Ettie Bierman Keur 7. Ettie Bierman
nie, besef sy. En daar is ook nie tyd om winkels toe te gaan nie. Henk sal maar tot Dinsdag moet wag. Hy het jare lank met af knope geloop. Nog ’n dag sal nie saak maak nie. Sy vou die laaste drie hemde op en pak hulle weg.
Tinus kom langs haar staan. “Nou sien jy skielik weer kans vir die sleurbestaan van huisvrou wees.”
Carina kyk op. “Ekskuus?”
Hy wys na die berg hemde wat klaar is en die drie wat eenkant lê.
“Vir ander mense is jy bereid om tyd op te offer, maar nie vir jou man nie?”
“Ek het die eiers gebak, jou bord en jou asbakkie gewas, jou kant van die bed opgemaak en die bad gewas nadat jy gebad het. Is dit nie genoeg nie?”
“Dis nie waarvan ek praat nie.”
Carina is nie lus om te vra wat hy bedoel nie. Gisteraand het hy ’n kliënt gaan sien en vanoggend het hulle nie veel vir mekaar te sê gehad nie. Tinus is koel en afsydig en sy enigste bydrae tot ’n gesprek is sarkastiese aanmerkings wat haar irriteer.
Hy wys na die drie laaste hemde. “Hoekom is hulle eenkant gegooi?”
“Ek het nie genoeg knope nie.”
“Hoekom het die ander voorkeur gekry?”
Carina frons. Tinus het baie foute, maar om kleinlik oor die een of ander nietigheid aan te hou torring, is nie een van hulle nie. Skielik, toe sy na die stapel kyk, lyk die boonste hemp vir haar bekend. Wit, met ’n effense streperigheid in. Groter as die res en netjieser gestryk.
“Dié drie is joune,” sug sy.
“Jy kla altyd ek sê jy lyk mooi as jy ’n stokou rok aanhet en ek let nie op as jy ’n nuwe een dra nie. Maar jý ken ook nie mý klere nie.”
“Ek het nie onmiddellik opgelet nie. Ek was en stryk hulle immers elke week – natuurlik ken ek elke enkele hemp van jou.”
“Is dit hoekom jy myne eenkant gegooi het?”
“Ek het hulle netjies weggepak, nie eenkant gegooi nie.”
“Maar Henk Rautenbach s’n heelgemaak?”
“Ek het nie geweet wie se hemde is wie s’n nie, net van bo af begin tot die knope opgeraak het. Dis jou skuld dat joune agterweë gebly het. Hoekom het jy hulle onder die stapel ingedruk?”
“Jy het sy spul bo-op myne gesit.”
“Is nie. Ek het nie met opset jou hemde gelos nie. Dis jy wat dit onder die ander weggesteek het.”
“Dis nie belangrik nie.” Tinus stap weg. “Vergeet dit.”
“Wat het van jou hemde se knope geword? Het jy nie dié gehou wat afgebreek het nie?”
“Stukkend. Ek het dit weggegooi.”
“Dis die wasmasjien. Hy breek die ritssluiters ook en hy was nie skoon nie. Kon jy nie net reguit sê daar is knope af nie?”
“Ek het. Weke gelede.”
Carina onthou. “Jy oordryf. Dit was nie weke gelede nie. Gister of eergister. Hoekom het jy my nie herinner nie?”
“Jy was te moeg. Te besig.”
Soos nou … Carina het nie die energie óf tyd vir ’n lang, uitputtende argument nie. En dit oor onbenullighede soos knope en wasmasjiene. Wat wil hy hê moet sy doen? Dié van Henk se hemde afknip en aan syne werk en nóg ’n uur van haar kosbare tyd mors?
“Te besig met ander mense …” voeg Tinus oor sy skouer by.
“Dis werk vir brood en botter.”
“Ek het gesê ek kan vir jou sorg.”
“Ja, tien keer, oor en oor. Maar hoe? Skaars brood, wat nog te sê botter.”
Die oomblik toe die woorde uit is, besef Carina sy was gemeen om hom daarvoor te verwyt. Die dag toe sy met Tinus getroud is, het sy geweet ’n jaar of meer se swaarkry lê voor. Dit het erger gegaan as wat sy of haar ouers verwag het. Tinus het homself afgeskeep om die rekeninge te betaal. Om vir haar ’n botteltjie parfuum as verrassing te koop; ’n ruiker blomme met haar verjaarsdag, ’n paar sandale wat sy in ’n winkelvenster gesien en begeer het … Tinus het sy manlike trots, al het hy nie ’n behoorlike inkomste nie. Hy was bekommerd oor die lewenskoste, maar sy was die een wat wou trou. Die een wat volgehou het liefde en koue water is genoeg, beter as uitstel en kaviaar. Dis sy wat gesê het sy bly liewer saam met hom in ’n armoedige agterkamertjie, as sonder hom in haar ouers se luukse huis.
“Tinus!” roep Carina agter hom aan. “Vergewe my. Ek het dit nie so bedoel nie.”
“Ek het gesê vergeet dit.” Hy is by die voordeur met die motorsleutels in sy hand. “Ek gaan kafee toe om sigarette te koop. Het jy iets nodig?”
Hy rook te veel, maar dis spanning.
“Nee.” Carina byt haar onderlip vas. Toe hulle verloof was, sou haar ma gesê het dis voorbarig om haar aan ’n man op te dring. Maar nou is hulle getroud. Hy is nie meer haar kêrel nie. “Ek het niks nodig nie, net vir jóú.”
Haar groen oë pleit en haar lang blonde hare, los oor haar skouers, is onweerstaanbaar. Verlede week sou Tinus haar teen hom vasgedruk het, sy vingers deur haar hare gevleg het en haar alles vergewe het, omdat Carrie hom liefhet. Maar Carrie het Carina geword. Hard geword, dinge gesê wat hy tyd nodig het om te verwerk. Hy het geglo sy is gelukkig, al wat sy verlang is om by hom te wees. Sáám … Al is dit saam swaarkry, saam opoffer. Nou verwyt sy en maak beskuldigings.
“Ek het bedoel: brood en melk of tamaties,” antwoord hy stilweg.
“Nee, niks nie, dankie.”
“Dan ry ek maar …”
“Ry versigtig en oppas vir lamppale,” maan sy.
Maar hy is reeds weg en hoor nie.
Carina soek in haar masjienlaai of daar êrens ’n paar knope rondlê. Maar daar is niks. Om te vergoed, sit sy ’n paar mansjetknope by die hemp waarvan die mou se knoop weg is. Dan, haar plig gedoen en met een oog op die horlosie, gaan sit sy by die eetkamertafel met Noordvlug. Dit is ’n goeie verhaal. Die skrywer verdien beter as ’n keurder wat geïrriteerd is en met huweliksprobleme sukkel. Sy moet vergeet en konsentreer.
Sy sit so en werk dat sy heeltemal van die tyd vergeet. Drie uur sedert Tinus weg is. Net om sigarette te koop? Carina lees nog ’n paar bladsye, dan kyk sy by die voordeur uit of sy nie die Volkswagen sien nie.
“Hallo daar,” groet tant Susie. “Vir wat lyk jy of jy ’n hamer wil vat, Karrietjies? Is jou man op die katerjag en die flerrie uit?”
Carina het nie besef sy lyk of sy op die oorlogspad is nie. Sy probeer doelbewus ontspan. Tinus is in ’n omgekrapte bui hier weg. As hy terugkom en sy maak weer rusie, loop hy dalk ’n tweede keer. “Nee, tant Susie weet hy is nie só nie. Hy sal seker nou-nou kom.”
“Waar is Tienie?”
“Kafee toe.”
“Ja, so sê almal, tot hulle die dag uitgevang word. Julle jonges het ook maar ’n swaar tyd. Tjops en kleingeld tot hulle die regte een kry.”
Om met tant Susie te gesels, laat die tyd verbygaan en as sy in die deur staan wanneer Tinus kom, sien hy darem dat sy bekommerd was.
“Of hoe sê die Ingelse? Chop en change,” vertaal haar buurvrou. “Trou en skei, tot jy jou deel kry.”
“Tinus is my deel in die lewe.”
“Vir wat het hy dan met die strykyster hier weggevlieg of hy ’n Boeing is?”
“Die battery is pap, hy wou hom seker laai.”
“As mans wil afwys en vrouens begin toesmeer, is daar rondflerrie-moeilikheid, sê ek altyd. Wil jy inkom, Karrietjies? Kom tee drink?”
Carina wil nie.