Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў. СтаВл Зосимов Премудрословски
супрацьзаконна, вы абавязаны мне даць туалет і тэлефон.
– А яшчэ што я абавязаны? Ааа? -наехал сяржант.
Оттила прамаўчаў. І адчуўшы, што вось-вось обдрищется, усё ж такі пагадзіўся. Тым больш ніхто не бачыць.
– Добра я згодны.
– Вось і добра. -обрадовался сяржант і павёў блашчыц ў туалет. -тряпка, парашок там, пад ракавінай. А за тэхнічку я атрымліваю. Крызіс, Хахаха.
– А вядро і туалетная папера дзе?
– Анучу ў ракавіне всполоснёшь, а дупу пальцам вытрешь. -заболдел сяржант.
– Як гэта? -удивился Клоп.
– Як навучышся, У мяне ў прынцыпе ёсць наждачная папера, магу прапанаваць, а так з простай паперай у нас напружанка. Крызіс у краіне. Тым больш мы бюджэтнікі.
Оттила зрабіў Кісляк на мордзе і, узяўшы прапанаваную паперу, залез на ўнітаз. Пачуўся гучны дриз, Пента павярнуўся і выйшаў вонкі, зачыніўшы пост. А Оттила паслабіўшыся глянуў сабе паміж ног і зморшчыў рожу. Мала таго, што смурод Кісляка вочы рэзала, так і ўсе калашыны з вонкі былі обдристаны дробнымі, адваротнымі на колер, смярдзючым дрисняком. Пра ўнітазе не было і гаворкі. Нават на сцяне мігцелі кроплі паноса.
Инцефалопат стаяў ля калонкі і, згледзеўшы сяржанта, які выйшаў з паста, хутка падбег да яго.
– Здравствуйте! Апчхі, -под ліслівіў ён.
– Што, ўнука чакаеш? -ехидно спытаў Пента.
– Какого ўнука? Апчхі, -отупел Арутун Карапетович.
– Што ты мне тут грымасы будуеш? Ці ён табе змоўшчык? Што задумалі, гастарбайтэры?
– Хто? Апчхі, -испугался Арутун.
– Што дурнічку будуеш? Твой дружбан ў вышуку федэральнай. Ты з ім?
– А? Апчхі, -затряс щёками Инцефалопат. -нет. Я ўвогуле яго не ведаю. Першы раз бачу.
– А што ты за яго тады пнешся? Каліся, дзядзька. -Неожиданно раўнуў сяржант. Арутун адскочыў назад. -Яна за цябе запрагаць, як за роднага, а ты?
– АА, Апчхі, я яго ведаю, але вельмі дрэнна і тое, толькі дзякуючы яго жонцы.
– Што? -улыбнулся Пента.
– Я сплю з яго жонкай! -утвердил Арутун. Сяржант ухмыльнуўся і пайшоў страляць дакументы на піва.
– А калі яго выпусцяць? -эхом разляцелася па фае.
– Як сарцір домоет і адказ на яго прыйдзе. Так што сутак трое я маю права яго займець.
– А можна яму дапамагчы? -предложил на ўсё фае Арутун.
– Унітаз памыць?
– Ды, каб яго хутчэй выпусцілі.
– Не, не пакладзена.
Арутун сумна апусціў галаву: Мдаа.. трапіў і грошай няма і блашчыц апусцілі.
– Грошы ёсць? -кто то шапнуў просты ў вушную ракавіну яфрэйтару. Той здрыгануўся ўсім целам і павярнуўся. За ім стаяў тоўсты прапаршчык у паліцэйскай форме і старанна жаваў гамбургер.
– Не.
– Чаму? Ам ням ням.
– А грошы, Апчхі, -Арутун заблытаўся ў думках і, выцягнуўшы паказальны палец, па шукаючы зрэнкамі, паказаў на дзверы паста міліцыі. -А грошы ў майго, Апчхі, шэфа, там, у абяз'янніку У блашчыц.
– Какого блашчыцы? Гэта мянушка?
– Не, яго прозвішча, Апчхі, ён затрыманы да высвятлення асобы.
– Аааа!