Йолдызлы төннәр = Звездные ночи. Султанов Омар

      Ятим калдым, мин ялгыз гаепсезмен,

      Җиңү килгәч, әнилегә тиңләштем.

      Укып үстем, алып мәктәп белемен,

      Китеп барды акыл сорар киңәшчем.

      Ятиммен дип, гаепләмим берәүне,

      Яхшылардан сүзләр оттым какмаучы.

      Арасында дуамаллар булмаса,

      Халык икән ятимнәрне яклаучы.

      …Ләкин чыны: ятим калу бик авыр,

      Китсен, китсен, ул чагымны оныттым.

      Мине микән иркәләп ул үстерде,

      Шунлыктан тау сусавыдай тоныкмын.

      Кышлагым, балаң идем, бәбкәң идем,

      Син үстең, мин дә алга гел омтылган.

      Күрмәсәм, күңел йомшап сагындырган

      Йә минем атам булган, анам булган.

      Мин, йөреп, күпме көннәр үткәргәнмен,

      Йолдызлы төннәрне дә күп күргәнмен.

      Сузыла күз алдымда сурәт булып

      Синдә уйнаган вакыт үткәндәге.

      Сөйгәнемне сагынгандай

      Сагынып килеп күлемне,

      Ярына басып, тын алдым,

      Яшәртеп алдым гомерне.

      Каекка7 төшеп, тирбәлеп

      Хыялландым, канатландым.

      Яр буенда йөри-йөри,

      Кыз сөйгән кебек сафландым.

      Үтә күренмәле күлгә

      Уем белән бергә чумдым.

      Караңгылыкны таратып,

      Су коендым, мәмнүн булдым.

      О Ыссык күл8, Ыссык күлем!

      Сагынсам, утлар йотармын.

      Дулкының – минем сердәшем,

      Шауларын тыңлап ятармын.

      О Ыссык күл, Әнкә күлем!

      Дулкының – ат, аңа мендем.

      Гомердә сагыш булмастай,

      Яр буенда җырлап йөрдем.

      Аралап шәһәр эчен атлап йөргән

      Серле, тып-тын, ап-ак төн исеңдәме?

      Уянып йокысыннан, җемелдәшкән

      Утлары Фрунзеның кичендәге.

      Без йөрдек кул тотышып юл буенда,

      Аксыл төн йолдызларын суга түкте.

      Узган яшьлек – гомер юлы шикелле,

      Паровоз төтен бөркеп үтеп китте.

      Ә вакыт судай акты – онытмадым

      Ачылган ап-ак гөлдәй көлгәнеңне.

      Ул төнне сөйләп бирдем сиңа гына

      Калдырмый бу дөньяда белгәнемне.

      Сылу идең. Япь-яшь идең. Кояш идең

      Сөюдәй янып торган уемдагы.

      Күзләреңне нурландырып карый бирдең,

      Син гүя күгәрчендәй куйнымдагы.

      Өн катмый миңа карый бар агачлар,

      Җандагы сөенечкә күз аталар.

      Барча кошлар канатын кагып уза,

      Алар тантана, шатлык тараталар.

      Искә алам сурәтең күзем алмый,

      Әзер мин, килеп җитәм, кил, диюгә.

      Рәхмәт, дим, син гүзәлгә юлыктырган,

      Сагышны оныттырган бу сөюгә.

      Күңелем күккә очып, болыт кочып,

      Сурәтеңне сагынып, ерак йөреп,

      Менә мин килдем бүген, мәхәббәтем,

      Үзеңне