Su üzərində bahar. Rəfail Alı oğlu Tağızadə

      Gecəmin halsız vaxtına

      özünü tez yetir, mələk.

      Qanadını sər üstümə

      sən ruh kəpənəkləritək.

      Aç evimin pəncərəsin

      gecə baxışlar qaralır.

      Gecənin qəmini çıxart,

      gecə ömürlər daralır.

      Səsi alınmış gecənin

      içində sənsiz bitərəm.

      Gözünü şam tut gecəmə,

      gecədə azıb itərəm.

      Səni göymü apardı

      sevmədiyin bu yerdən?

      Daha işığın gəlmir

      qaranlıq gecələrdən.

      Gecələr tam qaranlıq,

      gündüz sükut içində.

      Uçub, gedib səsin də

      durnaların köçündə.

      Boğur yeri qaranlıq,

      boğur sükutun səsi.

      Boğur səni içində

      ayrılığın nəfəsi.

      Səsində sözlər üşüyür,

      baxışında baxışlar.

      Axır, ovcuma axır

      gözlərindən yağışlar.

      Bu sükutun içində

      döyür məni hıçqırıq,

      Cüt dodaqlar qapalı,

      hardan gəlir qışqırıq?

      Əlimdə əl danışır,

      gözlərində baxışlar.

      Əyil bir ocvuma bax.

      Barmağımız boğulur,

      …damcı-damcı yağışlar.

      Kimsəsiz evlərin eyvanlarından

      kədərli, narahat ruhlar boylanır.

      Baxışlar kiminin tək üst-başına,

      mənim ətrafımı baxıb, yoxlayır.

      Küçələr, səkilər buraxmır məni,

      hər yerdə cüt, qoşa addım izləri.

      Addım izlərində maqnit gücü var,

      tutub ayağımdan saxlayır məni,

      bağlayır özünə, bağlayır məni,

      öldürüb, basdırıb, ağlayır məni…

      Bu yolda, bu yerdə qəbirlər artır,

      təsəlli söylənir, səbirlər artır…

      Bu gecə özümü harda basdırım?

      İçimdə özümə qəbir yerim yox,

      bu gecə dözüm yox, səbir yerim yox.

      Döşəmə daşları qəbirdi, Allah.

      Yanaşı uzanan, yanaşı yatan,

      tanımır bir-birin, nə sirdi, Allah?

      Ömrümüzə anbaan

      gün çıxır,

      külək əsir,

      yağış yağır,

      qar yağır.

      İçimizdə həm sevinc,

      həm də bir ayrılıq var.

      Əlimizə gələnlər,

      əllərdə qalmır daha.

      Satılan ucuz olur,

      alınan min qat baha.

      Dərd durub özü gəlir

      üstümə aram-aram.

      Deyir: «Səninlə varam,

      mən səni unutmaram».

      Ömrümüzə anbaan

      gün çıxır,

      külək əsir,

      yağış yağır,

      qar yağır.

      Qar yağır ağır, ağır.

      Bu bir tale havası.

      Bu ikilik – bir ömrün

      tükənən nəfəsidi.

      Müharibədə məhv olan

      taleyin son səsidi.

      Sən əbədi susursan,

      əlim-qolum quruyur.

      Ağlaya da bilmirəm,

      məni səndən alarlar,

      bayırda düşmən durur.

      İçimdən hey səs gəlir:

      «Bu yerdə səsini ud».

      Qaranlıq zirzəmidə,

      bu qorxular içində

      ulayır qara sükut.

      Hər şey uçdu, hər şey boş,

      sən yoxsan, … evimiz yox,

      sən yoxsan, həyatım bomboş.

      Qucağım yuyat yerin,

      yuyur səni göz yaşım,

      ay ömürlük sirdaşım.

      Son mənzilimiz üçün

      məzarı qazdırıram…

      Mən səni öz yerində —

      qəlbimdə basdırıram.