Heiligdom (Door Bloed Gebonden Boek 9). Amy Blankenship
mensen alleen maar wisten dat hun ergste nachtmerries realiteit waren ... zou de samenleving hoogstwaarschijnlijk afbrokkelen of zouden ze hun regering de schuld geven voor het uitvoeren van experimenten met de menselijke genetische samenstelling.
Plotseling zocht hij veiligheid, Skye doorkruiste de straten en vermeed de paar voetgangers die onscherp werden als het flitsen van een flitslicht.
Hij stopte bij het begin van een schaduwrijk steegje en keek even in de duisternis, wierp toen een blik over zijn schouders om te zorgen dat niemand hem zou zien. Toen hij er zeker van was dat de kust veilig was, liep hij er zonder aarzeling in. De gebouwen verrezen hoog om hem heen, waardoor het effect van de duisternis hem opnam. Het had even geduurd, maar hij had een schuilplaats gevonden in de kelder van de enorme bibliotheek in de binnenstad.
Zijn blik vond gemakkelijk de tralies die het kelderraam op grondniveau bedekten in de absolute duisternis. Skye hurkte naast hen neer en keek naar binnen om zich ervan te vergewissen dat geen van de bibliotheekmedewerkers nog dienst had en rondsnuffelde zoals de afgelopen week.
Zwijgend verwijderde hij de tralies, liet hij zich langzaam in de diepe betonnen ruimte zakken voordat hij de tralies draaide en terug op zijn plaats schoof. Hij haalde diep adem in de wetenschap dat hij nog een nacht veilig zou zijn. Terugkerend naar het hoofdgedeelte van de kelder, baande hij zich een weg door de bijna ontelbare rijen boekenplanken die de thuisbasis waren van enkele oudere delen, zoals zeldzame eerste edities, totdat hij bij een zithoek kwam die niet was gebruikt in wie wist hoe lang.
Een oude bank stond op een kleine open plek tussen de boekenplanken, de achterkant ervan duwde tegen een raamloze muur. Er stonden meer planken eromheen met hier en daar open dozen met boeken. Een enkele staande lamp stond naast de bank, Skye nam nooit de moeite om ze aan te zetten, omdat nachtzicht één van de voordelen van besmet bloed was.
Skye had hier sinds zijn ontsnapping uit de grot vele malen een toevluchtsoord gezocht en tot nu toe was hij niet gestoord. Hoewel hij niet zo vaak hoefde te rusten ... vanavond was Skye uitgeput. Hij had meer dan één dappere poging gedaan om de stad te verlaten. Iemand of iets had er echter in elke richting een barrière omheen gebouwd, waardoor ontsnappen onmogelijk was. Hij wist dat er een uitweg was ... hij hoefde alleen maar de sleutel te vinden.
Hij wilde woedend schreeuwen tegen Misery omdat zij dit allemaal had veroorzaakt, omdat het in eerste instantie haar schuld was. Ze was een krachtige demon met de mentaliteit van een snotaap. Hij zat zo lang in die grot met haar gevangen dat toen hij eindelijk vrijheid voelde ... hij het had genomen niet wetende dat vrijheid een leugen was. Hij was echter niet helemaal ondankbaar ... deze kooi was tenminste groter en de inrichting was beter.
Misery had haar plan waargemaakt om de demonen terug in deze wereld te brengen, maar hij had een aantal van hen ook zien proberen om te vertrekken. Ze waren allemaal vrijgelaten uit de ene gevangenis of de andere, om vervolgens recht in een andere te vallen met een schijnbare kans om te ontsnappen. Het was bijna alsof twee werelden in botsing waren gekomen en een bubbel hadden gecreëerd.
Skye liep dichter naar de bank met het plan een boek te lezen dat hij uit één van de willekeurige planken had opgehaald. De bibliotheekmensen hadden hem per ongeluk geholpen om te leren lezen, wat veel gemakkelijker was dan hij had verwacht. Kortom, hij had hun verstand aangeraakt om kennis te vergaren en kon nu de dikkere boeken binnen enkele minuten lezen.
Zijn perfecte lippen hintten naar een glimlach toen het tot hem doordrong dat het langer duurde om de pagina's om te slaan dan het duurde om de verhalen te lezen. Als hij kennis uit de hoofden van mensen zou kunnen opnemen, waarom zou hij dan niet proberen hetzelfde met de boeken te doen? Skye legde het boek bovenop de dichtstbijzijnde doos, hield zijn hand erboven en sloot zijn ogen.
Dean zat op een boekenplank in de buurt nieuwsgierig naar de hybride te kijken. Het lange, bleke haar van de man zweefde om hem heen alsof hij in een zachte luchtstroom stond. Hij trok een donkere wenkbrauw op toen die luchtstroom om hem heen in amethistkleur oplichtte en het hybridenlichaam ontspannen slingerde. Het was prachtig om te zien.
Skye inhaleerde langzaam terwijl hij door de boeken heenging, het ene moment een piraat op de open zee en het volgende moment zo verliefd op een verre prinses dat hij haar lippen kon proeven en voelde dat de stof van zijn broek strakker werd en hij haar nodig had. Zijn aandacht werd snel getrokken toen hij door de lucht vloog op een zwarte draak en vervolgens werd gedood door een tovenaar die krachtiger was dan hij.
“Figuren,” klaagde Skye terwijl hij een stap achteruit deed van wat duidelijk de fictiesectie was.
Met een zucht ging hij zitten en fronste toen hij een andere set kleding en een paar stevige zwarte tennisschoenen zag. Wie ter wereld bleef dingen in de kelder achterlaten? Hij wist dat de arbeiders van tijd tot tijd hierheen kwamen, maar hij zorgde ervoor dat niemand van hem wist dat hij de bank en boeken gebruikte.
Skye vloekte stil toen hij besefte dat zijn uitputting ervoor had gezorgd dat hij de andere aanwezigheid in de buurt over het hoofd had gezien. Hij keek verwoed rond, draaide de cirkel rond, maar zag niets bijzonders. Hij slikte, naderde langzaam de kledingstukken en strekte zijn hand uit om ze alleen maar aan te raken en trok zijn hand snel achterdochtig weg.
Dean besloot onzichtbaar te blijven en te kijken wat de hybride zou doen. Hij was een schichtige, maar wat de hel ... een paar eeuwen vastzitten met Misery zou een heilige nog gek hebben gemaakt. Dean kon haar niet langer dan een paar seconden uitstaan en zijn geduld was behoorlijk goed ... tenminste hij dacht van wel.
Hij keek naar de doos met boeken die de hybride net had gescand en grijnsde bijna naar de klassieke roman over 's werelds beroemdste vampier die er bovenop lag. Ah, de ironieën van het leven. Hij wierp een blik terug op de hybride toen hij afstand deed van de geschenken.
“Wie ben jij?” Vroeg Skye eisend omdat het haar achter in zijn nek overeind ging staan door een blik van iemand anders. Hij had eerder die streling gevoeld ... het waren de ogen van de Fallen die hem hadden beslopen.
“Dean,” fluisterde Dean en zorgde ervoor dat hij hem niet liet schrikken. Toen de stilte begon te rekken, fronste Dean: “Tenzij je Boy wilt worden genoemd ... Ik heb een naam nodig.”
“Wat wil je?” Vroeg Skye met een koude stem. Zijn blik schoot de kamer rond, omdat de stem vanuit zijn hoofd leek te komen in plaats van uit een richting.
“Gewoon om te praten,” zei Dean schouderophalend, hoewel de andere man het niet kon zien. Hij trok zijn voeten omhoog en ging ineengedoken zitten en zag het licht van 'vechten of vluchten' in de ogen van de hybride schijnen.
Skye beet op zijn tanden en vertrouwde de gezichtsloze stem niet. “Is dat alles wat je wilt ... echt?”
“Tenzij je meer wilt,” zei de stem van Dean verleidelijk toen hij zijn blik zonder schaamte over het lichaam van de ander liet glijden.
Hoe lang was deze jongen al weg zonder de aanraking van een ander te voelen? Hij was bijna volbloed Fallen en een Fallen voelde geen band zonder aanraking ... het was gewoon de manier waarop ze werden gemaakt. Daarom had hij Kriss gestopt om Tabatha te veel aan te raken ... waarom het hem stoorde om ze samen in bed opgerold te zien liggen. Hij vroeg zich plotseling af of Kriss jaloers zou worden als het andersom zou zijn.
“Waarom zou ik je geloven?” Gromde Skye wetend dat dit geen spel was.
“Dat hoeft niet,” liet Dean hem weten dat hij hardhandig zou moeten zijn als hij het wilde kind wilde beteugelen. “Maar welk alternatief heb je echt? Of ik dood je voordat je eenzaam wordt en je bij de andere demonen voegt ... of ... “hij glimlachte boosaardig vooruitkijkend naar de strijd.
Skye's angst schoot door het dak. Hij snelde naar een opening tussen de boekenplanken en voelde alleen een paar sterke armen van achteren om hem heen slaan. De kracht van de omhelzing tegen zijn lijf dreef de lucht uit zijn longen en tilde tegelijk zijn voeten van de vloer. Hij worstelde in de ruimte zonder de moeite te nemen om even op adem te komen.
De armen sloten zich om hem heen en hij snakte hard naar het harde lichaam dat tegen hem aan werd gedrukt. Hij had plotseling flitsen van de laatste keer dat hij zo dicht bij iemand was geweest ... toen hij en Aurora 's nachts om elkaar heen krulden om warm