Sonpad na Zanzibar. Madeleine Malherbe
n>
Sonpad na Zanzibar
Madeleine Malherbe
Hartklop
~ 1 ~
Isabelle sien eerste sy oë toe hy op haar afstorm. En dat hy ’n selfoon teen sy oor hou. Maar dis veral die oë wat sy sien. Diep, donker oë wat al wyer oopsper totdat hy skaars twee meter weg is. Dan kom die impak: die harde slag, die geskeur van metaal, die breek van glas, ’n oomblik van afgryse. Die ongeluk gebeur in ’n oogwink.
Skielik is alles verby. Sy bly bevrore sit in haar ingestampte motortjie, die stuurwiel geklem in haar hande. En nog steeds hou die geskokte oë van die vreemdeling in die ander motor haar blik gevange. Sy dwing haarself om weg te kyk. Sy voel gedisoriënteer: ’n oomblik gelede was sy nog rustig op pad werk toe. En nou het alles in ’n japtrap verander.
Sy leef, sy voel geen pyn nie, maar sy moet hier uitkom, besef sy. Die motor kan aan die brand slaan, dink sy skielik paniekerig. In flieks begin motors altyd brand ná ’n ongeluk en sy wil tog nie vasgekeer bly sit nie. Haar deur wil nie oop nie. Sy kyk verskrik om haar rond. Anderkant uit, beplan sy vinnig.
Die man het intussen uit sy motor geklim – ’n groot Duitse motor wat eintlik net geringe skade opgedoen het. Hy beëindig die gesprek op sy selfoon en steek die foontjie in die bosak van sy deftige pak. Hy probeer haar deur vir haar oopmaak, maar die skade is te groot. Net toe sy oor die rathefboom skuif om anderkant uit te klim, sien sy hom omstap na die ander kant van haar motor.
Toe sy die deur oopruk en lomp uitval, hou hy haar met ’n stewige arm regop.
“Jou idioot!” gil sy op die man. “Jy het op jou selfoon gepraat!”
“Het jy seergekry, juffrou? Is jy orraait?” vra hy kalm.
“Kyk net wat het jy gedoen!” tier sy verder en wys na haar verwronge motortjie. “En die motor kan brand!”
Sy kyk weer, dié keer om die skade in te neem, na die ingeduikte regtervoorkant van haar liewe Mossie, skaars twee maande in haar trotse besit.
“Ek dink nie die petrolpyp het gebars nie, juffrou. Die motortjie behoort nie te brand nie.”
“Kyk net die skade!” Sy wys woedend na die motor. “En dit lyk miskien vir jou na ’n klein motortjie, maar dis my enigste wiele. En splinternuut ook!”
“Ek is verskriklik jammer, juffrou. Ek sal jou dadelik hospitaal toe neem vir plate. Dan kan ons vasstel of jy iets oorgekom het.”
Isabelle wonder of sy ’n besering opgedoen het en strek haar arms, trap heen en weer op haar bene. Sy draai haar nek alkante toe. Sy voel gelukkig geen pyn nie.
“Jy hoef nie bekommerd te wees dat ek jou later sal dagvaar vir pyne en skete wat ek nie opgedoen het nie. Ek is nie oneerlik nie,” snip sy.
“Ek het dit nie lelik bedoel nie. Ek het regtig maar net aan jou welstand gedink.” Hy klink in sy eer gekrenk. “ ’n Nekbesering? Sweepslag of so iets? Dis beter om te gaan plate neem.” Hy kyk haar bekommerd aan.
“Ek makeer niks,” grom sy. Hy lyk so bekaf dat sy hom amper jammer kry.
Sy stap om die motor en bekyk opnuut die skade. Dan klim sy weer van die passasierskant af in en skakel die motor aan. Sy ry met die aaklige geskuur van metaal nader aan die sypaadjie.
Dan kyk sy die man woedend aan. “Hoor net!” sê sy beskuldigend.
“Ek hoor. Ek is jammer!”
Sy klim weer oor die rathefboom anderkant uit, haar lang bene tot onder haar ken opgetrek. Sy haal haar selfoon uit haar handsak en kies haar neef se nommer. Die man wys met sy hand dat sy moet stop.
“Laat ek jou versekering bel – ek sien jy het ’n plakker vir ’n insleepdiens,” bied hy aan. Maar sy draai net haar rug effens na hom en ignoreer die aanbod.
“Pietman, kan jy my kom help, asseblief? Iemand het in my vasgery en ek staan in Proteastraat. Ja, vlak by die Dros. Ek is orraait, maar my kar kan nie ry nie.”
“Bly net daar. Ek’s nou daar,” hoor sy.
Sy groet en klap dankbaar die foontjie toe. Sy het gehoop dat hy al in die laboratorium by die universiteit sou wees, al is dit nog so vroeg. Dis gelukkig nie ver hiervandaan nie. Sy weet hy sal kom so gou hy kan.
Isabelle is skielik gedaan. Sy gaan sit sommer op die sypaadjie langs haar motortjie, haar kop op haar opgetrekte knieë, terwyl die vreemdeling oor haar troon. Tot haar intense verleentheid voel sy hoe die trane oor haar wange begin rol. Nou is sy al klaar nie meer die sterk vrou wat sy graag wil voorhou nie. Sy soek vergeefs na ’n snesie in haar baadjiesak.
“Hierso,” sê hy en hou ’n spierwit, varsgestrykte sakdoek na haar uit. “Is jy seker dat jy nie seergekry het nie?” Hy hurk bekommerd langs haar. Sy voel ’n stewige arm om haar skouers, maar sy durf nie opkyk nie.
Sy kan nie praat nie; haar keel is skielik krapperig. En die trane lóóp. Ag, en moet dit nou gebeur op die dag dat sy toevallig ’n bietjie grimering aangesit het, dink sy ergerlik en klad versigtig om haar oë. Sy sluk en sluk om die trane agter in haar keel weg te sluk. Dis van skrik, weet sy, dat sy nou so grens.
“Hier is my besonderhede, juffrou.” Die man hou ’n besigheidskaartjie na haar uit. “Ek sal my motorregistrasienommer en my privaat telefoonnommers agterop neerskryf. Ons moet albei binne vier en twintig uur die ongeluk by die polisie aanmeld. Ek sal natuurlik skuld erken, hoewel die versekering deesdae nie meer te veel gepla is met wie wat gedoen het nie. Hulle skik die saak onderling.”
Hy skryf met ’n mooi silwer balpuntpen. Sy gluur hom woordeloos aan. Neem toe die kaartjie en steek dit in haar handsak. Hy hurk nog ’n rukkie langs haar en staan dan op.
Wil natuurlik nie sy netjiese pak ruïneer met ’n sypaadjiesittery nie, dink sy wrewelrig.
Hy glimlag onverwags ondeund. “Ek sal natuurlik nie vir die versekeraars noem dat ek op my selfoon gepraat het nie.”
Sy vererg haar van voor af, sodat die trane sommer opdroog. “Jy kon een of albei van ons vir die res van ons lewe vermink het!” skel sy. “Wat was nou so belangrik dat jy in die ry moes praat?”
“Ek weet. Ek het vandag ’n les geleer,” erken hy stil. “Dit was regtig onverantwoordelik van my.”
“En tog doen almal dit,” verwyt sy stroef. Sy behandel daagliks mense wat die slagoffers was van verwoestende ongelukke.
“Ek weet. Ek is regtig jammer,” beklemtoon hy weer.
Hy staan ongemaklik langs haar, so lank en stewig, terwyl sy op ’n bondeltjie bly sit. Sy probeer nie gesels nie en sy pratery het ook opgedroog. Hulle wag in stilte.
“Hier is nou iemand.” Hy wys na Pietman wat met sy motor agter hare intrek en haastig uitklim. Haar neef gee haar ’n vinnige kyk en stap dan om die twee motors.
“Dis nou ’n smêsh.” Hy kyk vinnig rond. “Is jy orraait, Isabelle?”
Hy hurk langs haar en sit sy arm om haar skouers. Toe sy tranerig knik, trek hy haar regop en trek haar vir ’n oomblik vertroostend nader. “Het jy seergekry? Die kar is niks, dis wêreldsgoed en ons sal dit gou opfieks,” sê hy doelgerig.
Hy steek sy regterhand na die ander man uit. “Piet Groenewald.” Daar is geen verwyt in sy stem nie.
“Ernst Joubert, aangenaam. Ek vrees ek het hier groot moles gemaak. Ek wens ek kon vergoed vir alles: die skade, die ongerief.”
“Dit gebeur,” antwoord Pietman filosofies. “Dit kom net altyd op ’n slegte tyd – ongelukke en siekte. Ek neem aan jy het versekering? As Isabelle jou besonderhede het en jy hare, sal ek nou hier oorneem.”
Dit laat haar onthou om haar ID- en registrasienommer vir die Joubert-man op haar besigheidskaartjie te skryf. Maar geen huisnommers of adres nie, dink sy bitter toe sy dit vir hom gee. Net ’n werksadres. Hy het niks met haar lewe uit te waai nie. Net sy sal weet hoe ongemaklik en ontydig hierdie nuwe fiasko haar getref het.
“ ’n Fisio