Sybirpunk – tom 2. Michał Gołkowski

      Kiedy obudziłem się trzeci raz, pomyślałem: dość.

      Wywołałem soczewkę bojową, odszukałem dawno nieużywaną opcję, ustawiłem wartość na koma zero zero jeden procent i zatwierdziłem polecenie, które od razu popłynęło do zbiorniczka w prawej ręce.

      W moje żyły zaczęła sączyć się czyściutka syntadrenalina.

      Świat nagle nabrał wyrazistości konturów, w barwach jak gdyby ktoś podkręcił kontrast i wysycenie. Dźwięki uderzyły mnie całą gamą, a ja słyszałem, czułem każdą osobną nutkę! Nagle do tej pory jednolita ściana muzyki rozszczepiła się na poszczególne cegiełki syntezatorów, mikserów i bardziej tradycyjnych instrumentów.

      Aż podniosłem się w fotelu i przymknąłem oczy, gdy głos śpiewaczki napłynął falą, otulił mnie i pogrążył w sobie niczym w ciepłym, przejrzystym morzu.

      Płynąłem, unosiłem się zawieszony wśród pływów melodii.

      Kiedy utwór dobiegł końca i ludzie zaczęli bić brawo, zerwałem się i zacząłem klaskać tak, że typ dwa rzędy przed nami aż się obrócił, wyszukując wzrokiem, kto tak mocno wyraża swój zachwyt.

      – Brawo! – krzyknąłem, a potem zagwizdałem na palcach. – Brawooo...!

      – No już, już, Saszka, nie popisuj się.

      Spojrzałem na Olgę, nie rozumiejąc. Ludzie zbierali się ze swoich miejsc, kurtyna znów zasłoniła scenę: przerwa pomiędzy dwoma aktami.

      – Ej, ale mi się naprawdę...

      – Nie wciskaj mi kitu, szary wilku, bo to poniżej twojego poziomu. Przecież wiem, że zaraz sobie pójdziesz i mnie tu zostawisz, więc starasz się nadrobić na zapas.

      Potrząsnąłem głową, przewróciłem oczami.

      – Olga, naprawdę, naprawdę mi się podobało. Nie okłamuję cię, słyszysz? Nie okłamałem do tej pory i nie okłamię.

      Coś się zmieniło w jej twarzy. Rysy pozostały niezmiennie gładkie i delikatne, uśmiech nawet nie drgnął... Ale zimna stal w oczach nagle zamieniła się w coś bardzo puchatego, miękkiego i różowego.

      – Saszka, ale... ale dlaczego? – Rozłożyła ręce.

      – Bo nie, bo tak sobie postanowiłem. Bo muszę mieć kogoś, komu będę mógł mówić prawdę.

      Wzięła się pod boki, przekrzywiła głowę.

      – I co, po czymś takim nadal sobie pójdziesz? – zapytała przekornie.

      – Pójdę, bo muszę. Szef mi ufa, odbieram jego córkę z hotelu w Zurychu, a to jeszcze dziecko. Ona, w sensie, nie szef.

      Wyciągnęła rękę. Kiedy chciałem ją ująć, pacnęła mnie po dłoni.

      – Jeszcze czego?! Dawaj mi dane tego apartamentu.

      – Co...?

      – Dane apartamentu, który dla nas wynająłeś, Saszka. Chyba że nawet tego nie zrobiłeś?

      – Nie no, jest, patrz. – Zetknąłem czipy, przerzuciłem jej dane wraz z kodem rezerwacji. – Nie wierzyłaś mi?

      – Wierzyłam. Ale ja dotrzymuję danego słowa, w odróżnieniu od ciebie.

      Ała, zabolało.

      – Olga, przełóżmy ten wieczór – spróbowałem, ale ona tylko się roześmiała.

      – Nie, Saszka, mój drogi. Ja się umówiłam z tobą na operę, na kolację i na dziką noc w apartamencie. I wiesz co? Ty sobie biegnij do swojego oligarchy, baw się w niańkę.

      Tknęło mnie straszne przeczucie.

      – A ty...?

      – A ja, szary wilku, zostanę sama w operze. Obejrzę do końca, będę się dobrze bawić, siedząc obok pustego fotela. Potem pójdę sobie do restauracji, usiądę przy stoliku nakrytym dla dwóch osób. Zjem, wypiję, a w końcu pójdę do tego wielkiego, luksusowego apartamentu.

      Wyciągnąłem rękę, czując, jak ziemia usuwa mi się spod nóg. Ona zaczęła cofać się, patrząc mi prosto w oczy z mściwym uśmiechem.

      – I wiesz co, Saszka? Potem się wykąpię, przebiorę w to, co specjalnie na tę noc kupiłam. Wypiję jeszcze trochę, a potem się dziko, zajebiście będę bawić. Sama ze sobą.

      – Olga...

      – A jak ktoś się napatoczy i w dowolnym momencie wieczora wypełni to puste miejsce, na którym miałeś być ty? – Rozłożyła ręce, rozejrzała się i wzruszyła ramionami z uśmiechem. – Hej, to wolny kraj, nie?

      Chciałem jeszcze coś powiedzieć, ale ona odwróciła się i odeszła w tej przepięknej sukni, na pożegnanie pokazując mi ponad ramieniem klasycznego faka.

      Zostałem w moim smokingu i przekonaniu, że sam się wyruchałem w dupę.