Altyd die verkeerde man. Elsa Hamersma
Altyd die verkeerde man
Elsa Hamersma
Melodie
1
Vandag moes sy liewer in die bed gebly en die kombers oor haar kop getrek het, dink Ebbie. Dit sou beter gewees het as om kantoor toe te kom en te maak asof niks verkeerd is nie. Omdat dit haar verjaarsdag is, verwag almal op die koop toe dat sy stralend en gelukkig moet wees.
Min weet hulle dis haar slegste verjaarsdag ooit.
Maar die lewe gaan aan. Daarom het sy soos gewoonlik koek en botterbroodjies vir teetyd gebring.
“Wat doen julle vanaand om jou verjaarsdag te vier?” vra Jeannie, die jong, snipperige sekretaresse.
Ebbie moet eers dink voor sy antwoord. Daar’s nie meer ’n ons nie, kan sy sê. Al vir ’n maand lank is daar nie meer ’n ons nie. Dit sal die waarheid wees, maar dan sal sy moet verduidelik. En daarvoor sien sy nie kans nie. Nie vandag nie. Jok kon sy nog nooit maklik nie en dit laat haar dus nie met te veel keuses nie.
“Niks,” sê sy uiteindelik en kyk na die wit merk aan haar regterhand waar die silwer ringetjie sewe jaar lank gepryk het. Snaaks dat Jeannie dit nie raakgesien het nie, maar dis ook so ’n onbeduidende ou merkie.
“Hoe boring,” reken Jeannie. “Julle is al soos ou getroudes. Mý ou het my op my verjaarsdag Oceans toe gevat. Oe-e, dit was ’n perfekte aand … Die maan het oor die see gesak en ons het eers op die stoep sjampanje gedrink. Alles was so romanties … Ons het kreef geëet en calamari. Toe begin die orkes speel en ons het gedans tot die son amper opgekom het …”
Ebbie luister net na sleutelsinsgrepe as Jeannie praat, want haar stories word gewoonlik eindeloos uitgerek. Daarom knik sy net van tyd tot tyd haar kop asof sy die gesprek noukeurig volg. Die onderwerp van verjaarsdae en romantiese uitstappies is regtig nie een waarna sy vandag wil luister nie.
“Ebbie!”
“Skuus,” skrik sy uit haar mymering op toe sy besef Koot, haar baas, praat met haar.
Koot wuif met sy hand in die rigting van sy kantoor. “Ek sê: as julle klaar getee en gekoek het, moet jy asseblief deurkom na my kantoor toe. Daar’s iets wat ek met jou wil bespreek.”
“Ek’s klaar, ek’s nóú by jou, Koot. Jy kan alles wat oorbly vir jou kinders vat, Rebecca,” sê Ebbie vinnig vir die kantoorhulp. “En sal jy asseblief die koppies en glase agtertoe vat wanneer Jeannie en Piet klaar is?”
“Dankie vir die eetgoed, Ebbie,” brom Piet deur ’n mond vol koek. “Lekkerrr.”
Ebbie knik vir hom en glimlag vir Rebecca se dankbare handeklappie terwyl sy Koot na sy kantoor volg.
“Hier’s ek, baas. Reporting for duty.”
“Dankie vir die verversings,” sê Koot fronsend. “Sit. Daar’s iets waaroor ons moet praat.”
“Klink ernstig?”
“Dit is.”
Hy speel met sy pen, rol dit heen en weer tussen sy hande terwyl hy skynbaar gefassineer daarna sit en kyk. “Ek het ’n joppie vir jou.”
“Dis goed. Ek hoop net dit beteken goeie geld vir my.”
“Dit sal, maar ek’s ’n bietjie in two minds daaroor om jóú die joppie te gee.”
“Hoe so?” vra sy verbaas.
“Om mee te begin is dit vir Liam Murray.”
“Wie’s Liam Murray?”
“ ’n Eiendomsontwikkelaar.”
“En? Dis mos die mense vir wie ons hoofsaaklik werk?”
“Ja.”
“Nou wat’s die probleem?”
“Die man het ’n reputasie, my girlie. In meer as een opsig. Daar’s baie stories wat die ronde doen oor die kêrel.”
“Watse stories?”
“Om mee te begin dat hy soos ’n stoomroller is – onstuitbaar. En dit beteken miskien dat al sy saketransaksies nie … hoe sal ek sê … heeltemal above board is nie.”
Sy steek ’n glimlag weg. Soos altyd amuseer Koot se Engelse invoegsels haar. Hy verbeel hom hy praat perfekte Engels, maar hy het so ’n sterk Afrikaanse aksent dat die Engels as “ ’n baf bort” uitkom.
“Bedoel jy dat hy by onwettige transaksies betrokke is?” vra sy, skielik bewus van die implikasie van sy woorde.
“Wie sal weet?” Koot gooi sy hande, pen en al, in die lug. “Niemand kon nog ooit iets teen hom bewys nie.”
“Nou waarom moet ons met so ’n man besigheid doen?”
“Bucks, my girlie.” Hy vryf sy voorvinger teen sy duim om te beduie van die “baks”.
“Die joppie wat jy vir my het, is dus saam met hierdie man wat – sal ons maar sê – ongewone metodes gebruik in sy saketransaksies?”
“Net so.”
“Waar’s die ontwikkeling wat hy wil doen?”
“By Kransbaai aan die Weskus. Hy gaan, soos ek verstaan, die hele strook kuslangs gelyk laat stoot en van voor af ontwikkel. En hy wil hê ons moet van die eerste fase af al betrokke raak by die bemarking. Dis hoekom ek vir jou sê dat dit báie geld vir ons kan beteken.”
“Kransbaai? Maar dis ’n pragtige klein vissersdorpie! Dit lyk soos ’n Griekse eiland met al die wit huisies wat om die soom van daardie blouselblou see gebou is! Dit sal ’n sonde wees om die eiesoortige karakter van die plekkie te verander!”
Koot loer onder sy ruie wenkbroue uit, stoot sy bril met sy een hand hoër op en sug. “Ja. Dis die ander probleem: ek het geweet jy gaan nie van die idee hou nie.”
Ebbie frons. “Jy’s reg, Koot. Ek hou nie van die idee nie, en ek wonder nou net hoekom jý nie liewer die joppie doen nie? Ek sou dink dis so reg in jou kraal, veral as daar baie geld betrokke is.”
Koot Erlank is ’n legende in die bedryf, want hy het die vermoë om enige eiendom oënskynlik moeiteloos en vinnig te verkoop. Sy kan haar goed indink dat Liam Murray hom genader het om sy ontwikkeling te verkoop.
“Dis nou waar die probleem lê: ek kan nie. Ek moet hospitaal toe gaan. Geringe ou dingetjie, maar ek gaan vir ’n hele ruk buite aksie wees. Daarna gaan ons op die toer Amerika toe wat ek Linda al jare lank belowe. Dit werk goed uit, want daar’s ’n eiendomsekspo daardie tyd in New York. Ek wil ’n bietjie gaan kyk hoe die Amerikaners dit doen. Maar ja, dit beteken ek sal so ses maande uit sirkulasie wees.”
“Hospitaal?” Sy kyk oorbluf na hom. In al die jare wat sy Koot ken, kan sy nie aan een dag dink wat hy nié by die werk was nie.
“Ja. As jy moet weet, dis prostaatprobleme. Maar hou dit tussen ons,” brom hy.
“Ek sien,” sê sy stadig. “Maar waarom so ’n lang wegbreek? En nog ’n ekspo ook? Jy was dan pas by een in Londen.”
“Dis waar ek die tricks of the trade leer en kontakte opbou. My dokter reken ook ek moet goed rus ná die operasie.”
“En wie gaan jou verpligtinge oorneem terwyl jy weg is?”
“Ek het vir At gevra om die show te run tot ek terug is. Hy is ongelukkig uit op ’n groot jop, anders sou ek hom vanoggend by ons vergadering ingesluit het.”
“Hmm …” Ebbie weet nie wat om van dié verwikkeling te dink nie. “En ek? Wat verwag jy nog van my terwyl jy weg is?”
“Maak vir ons geld, ou girl. Soos ek gesê het, wil ek hê jy moet jou gewig by die Kransbaaiprojek ingooi. Dit sal jou besig hou totdat ek terug is. Jy sal aanvanklik net oor die beplanning hoef te dink, die strategie vir die bemarking en so aan, maar daar’s baie werk om te doen. Jy sal byvoorbeeld ekstra agente moet aanstel – plaaslike mense sal goed werk – en met die banke oor die lenings onderhandel. Teen die tyd dat die dienste in is, moet Panorama – dis wat Liam die ontwikkeling noem – uitverkoop wees.”