Glimlag van die sekelmaan. Elize Mitchell
het glad nie entoesiasties geklink nie.
Die volgende oggend is Nina vroeg reeds by die agentskap vir haar afspraak. Sy raak verdiep in ’n tydskrif, en veels te gou roep Emma haar.
“Mevrou Barnard wag vir u.”
Tessa staan op toe Nina binnekom. “Dag, Nina. Ek is bly jy het gekom. Sit, asseblief.”
Nina neem plaas, haar blik afwagtend op Tessa, wat ietwat onseker lyk.
“Ek weet nie eintlik waar om te begin nie. Hierdie pos is propvol kompleksiteite, en miskien is dit glad nie wat jy in gedagte het nie.”
“Wat behels die werk?” vra Nina effens ongeduldig.
“Die advertensie praat van ’n gasvryheidsbestuurder,” sê Tessa taktvol. “Soos ek kan aflei, moet die persoon ’n huishouding kan bestuur, toesig hou oor die personeel en voorraad en –”
“ ’n Soort huishoudster? Is dít wat dit is?” val Nina haar in die rede.
“Dis glad nie so ’n eenvoudige werk soos dit klink nie. Natuurlik is daar ’n paar kinkels, daarom is die pos vakant. Maar laat ek liewer voor begin.”
Nina strengel haar hande ineen. Sy moes dit verwag het, seker ’n huishoudsterpos vir een of ander bedlêende ou tannie.
“Die pos is op ’n afgeleë landgoed, net voor die Mosambiekse grens. Blykbaar is dit ’n klein paradys in die subtropiese klimaat. Dit grens aan die see, maar is baie ver van enige dorp af. Dis waarom die vorige dame dit nie lank daar kon uithou nie – die afsondering het vir haar te veel geword. Die geskikte kandidaat sal in beheer wees van al die personeel in die huis, en vir die saamstel van spyskaarte en beheer van voorrade. Sy moet ’n begroting kan opstel, en sy sal direk aan die werkgewer rapporteer.”
Nina begin met al meer belangstelling luister.
Tessa glimlag bemoedigend. “Jy sê mos jy kan kos maak, so dit tel darem in jou guns. Is daar enige vrae sover?”
“Baie, maar gaan maar eers voort.”
“Wel, al die detail sal volledig in die pligstaat genoem word, maar hoofsaaklik is dit wat die werk behels.”
Tessa aarsel ’n oomblik. “Die salaris is nie te waffers nie, maar vir iemand sonder enige werklike ondervinding is vyfduisend rand ...”
Nina slaan haar hand voor haar mond en Tessa frons.
“Ek weet dis miskien nie wat jy in gedagte gehad het nie, maar hierdie is die aanvangsalaris, en jy moet onthou dit sluit jou verblyf in.”
Nina probeer haar asemhaling onder beheer kry, sy is skoon kortasem. “Dis nie wat ek bedoel het nie, Tessa, dis wonderlik! Niemand verdien soveel geld net om toesig te hou nie.”
Tessa skud haar kop. “Luister eers klaar. Omdat jy nie oor die kwalifikasies beskik wat die werkgewer as vereiste stel nie, is hy bereid om jou vir ’n proeftydperk van drie maande aan te stel. As julle daarna nog tevrede is met mekaar en jy nie intussen tou opgegooi het nie, word die pos permanent. Dan sal jou salaris en byvoordele dienooreenkomstig hersien en aangepas word. Daar tree ook ’n persoonlike toelae in werking, maar presies waarvoor en hoeveel dit is, weet ek nie. Indien jy binne die proeftydperk sy diens verlaat, sal alle onkoste soos jou vliegtuigkaartjie en ander uitgawes wat aangegaan is van jou verhaal word. Daar sal ook losies geëis word, teen ’n vasgestelde bedrag soos in jou kontrak uiteengesit. Ons het tot môremiddag tyd vir ’n finale antwoord.”
Tessa aarsel. “Die werkgewer voel net dat jy te jonk is. Hy het eintlik ’n ouer dame in gedagte gehad, maar omdat jy dadelik diens kan aanvaar, is hy bereid om jou ’n kans te gee.”
“Wat het my ouderdom daarmee te doen?” bars Nina los. “Twee-en-dertig is darem ook glad nie meer ’n uilskuiken nie.”
“Dis sy reg om voorwaardes te stel, Nina. Onthou net dat jy in beheer van ’n hele span werkers sal wees, en jy moet oor die nodige outoriteit beskik om dit te kan hanteer. Die vraag is: sien jy kans vir die verantwoordelikhede en die afsondering?”
“Natuurlik. Vir daardie salaris sal ek self die huis skoonmaak en vloere skrop,” verseker Nina haar.
“Gaan dink eers goed daaroor. Onthou, dis ver van alles wat vir jou bekend is, en eensaamheid is ’n wrede metgesel. Dis harde werk, met lang ure, en ek weet nie hoeveel vrye tyd jy gaan hê nie.”
“Ek verstaan,” sê Nina.
“Wel, kom sien my môreoggend sodat ons alles kan finaliseer. Jou reisreëlings moet so gou as moontlik getref word.” Sy kyk af en gaan voort: “Dis seker net reg dat ek jou waarsku dat die werkgewer maar taamlik ... uhm, befoeterd klink. Blykbaar is daar boonop ’n rebelse seun, en die meeste van die werknemers is mans. Dis hoekom hy ’n ouer dame in gedagte gehad het.”
“Dit sal meer as ’n befoeterde baas en sy seun kos om my af te skrik. Ek het hierdie werk broodnodig, en my lewe tot dusver was ook nie met rose besaai nie. Ek sal my nie laat onderkry deur ’n spul mansmense nie. Hulle is in elk geval nie my geliefkoosde spesie nie.”
“Dan is dit goed so. Ek wou net hê dat jy sover as moontlik op alles voorbereid moet wees.”
Nina staan op. Haar oë blink met ’n glinstering van nuwe hoop. “Baie, baie dankie. Dis asof die gode uiteindelik na my kant toe glimlag.”
Tessa se oë is skielik tranerig. Sy maak asof daar iets in haar oog is, vryf liggies daaroor om die glinstering van aangedaanheid te verberg.
“Stadig nou! Onthou, dis nie ’n uitgemaakte saak dat jy wel aangestel gaan word nie. Dit sal ons eers môre weet. Kom ons kyk maar wat gebeur. Tot dan.”
Hierdie keer stap Nina in die helder sonlig uit en haar hart sing ’n lied. Sy was in ’n donker dal van moedeloosheid en skielik is dit helder lig rondom haar. Sy sien sommer kans vir die hele wêreld se sorge.
Maar terug by die huis oorval die twyfel haar. Wat as iets met haar ma gebeur en sy is so ver weg?
Gelukkig is Betsie darem daar. Sy vertrou haar ten volle; sy weet Betsie sal na haar ma omsien asof sy haar eie ma is. Haar ma leef in elk geval in haar eie wêreld en sal seker nie eens weet dat sy weg is nie. Sy doen dit juis om ’n beter toekoms vir hulle al twee te verseker.
Nina vertel opgewonde vir Betsie van die nuutste verwikkelinge, en die ouer vrou luister aandagtig sonder om haar te onderbreek.
“Ek weet hierdie moet vir jou soos ’n antwoord op jou gebede wees, Nina, maar jy moet goed dink alvorens jy jou daarin begewe. Jy was nog altyd soos ’n gevangene in jou huis; jy het nog skaars ’n voet buite hierdie stad gesit. Ons ken nie die werkgewer nie, en dis op ’n ver en godverlate plek, amper aan die ander kant van die land. Jy sal geheel en al aan hulle genade uitgelewer wees. En wat as hulle jou soos ’n slaaf laat werk? Besef jy hoekom ek bekommerd is oor jou?”
“Ek weet, Bets, maar as ek nie hierdie kans aangryp nie, gaan ek altyd ’n gevangene van my omstandighede bly. Ek is net so onseker oor baie dinge, maar het jy vergeet ek sit op straat, en ek weet nie waarheen nie?”
Betsie kyk skuldig weg. “Ek wens ek was in staat om jou te help, maar jy weet self ons het nog ’n huis vol kinders. Is daar geen ander familie tot wie jy jou kan wend nie?”
“Nee. Leon is onterf en die plaas belet ná alles wat hy destyds aangevang het, en ek sal my nooit so verneder om sy familie om hulp te vra nie.” Sy vryf oor die lelike litteken op haar voorkop en haar mooi blou oë is skielik kliphard. “Ek sal dit máák werk, Bets. Ek sal die uitdaging aanvaar en daardie mense gaan wys wat in my steek. En my bombastiese baas moenie dink hy gaan ’n tweede Leon Immelman wees nie!”
Betsie knik. “Ek sien jy het klaar besluit. Moenie oor jou ma bekommerd wees nie. Ek sal na haar omsien asof sy my eie is, dit weet jy.”
“Dankie, Betsie, vir alles wat jy deur die jare vir my gedoen en beteken het. Eendag as ek baie geld gespaar het, gaan ek jou wegneem vir ’n hele naweek. Dis ’n belofte.”
“Ja,