективи девона. Детективи хандовар. СтаВл Зосимов Премудрословски
Биёед, биравем. Хизматгор ӯро таҳқир кард ва танҳо ба ӯ партофт: Оттилро бо калтак ё бо баррел ба ӯ супурданд, ки дар утоқи посбонон истгоҳи роҳи оҳан. Анцефалопат аз паи ӯ рафт ва ҳатто мехост Оттиларо ба оташ андозад, тавре ба назар мерасад, ки Клоп фавран дар паси сутун нопадид шуд ва гӯё намедонад, ки Клопро медонад.
– Харутун, ба Изолда занг занед, бигзор вай ҳуҷҷатҳоро биёрад! – фарьёд кард Клоп.
«Ва тезтар,» илова кард сержант, «вагарна вай ҳамроҳи мо хоҳад буд.»
– Ва он кай бароварда мешавад? пурсид Харутун.
– Чӣ гуна шахсро таъсис додан мумкин аст…
– Се рӯз? – пирамард табассум кард.
– Ё шояд се сол. – ҷавоб дод ҳозир. – агар ӯ ба мақомот муқобилат накунад. – ва дарро аз дарун пӯшонд.
Инцефалопат бо ангушти дасти чапи худ лоғари лоғарии ӯро ба оғӯш кашид ва зери бинии худ нишаста, қарор кард, ки супоришеро иҷро кунад, ки ба ӯ ва сарвари вай мувофиқ буд. Вай зуд аз истгоҳ ба кӯча баромада, фавран истод.
– Ман ба куҷо меравам? Харутун аз худ мепурсид.
– Ба Исолде, ту аҳмақ мекунӣ. – бо овози баланд ботинӣ ҷавоб дод.
– Пас пул нест? Ман ба куҷо меравам?
– Ва шумо, ба хотири маҳбуби худ, аз он марди фарбеҳе, ки дар ҷипи сиёҳ нишастааст, дуздӣ кунед.
– Вай, вай рӯи худро мезанад. Ва набояд гумон кард, ки ман пент ҳастам?!
Ва дар ҳоле ки Ҳарутун бо овози ботинии худ маслиҳат мекард, Клоп маълумоти худро пешниҳод карда, ҳангоми нишастан дар маймун фурӯтанона хобидааст.
– Hey bum, fart хуб! – бо овози баланд дод зад хидматгузор. Оттила дурахшид ва чашмони доғи ӯро кушод. Ӯ даҳони худро тоза кард ва як даҳонашро дар даҳони худ ҳис кард, кӯшиш кард, ки он даҳони худро бо забонаш ҷамъ кунад, аммо дар даҳонаш намӣ кофӣ набуд ва ӯ хоҳиш кард, ки ба ҳоҷатхона раванд.
– Коллеҷ, ман метавонам ҳоҷатхонаро истифода барам?
Пирон бо хушӣ ҷавоб доданд, – «мумкин аст, аммо агар шумо онро шӯед».
– Чаро? – Оттила ғазаб кард, – ман як маҳбус ҳастам, аммо дар давлати шумо зани поксард ҳаст ва ӯ бояд фаршро бишӯяд.
– Оё бояд, вале маҷбур нашавад, ки долнякро пас аз чунин ашхоси бетартибиҳо бишӯяд. Хуб, пас чӣ тавр?
– Ман нуқтаеро шуста нахоҳам монд! – Умуман Бедбуг қатъиян гуфт.
– Хуб, пас дар шим худро бӯй кунед. Ва агар чизе ба фарш афтад, пас шумо тамоми фаслро ғарқ мекунед.
– Ин хилофи қонун аст; шумо бояд ба ман ҳоҷатхона ва телефон диҳед.
– Ва боз чӣ ман қарздорам? Оҳ? – сержант омад.
Оттила чизе нагуфт. Ва ҳис кард, ки ба камол расидааст, ва ҳама якдилона розӣ шуданд. Гузашта аз ин, ҳеҷ кас намебинад.
– Хуб, ман розӣ ҳастам.
– Хуб. сержант шод шуд ва Клопро ба ҳоҷатхона бурд. – ранг, хока дар он ҷо, зери раковина. Ва барои техникаҳое, ки ман мегирам. Бӯҳрон, хахаха.
– Ва сатил ва когази ҳоҷатхона дар куҷост?
– Роҳро дар танӯра бишӯед ва хари худро бо ангуштон тоза кунед. – сержант хато кард.
– Чӣ хел? – ҳайрон шуд Клоп.
– Шумо чӣ меомӯзед, ман аслан регпеч дорам, ман пешниҳод карда метавонам