Su üzərində bahar. Rəfail Alı oğlu Tağızadə
bu şəhərin əlvan bənizi,
dənizə uzanan küçələriylə,
bu şəhər boğmağa aparır bizi.
Dənizdə toy
Sənin gəlişini görən ləpələr,
önünə yüyürər, arxanca qaçar.
Sonra ayağından, izindən öpər,
əyilsən üzündən, gözündən öpər.
Sonra qulağına nəsə pıçıldar,
yanağın allanar, gözün parıldar.
Səni öz yanında saxlasın deyə,
gəlib izlərini yuyub aparar.
Sən də bu sevincin sədalarında,
ləpə paltarında gəlin olarsan.
Bu gecə toyuna gələn balıqlar,
düzülər boy-boya şahidlər kimi.
Sonra bir gecəlik hey sevişərlər —
atılıb düşərlər, alqış deyərlər.
Külək də «Mendelson marşı”nı çalar.
Bu gecə dalğalar dəniz toyunda
ləpəylə ilk dəfə bir vals oynayar.
Ay da olanları göyə yollayar.
Bu gecə bir ülvi sevgi gecəsi,
dəniz qucağında bir eşq nəşəsi.
Gəl gedək dənİzə
Gəl gedək, dəniz gözlüm,
gedək burdan uzağa.
Gedək biz olan yerə,
gedək, bizim dənizə…
Qovuşsun dəniz dənizə;
baxım alyanaq bənizə,
baxım mən gözə – dənizə.
Tellərini meh oynatsın,
ləpələr yusun izini.
Bu gün yenə gül açmısan,
qoy, dəniz görsün üzünü.
…Bu nə görüş, bu nə yanğı,
hardan gəldi bu dərd, ağrı?
İki sevgi arasında
od oluram, su oluram —
səni dənizə qısqanıram,
mən dənizi qısqanıram.
Dənİztək
Səni dəniz təki qucaqlayaydım,
səni dəniz təki öpə biləydim.
Səni dalğalartək alıb qoynuma,
səni ləpələrtək sığallayaydım.
Nə ay görə bizi, nə günəş baxa,
çəkilək dənizin sərinliyinə,
çəkilək dənizin dərinliyinə.
Bir özgə baxış da səni görməsin,
bir özgə çağırış da sənə gəlməsin.
Gəl gedək, gəl, gedək biz olan yerə,
özümü dəniztək göstərim sənə.
«Dəniz də qadın kimidi…»
Dəniz də qadın kimidi.
Adamı özünə çəkir:
sevdikcə sevmək istəyirsən,
getdikcə getmək istəyirsən;
ayrıla bilmirsən,
qoynuna sığınmaq istəyirsən.
* * *
Qısqanıram dənizi.
Qısqanıram səni mən —
gündüzlər günəşə,
gecələr aya.
Sən mənim dənizimsən,
dəniz gözlüm.
* * *
Bu qız gözlərimdə dəniz kimidi,
özündə min il də saxlayar məni.
Dözməyib ayrılıq dərdinə hərdən
dəniz sinəsinə bağlayar məni.
* * *
Sən ki bir dəniz kimisən.
Sənİn özəl şəhərİn
Sənə bir şəhər salım.
Yeni; iki nəfərlik.
Uzunu bir yol boyu,
eni iki nəfərlik.
Qızılgülün ətriylə
dolan bir evim olsun,
ruhumuzu oxşayan
o evim, evin olsun.
Evinin pəncərəsi
bizim dənizə baxsın.
Gündüz günəş, gecə ay
süzülüb evə axsın.
Dalğalar lay-lay desin
gecə sənin yuxuna.
Ləpə özü gələcək
hər gün səhər qoxuna.
Sənə bir şəhər salım.
Yeni; iki nəfərlik.
Uzunu bir yol boyu,
eni iki nəfərlik.
Yenə
Yenə bir öpüşün yeri göynədi,
alışıb od tutan yanaqlarında.
Bir həsrət özünə yer tapa bilmir,
titrəyən, səyriyən dodaqlarımda.
Təzə qanad açıb uçan bu qızın
könlünə bu gecə «soyuq”mu dəydi?
Yoxsa ki dənizdən əsən küləklər
o kövrək hislərin qanadın əydi?
Harada gizlətdin, haraya atdın,
xəyali gecənin naxışlarını?
Dəli küləklər də qopara bilmir
yollara dikilən baxışlarını.
Küskün baxışları yollardan yığıb,
qoynuna sığınan qollardan çıxıb,
alıb əllərimə yanaqlarını,
alıb dodağıma dodaqlarını
səni o gecədən qoparacağam,
səni öz gecəmə aparacağam.
Necə qıydın, İlahİ
Necə qıydın, İlahi,
necə qıydın gözələ?
Üzünə