Τρελό Ντετέκτιβ. Αστεία ντετέκτιβ. StaVl Zosimov Premudroslovsky
πώς είναι αν το επιθεωρήσουν όλοι εδώ το βράδυ, και ζεις ακόμα και εδώ χωρίς διέξοδο;
– Ναι, είστε καλό να δαγκώσετε, γέροι. Ανοίξτε το, ή ίσως δεν υπάρχει τίποτα που να στέκεται εκεί. – εισήγαγε την Idot. – και το παιχνίδι δεν αξίζει το κερί.
Ο φρύνος κοίταξε τους συνιδιοκτήτες του θησαυρού και έσχισε το σάπιο σχοινί χωρίς δυσκολία και άρχισε αργά να ανοίγει το πακέτο. Οι μάρτυρες είναι επιφυλακτικοί.
– Γεια σου, τα μπουκάλια. Πηλός…
– Κλίμακες…
– εκατό χιλιοστόλιτρα το καθένα…
– Έξι κομμάτια…
– Και τι είναι γραμμένο;
– Ω, είναι σφραγισμένα;
– Κορκ. Vintage, πιθανώς…
– Και τι είναι γραμμένο, επιτρέψτε μου να δω; – Η Ιδοτ προσπάθησε να πάρει ένα ικρίωμα.
– Δεν είναι μια τσόχα, άγριος! – η γιαγιά του παιδιού χαστούκισε σε ένα χέρι.
– Αχ, σκύλα … – Το Idot εξερράγη και έσφιξε τη γιαγιά Κλειδί.
– Καλό, λέω! – είπε ο φρύνος και πήρε εκατό χιλιοστόμετρα κλίμακα. Καθαρίζω την ετικέτα στο στήθος μου και ξανά έβλεπα πιο κοντά … – Κάτι δεν είναι στα ρωσικά…
– Δώσε μου το syudy. – Ο Idot στήριξε το χέρι του και πήρε μια μικρή κλίμακα. – Κοίτα, οι αριθμοί: χίλια.. οκτακόσια.. ενενήντα έβδομο.. ή μόνο έβδομο… Δεν είναι σαφές.
– Και ας προσπαθήσουμε;! Κρασί, πάει … – πρότεινε το πληκτρολόγιο.
– Δεν ξέρω, δεν ξέρω. Έλα, δοκιμάστε, είστε γυναίκα, εσείς και ο διάβολος δεν θα πέσει κάτω. – συμφώνησαν πάρα πολύ.
– Γιατί; – Idot παρενέβη – Καλύτερα στην Αγία Πετρούπολη να γυρίσει στον αντιπρόσωπο αντίκες όπως είναι.
– Ναι, θα δοκιμάσουμε ένα κάθε φορά, καλά… ξεπλύνετε και παραδώστε τα υπόλοιπα στον αντιπρόσωπο αντίκες… Ναι, Ροδάκινο;
– Λοιπόν, έλα, ποιος είναι ο πρώτος; Ρώτησε ο Idot.
– Το κλειδί. – είπε ο φρύνος. – πρότεινε.
– Ναι, αν δεν πεθάνεις, μπορείς να πιεις.
– Τι θα κάνατε χωρίς εμένα, αγρότες. Και δεν φοβάμαι να πεθάνω. Είμαι μου…
– .. από το να αναβοσβήνει. – Παρουσιάζει το Idot και, λαμβάνοντας την άδειά του, για τον μπάσταρδο.
– Βοοειδή! – Η παλιά γυναίκα χαστούκισε στον ώμο με την παλάμη του αγοριού και, παίρνοντας το κώλο της, έσχισε το φελλό από το μπουκάλι. Ένιωσα. “Κρασί..” χαμογέλασε και αναρροφά τα περιεχόμενα σε μια γλύπτη. Κατάποση και αιμορραγία. – Κρυάαα! δροσερό.
– Λοιπόν, τι; ρώτησε τον ζιζάνιο, καταπίνει το σάλιο.
– Καλό. Κάτι άρχισε ήδη να παίζει στο κεφάλι μου.
– Ναι, μαλακώ. – Ο Ιδότ απάντησε σκασμένα, αφού έτρωγε το μπουκάλι του.
– Ναι, η κόλαση ξέρει. Αλλά είναι παλιό; – είπε, κοιτάζοντας γύρω από το ήδη άδειο μπουκάλι του, τον κρόκο.
– Και ας πιάσουμε ένα ακόμα … – πρότεινε η χαρούμενη γιαγιά. – Οι Τάταροι δεν ζουν χωρίς ζευγάρι.
– Έτσι, έχουν απομείνει μόνο τρεις. – Η Idot ήταν αγανακτισμένη. – Τι πρέπει να παραδώσει;
– Ακούστε τι; Να πίνουν, να πίνουν έτσι, βασιλικά. Μόλις ζούμε. Και τα μπουκάλια είναι ήδη παλιά. Είναι άδειο ή γεμάτο. Οι φιάλες εκτιμώνται, όχι το κρασί.
Και έπιναν τα άλλα τρία ποτήρια.