Margot en die meerman. Anita du Preez
ek tree sommer nou al uit die stryd.”
Hmmm … tog maar een van daai grillerige gladdebektipes, besluit sy.
“Ek drink nie, dankie,” antwoord sy ysig.
Hoekom het sy nie in hemelsnaam eenvoudig uit die staanspoor geloop toe sy wou nie? Vir ’n opgepofte testosteroon-ego is sy regtig nie lus nie.
“Ice-cold orange juice for two, please,” vra die vent vir die kroegman.
Sy glip van die kroegstoel af en vat haar beursie.
“Net die koeldrank, asseblief?” hou hy aan. “As jy dit klaar gedrink het en dan wil loop, sal ek nie een enkele spiertjie verroer om jou te probeer keer nie.”
Maar het die man dan nie Afrikaans gepraat nie? Sy kom dit nou eers agter. Om ’n mede-Suid-Afrikaner hier in die vreemde te vind, is dalk nie te versmaai nie. Miskien moet sy tog maar bly en probeer om ’n rapsie vriendeliker te wees. Buitendien moet elke vrou tog seker een keer toelaat dat ’n man haar in ’n kroeg optel, al is dit bloot sodat sy ook dié cliché van haar dis-gedoen-lysie kan aftik.
“Net die koeldrank, dan los jy my uit?”
“Scout’s honour,” antwoord hy met twee vingers in die lug.
Sy is nou eenmaal hier en niemand ken haar nie, en dis ook nie asof sy iets beters het om te doen nie, dink Margot. Die vonkelwyn hét haar dors gemaak. Teen haar beterwete vat sy die glas vloeistof wat sweetdruppels aan die buitekant vorm van die koue. As hierdie skepsel ’n grys strepiespak en grys skoene aanhet, is sy weg voor, Afrikaans ofte not. Sy loer skrams na hom. Hy dra ’n lospassende koel wit hemp en ’n verbleikte denim met opgerolde pype. Sy voete is kaal. Darem netjiese voete. Sy het nogal ’n ding oor voete.
“Ek is nie juis lief vir skoene nie,” sê hy toe hy sien waarna sy kyk. Hy probeer sy voete verleë onder die kroegstoel se sportjies wegsteek.
“Hoor hier, meneer, hoekom het jy nou juis met my kom praat?”
Hierdie besigheid word nou regtig simpel, besluit Margot. Sy is klaar moeg daarvoor. Flirt-praatjies het haar nog altyd verveel. As jy nie iets het om te sê nie, hou jy liewer jou mond.
“Kom ons sê maar dis omdat ek jou Afrikaans hoor praat het, en dan vermeld ons niks van die meer ooglopende rede nie,” antwoord hy gladweg.
“En dit sou wees?” Sy trek aspris haar wenkbroue weer op. Ag tog. Raaiselpraatjies.
“Dat ek jou nie kon miskyk nie.”
“Omdat ek vroualleen in ’n kroeg sit?” Sy klim sommer op haar perdjie.
“Nee, omdat jy ’n vrek mooi vrou is.”
Sy kyk fronsend op en sien dat sy oë blou is, en omraam word deur dik swart wimpers. Dit lyk tog nie of hy spot nie.
“Vleitaal werk nie met my nie, hoor.”
Dis darem nie heeltemal waar nie. Dit voel tog goed om sy kompliment te hoor. Dis ’n lang tyd sedert sy so iets uit ’n wildvreemde man se mond gehoor het. Emansipasie of nie, sy bly maar vrou.
Sy vervies haar sommer van voor af daaroor dat sy ook maar soos die meeste vroue so pateties gretig is om deur ’n man vertel te word dat sy mooi is. Tot haar ontsteltenis voel sy boonop hoe daar al weer rooi vlekke op haar nek uitslaan. Sal sy dan nooit leer om net dankie te sê as iemand haar komplimenteer nie? Dis hierdie vervlakste dun vel van haar.
“Ek sal probeer onthou, juffrou … e … ?” belowe hy sedig, maar sy sien lagplooitjies om sy oë vorm.
“Smit,” sê sy. Sy is darem nog nie mal genoeg om haar naam uit te blaker nie.
“Dis nou toeval.” Hy hou sy hand formeel uit na haar en daar is beslis nou ’n spotklankie in sy stem. “My van is ook Smit. Van watter Smitte is u?”
“Die kwaaies.” Sy kry half lag vir haarself en neem tog maar sy hand. Sy vingers sluit ferm om hare. Dit voel nie onaangenaam nie. Dalk mag sy maar so effens ontspan.
“Bly u hier in die hotel, juffrou Smit?” wil hy weet.
Sy knik onseker. Dis nie asof sy hope ervaring van varke of wolwe het nie. Ten minste weet sy genoeg om te besef hulle dra nie ’n kenteken daarvan op hul voorkoppe om vroue te waarsku nie. Al lyk die man hoe onskuldig, sy gaan beslis nie weer ’n stel aftrap soos met Wikus nie. Buitendien lyk hierdie een te jonk. Wat is dit met haar dat sy alewig mans na haar toe aanlok wat hopeloos te jonk is vir haar beswil?
Sy sluk haastig haar glas leeg. “Dankie vir die koeldrank, meneer … e … Smit, maar nou moet u my verskoon.”
Die affêre begin haar nou regtig kriewelrig maak. Die man sê niks. Sit net daar asof die plek aan hom behoort en lig sy glas in haar rigting soos ’n lui saluut, met ’n meewarige glimlaggie om sy mondhoeke.
“My plesier, juffrou Smit,” sê hy. Die spotklank in sy stem agtervolg haar toe sy stywerug wegstap.
Margot kan nie haar vinger daarop lê nie, maar iets omtrent sy houding ontstig haar. Skielik is sy doodseker die vent is ’n geslepe gigolo wat haar as maklike prooi geteiken het. Alleenloper. Ouer vrou. Lyk verveeld. Meneer Aantreklik verskyn op die toneel en voilà!
Natuurlik! Dis nooit anders nie. Sy voel hoe haar hele lyf warm word van pure verleentheid. Sot wat sy is!
Sy sluit haar kamerdeur agter haar. Miskien moet sy liefs kos van kamerdiens bestel. ’n Mens kan nooit te versigtig wees nie. Soos wat Katie sou sê, die wêreld is boos. Hoe verlang sy nou vreeslik na die Kaap en dié liewe ou huishoudster van haar. Katie is die een mens op hierdie ou aardbodem wat bly sal wees oor haar nuus. Hoe kon sy haar vergeet het? Dit moet ’n geval wees van so naby aan die woud staan dat jy nie meer die bome kan sien nie. Ai, Katie, ek wens ek was liewer vanaand daar by jou, dink Margot met heimwee. Ons kon saam Egoli gekyk het en van jou lekker bredie geniet het.
Sy gaan haar sommer nou op die daad bel, besluit sy.
“Margotjie,” klink Katie se stem sommer hier by haar, “watsit dan nou? Is die holiday nie lekker nie?”
“Ek is deur, Katie.” Sy voel skielik tranerig. “Die universiteit se brief het gekom. Met lof, nogal.”
“Of course met lof. Grote lof,” sê Katie bly. “Wat het ek jou gesê, hè? Al daai nagte en nagte se gewerkery. Ma geluk ok dan, hoor.”
“Dankie, Katie.”
“Hoe klink jy dan so af? Issit dan nie die blye dag wavoor jy so lank ytgesien het nie?” wil sy besorg weet.
“Ag, dis sommer al die dinge.”
“Môre is als beter,” troos Katie. “Enjoy dit nou maar. Als is onner beheer diékant. Jou huisie staan nog nes die dag wat jy my hier gelos het.”
“Was Wikus daar?” Waarom op aarde het sy tog nou dít gevra?
“Ja,” antwoord Katie, “kamma glo kom kyk of Petrus kos kry. Nogal!” Haar stem is vol diepe verontwaardiging.
“Nou maar reg, Kata. Dan sê ek maar naand.”
“Naand, ou slim mens,” sê Katie met ’n kekkellaggie. “Klim af daar, Petrus,” hoor Margot haar raas met die vet, bedorwe mannetjieskat net voor sy neersit.
Sy word laat die volgende oggend wakker van die son wat bak op haar bed. Sy stoot die skuifdeure oop en stap uit op die balkonnetjie.
Die hitte tref haar in die gesig asof sy ’n oonddeur oopgemaak het. Dis nie ’n gewone soort hitte nie. Dit brand dadelik regdeur haar nagklere tot op haar vel. Voor haar strek die oop strand tot waar die water soos ’n turkooisblou meer vir haar lê en wink in die son. Daar is reeds heelwat mense op die strand.
Minder as ’n halfuur later stap sy die verweerde kliptrappies af tot onder op die wit, poeierige sand. Sy gooi haar handdoek naby die water oop. Vandag is die dag dat sy dan nou maar sal begin werk aan ’n bietjie kleur op hierdie bleek, vier-en-dertigjarige computer-sellulietlyf