Su üzərində bahar. Rəfail Alı oğlu Tağızadə
bu gecəlik qınaqdan məni.
Tamaşana gəlməyəcəyəm
Gəlməyəcəyəm tamaşana,
gəlməyəcəyəm daha…
Əllərim bir-birini
sürətlə öpməyəcək.
Səni axtaran baxışlar,
pərdəni döyməyəcək.
Ovcuma düşən ürək,
bir daha gülməyəcək.
Eşidilir ürəyinin çırpıntısı,
duyulur üzünün qızartısı.
Dəyişir sözlərin melodiyası.
Dərd süzülür içimə acı-acı.
Bir səs gəlir içəridən:
çıx, çıx… günahkar tamaşaçı.
Götürüb gedirəm
bütün mənli, mənsiz günahları.
İntizarda qoyma
yanımda oturan günahsız adamları.
Həyəcanlanma daha.
Gəlməyəcəyəm tamaşana.
Gəlməyəcəyəm.
Rahat bax!
Rahat bax, bütün salona.
Çırpıntılar
Mən sənin qapını döyməyən poçtalyonam —
dünyanın ən böyük günah sahibi.
İztirab sahibi, o AH sahibi.
Nə zəng çalınır,
nə səsin eşidilir qapının kandarından.
Bir sükut boylanır ortalıqdan.
Mən sənin qapının önündən sakitcə ötən adamam,
sanki yadam.
Dünyanın ən böyük günah sahibi
sevgini öldürəndi.
Hər gün… ötüb,
sonra arxaya boylanıram,
əlimdən uçmaq istəyən məktubu
bərk-bərk tutub saxlayıram,
əlindən tutan təki.
Əlimdə məktub əsir,
məktubda sözüm əsir —
ayrılıq nəfəsimi kəsir.
Ömür də ki tələsir.
Döyülməyən qapı çırpınır,
ürək çırpınır,
məktub çırpınır,
məhvərindən çıxan
yerim, göyüm çırpınır.
Bir də döyünən, tövşüyən zaman.
Aman-aman!
Küləyə qoşulub pəncərədən gələcəyəm, dayan.
Qəm havası
Bir ay doğar
yorulan buludlar arasından.
Bir ay doğar
işıqlanar gecələr.
Əllərimi, qollarımı görərəm,
sənə gedən yollarımı görərəm.
Qəribsəyən gecədə
yolların yanağından
tək ağlayan qəribin
göz yaşını silərəm.
Daş qolları qaldırıb oynayaram
içimdəki qəm havanın pəsinə,
diksinərəm lal sükutun səsinə.
Nə deyəsən,
gecənin bir küncündə
için-için oynayan
bu Allah bəndəsinə?
Gecənİn sükutu
İşıqları o sönməyən tək evin
pəncərəsin bir göyərçin döyəcək,
dimdiyində gətirdiyi məktubun
hər sözündən sənin ətrin gələcək.
O ətirdən yuxu qalmaz gecədə.
O gecəni xatirələr alacaq.
O gecənin sükutunu pozacaq
adam gəlib düz önündə duracaq.
Gözlərinə dikiləcək iki göz.
Gözlərində o gözlərin öpüşü.
Lal divarlar yaddaşına köçürər,
pərdələrin izlədiyi görüşü.
Bu gecəyə lap ömrünü verərsən.
Yalvararsan qaranlığa ilk kərə.
Bir ismarış göndərərsən günəşə:
«Nə olar, sabah sən yuxula, yat» – deyə.
Həsrət
Məni payız seçdi fəsil içində,
günümü xəzanlar hey tumarlayır.
Sənin əllərini göylər saxlayır,
mənim dizlərimi yer qamarlayır.
Sənsizlik hər gecə üşüdür məni,
donur öpüşlərin izi üzümdə.
Baxışım gözündə ağlayır sənin,
bir ağac göyərir köhnə izimdə.
Bir sazaq içimdən titrədir məni,
bahar istəyimi qəfil don vurur.
Havası sorulmuş bu boş qəfəsdə
həsrətin özünə təzə ev qurur.
Bu sənsiz dünyada nəyim var mənim?
Çəkilib gedirəm bu yer üzündən.
Nələr çəkdiyimi göydəki bilir.
«Ah!» yerin yeddinci qatından gəlir.
Hüzn
Sаkit bir otаq istəyirəm…
Çаyı dа özüm süzəm
ürəyim istəyəndə.
Dəyib-dolаşmаyаlаr
heç olmаsа bu günlük.
Boşаldım ürəyimdə
yаtıb qаlаn,
pаs аtаn,
məndən bezən, bezdirən,
hərdən özün əzdirən
sözləri bircə-bircə
dostum аğ vərəqlərə.
Yüngülləşim o yükdən,
içimdəki həbsdən,
qаndаllаrdаn