Profesor Wilczur. Dołęga-Mostowicz Tadeusz

      W pierwszej chwili nie zrozumiał.

      – Co pani mówi?

      Powtórzyła dobitnie:

      – Mówię, że pojadę z panem.

      – A to doskonale – ucieszył się. – Ale wolałbym, żeby pani przyjechała mnie odwiedzić, kiedy już się tam zadomowię, kiedy wszystko urządzę. Ha, pokażę pani tam wszystko. Zobaczy pani, jak tam pięknie i jak miło…

      – Nie, profesorze – przerwała mu. – Ja chcę jechać z panem. Jechać i zostać tam z panem.

      Spojrzał na nią niedowierzająco.

      – Cóż to za żarty?

      – Wcale nie żarty. Pojadę z panem.

      – Cóż za niedorzeczny pomysł!

      – Dlaczego niedorzeczny!

      – No, bo gdzież pani w tym wieku na głuchą prowincję. Nie, nie ma nawet o czym gadać.

      – A jednak pojadę – zacięła się.

      Wilczur zatrzymał się przed nią.

      – A czy mogę wiedzieć po co? Po co pani tam ma jechać?

      – Będę panu pomagała.

      – Ale ja nie potrzebuję żadnej pomocy.

      – To pan mówi nieprawdę. Przy każdej operacji potrzebna jest pomoc.

      Wilczur żachnął się.

      – Do tego nie jest potrzebna pomoc lekarki. Wystarczy byle chłopak wiejski lub baba.