Su üzərində bahar. Rəfail Alı oğlu Tağızadə

      Haldan-hala düşən adamlar təki

      bu tənha gecəni yaşamaq çətin.

      Ömür səhnə deyil, gecələr pərdə

      çəkəsən sitəmin üstünə, dərdə.

      Dəyişər əhvalın mehsiz, küləksiz,

      dəlib keçər səni qızıl yel kimi.

      Tutar ürəyindən, dəyişər halın,

      ağarar bənizin qara tel kimi.

      Səhərə hələ bir uzun gecə var.

      Uzanar bu gecə zülmət dərətək,

      daşıyar yuxulu – ölü adamı

      səhər sahilinə yumşaq bərətək.

      Kiminin nəfəsi çatar səhərə,

      kimi qaranlıqda boğulub gedər.

      Kimi yuxularda gələr dünyaya —

      gecənin bətnindən doğulub gedər.

      Haldan-hala düşən adamlar təki

      bu tənha gecəni yaşamaq çətin.

      Ömür səhnə deyil, gecə də pərdə

      çəkəsən sitəmin üstünə, dərdə…

      Könlümə toran düşüb,

      içim dolu sualdı.

      Baxdım sınıq güzgüyə,

      Allah, bu hal nə haldı?

      Üzümdəki sevinci

      gözümün yaşı yuyur.

      Sıraya dərd düzülsə,

      öndə ayrılıq durur.

      İçimdə olan yolun

      izinə düşəmmirəm.

      Dünyaya vurulmuşam

      əlimi üzəmmirəm.

      Məndən bezən tənhalıq

      bu gecə boğar məni.

      Könlünə insaf düşsə

      təzədən doğar məni.

      Hara gedim mən belə,

      kimin qapısın döyüm?

      Deyim ki, darıxıram,

      aç qapını, mən ölüm?!

      Düşüb bu yolun ağına,

      baş alıb, çıxıb gedəsən.

      İzin də arxanca baxa,

      yox olub birdən itəsən.

      Gedəsən tamam uzağa,

      əlinə bir əl dəyməyə.

      Baxasan güldən savayı,

      gözünə bir göz dəyməyə.

      Nə qulaqda köhnə səda,

      nə ürəkdə köhnə xəta,

      nə də ki gözündə əda —

      özündən itib gedəsən.

      Ağ bulud ağlaya səni,

      tək günəş dağlaya səni.

      Gecənə ay boylana,

      göy dəniz saxlaya səni.

      Ləpələr silə izini,

      yuyasan özün-özünü.

      Düşüb dənizin bətninə

      bir təzə insan doğasan.

      Bu atın yalını kim darayıb, kim?

      Darağı əlində gəzən kim imiş?

      Kimsəsiz yurdumun tənhalığında,

      külək nəvazişi məni bitirmiş.

      Mənim səhərimin üzü qaranlıq,

      günümün, ayımın işığı itib.

      Mənim kürəyimdə qamçı səsləri,

      boynumda üzəngi kölgəsi bitib.

      Sükutu qoynuna çəkən dərədə

      həsrətin, kədərin izi üzündə.

      Köhnə tumarında sığalım itən,

      bir kəhər dayanıb Cıdır Düzündə.

      Bu yerin gözəli Qarabağ atı,

      gör neçə illərdi, kişnəmir, gülmür.

      Bu sınıq qollarım, topal əllərim,

      nə vaxtdı at yalı daraya bilmir.