Een Lied Voor Wezen. Морган Райс
is een test,” zei Kate weer tegen zichzelf. “Dat moet wel.”
Ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat de vriendelijkheid een façade moest zijn voor een dieperliggende, duistere kant. Misschien toonde deze jonge vrouw een vriendelijk gezicht om moord of chantage, wreedheid of misleiding voor de wereld te verbergen. Iemand anders zou zichzelf daar wellicht van overtuigd hebben, maar Kate kon de gedachten van Gertrude Illiard lezen, en geen van die gedachten wezen erop dat er een slecht persoon onder de oppervlakte verscholen was. Ze was een normale jonge vrouw voor iemand die zich in haar schoenen bevond, welgesteld door de zaak van haar vader, wellicht enigszins zorgeloos, maar oprecht onschuldig in alle aspecten.
Het was lastig om niet te walgen van wat Siobhan haar had gevraagd te doen, en van wat Kate onder haar hoede was geworden. Hoe kon Siobhan haar nu dood willen? Hoe kon ze Kate zoiets vragen? Vroeg ze het echt alleen omdat ze wilde zien of Kate in staat was om op commando te doden? Kate haatte die gedachte. Ze kon zoiets niet doen.
Maar ze had geen keus, en dat was nog veel erger.
Ze moest er echter zeker van zijn. Dus glipte ze voor haar doelwit naar het huis van de koopman, en klom over de muur toen ze voelde dat de wachters niet keken. Ze sprintte naar de schaduw van de muur. Ze wachtte nog enkele hartslagen om zichzelf ervan te verzekeren dat alles rustig was, en klom toen het balkon naar Gertrude Illiards kamer op. Er zat een luik op de balkondeur, maar dat was eenvoudig los te krijgen met een dun mes, en ze glipte naar binnen.
De kamer was leeg, en Kate voelde niemand in de buurt, dus ze begon te zoeken. Ze wist niet wat ze hoopte te vinden. Een flesje vergif dat ze voor een rivale had bewaard, misschien. Een dagboek waarin ze beschreef hoe ze iemand wilde martelen. Er was een dagboek, maar het kostte Kate slechts een korte blik om te zien dat er niets anders in stond beschreven dan Gertrude’s dromen voor de toekomst, haar ontmoetingen met vriendinnen, haar gevoelens voor een jonge muzikant die ze op de markt had ontmoet. De realiteit was dat Kate geen enkele reden kon vinden waarom Gertrude Illiard het verdiende om te sterven. En hoewel ze al eerder had gemoord, vond Kate het een weerzinwekkende gedachte dat ze iemand zonder reden moest vermoorden. Alleen de gedachte al maakte haar misselijk.
Ze voelde een naderende geest en verstopte zich snel onder het bed. Ze probeerde na te denken en te besluiten wat ze moest doen. Het was niet zo dat deze jonge vrouw Kate aan zichzelf herinnerde, want Kate kon zich niet voorstellen dat de dochter van de koopman ooit echt had geleden, of de drang had gevoeld om een zwaard op te pakken. Ze leek niet eens op Sophia, want Kate’s zus kon misleidend zijn als het nodig was, en bezat de harde doelmatigheid die kwam van een leven waar ze nooit iets had gehad. Dit meisje zou nooit wekenlang hoeven doen alsof ze iemand anders was, en ze zou nooit een prins hebben verleid.
Terwijl een dienstmeisje door de kamer liep en alles opruimde ter voorbereiding van de terugkeer van haar meesteres, legde Kate haar hand op het medaillon om haar hals. Ze dacht aan de afbeelding van de vrouw die erin zat. Misschien was dat het wel. Misschien paste ze bij het beeld van de welgestelde onschuld die Kate voelde als ze aan haar ouders dacht. Maar wat betekende dat? Betekende dat dat ze Gertrude niet kon vermoorden? Ze raakte de ring aan die naast het medaillon hing, de ring die voor Sophia bedoeld was. Ze wist wat haar zus zou zeggen, maar Sophia zou nooit een dergelijke keuze hoeven maken.
Toen Gertrude de kamer binnenkwam, wist Kate dat ze spoedig een keus zou moeten maken. Siobhan wachtte op haar, en Kate wist dat haar mentor ongeduldig zou worden.
“Dank je, Milly,” zei Gertrude. “Is mijn vader thuis?”
“Hij wordt pas over een paar uur terug verwacht, juffrouw.”
“In dat geval denk ik dat ik een dutje ga doen. Ik was te vroeg wakker vandaag.”
“Natuurlijk, juffrouw. Ik zal ervoor zorgen dat u niet gestoord wordt.”
Het dienstmeisje verliet de kamer en sloot de deur achter zich met een klik. Kate zag geborduurde laarzen die werden uitgetrokken en naast haar schuilplaats werden neergezet. Ze voelde het inzakken van het bed boven haar toen Gertrude Illiard ging zitten. Het hout kraakte toen ze ging liggen, en Kate bleef wachten.
Ze moest dit doen. Ze had gezien wat er met haar zou gebeuren als ze het niet deed. Siobhan was heel duidelijk geweest: Kate was nu van haar, en ze kon met haar doen wat ze wilde. Kate zat aan haar vast, net zoals ze vastgezeten zou hebben aan degene die haar schuld zou hebben overgekocht. Erger nog, want nu was het niet alleen de wet die Siobhan macht gaf over Kate, maar de magie van haar fontein.
Als ze Siobhan teleurstelde, zou ze in het beste geval naar een of andere levende hel gestuurd worden, een plek waar ze dingen moest doorstaan die het Huis der Onbekenden een paleis zouden laten lijken. In het ergste geval… Kate had de geesten gezien van degenen die Siobhan verraden hadden. Ze had gezien wat ze moesten doorstaan. Kate zou zich niet bij hen voegen, wat het ook kostte.
Ze moest zichzelf er gewoon aan blijven herinneren dat dit een test was.
Ze keek naar Gertrude’s gedachten terwijl ze in slaap viel, voelde hun veranderende ritmes terwijl ze wegdommelde. Het was stil in de kamer nu; de dienstmeisjes bleven weg om hun meesteres haar rust te gunnen. Het was het perfecte moment. Kate wist dat het nu of nooit was.
Ze glipte geruisloos onder het bed vandaan en kwam overeind. Ze keek neer op Gertrude Illiard. Slapend zag ze er nog onschuldiger uit, haar mond een klein stukje open terwijl ze met haar hoofd op een paar kussens met ganzendons lag.
Het is een test, zei Kate tegen zichzelf, gewoon een test. Siobhan zal hier een einde aan maken voor ik haar vermoord.
Het was de enige logische verklaring. De vrouw van de fontein had geen reden om het meisje dood te willen, en Kate dacht niet dat zelfs zij zo onberekenbaar kon zijn. Maar hoe kon ze deze beproeving doorstaan? Ze kon alleen maar bedenken dat ze echt moest proberen dit meisje te vermoorden.
Kate stond daar en dacht na over haar mogelijkheden. Ze had geen vergif, en zelfs al had ze dat wel dat wist ze niet op welke manier ze dat het beste zou kunnen toedienen, dus dat viel af. Ze kon hier geen ongeluk in scene zetten, zoals op straat. Ze kon natuurlijk haar dolk tevoorschijn halen en Gertrude’s keel doorsnijden, maar zou Siobhan dan wel de kans krijgen om in te grijpen? Wat als ze zo snel stak of sneed dat het doelwit van deze test niet gered kon worden?
Er was één antwoord op haar vraag, en Kate pakte een van de zijden kussens. Er zat een rivierscene uit een ver land in verweven, de bovenliggende draden ruw onder haar vingers. Ze hield het kussen tussen haar handen en boog zich over Gertrude Illiard heen, het kussen in de aanslag.
Kate voelde de verschuiving in de gedachten van de jonge vrouw toen ze iets hoorde, en zag haar ogen openschieten.
“Wat… wat is dit?” vroeg ze.
“Het spijt me,” zei Kate, en ze drukte het kussen haar beneden.
Gertrude verzette zich, maar ze was niet sterk genoeg om Kate van zich af te duwen. Met de kracht die de fontein had losgemaakt kon Kate het kussen makkelijk op de plek houden. Ze voelde de jonge vrouw worstelen en zoeken naar een plek waarin ze kon ademhalen, of schreeuwen, of vechten, maar Kate drukte met haar volle gewicht op het kussen en liet er geen lucht tussen komen.
Ze wilde Gertrude geruststellen, haar vertellen dat het wel goed zou komen; haar vertellen dat Siobhan dit zou stoppen. Ze wilde haar vertellen dat hoe slecht het nu ook voelde, het allemaal goed zou komen. Maar dat kon ze niet. Als ze het zei, liep ze het risico dat Siobhan zou weten dat ze dit niet als echt beschouwde, en dat ze haar zou dwingen ermee door te gaan. Het risico dat Siobhan haar ziel in de helse dieptes van de fontein zou gooien was te groot.
Ze moest sterk zijn. Ze moest doorgaan.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив