Ena Murray Omnibus 33. Ena Murray
Midas gaan weer sit, byt sy tande vas. Hy het gedink hy en sy seun gaan binne die volgende dag of wat terug Babel toe. Nou gaan Vegter tronk toe …
“Wanneer … wanneer sal ons weet … wat hulle met jou gaan doen?”
“Hulle het my belowe hulle sal my so gou moontlik laat voorkom. Intussen het hulle my op eie verantwoordelikheid laat gaan. Maar ek mag natuurlik nie hier weggaan nie.”
Die nuwe verwikkelinge rus swaar op elkeen se gemoed. Midas loop radeloos in Trovato se tuin rond. Al sy drome sedert hy besef het hy het sy seun teruggekry …! En nou gaan daar dalk niks van alles kom nie.
Ook Elske voer ’n stryd. Enersyds is sy so trots op Vegter. Andersyds is sy diep bekommerd. En in alle menslikheid moet sy erken sy weet nie wat om te bid nie. Moet sy God vra dat hy nie tronk toe gaan nie, maar na Babel? Of dat hy liewer veilig agter tralies is as blootgestel aan die talle versoekinge in die stad van goud?
Pieter ontvang ’n onverwagse besoek. Toe sy besoeker weg is, sit hy lank met ’n dankbare gebed op sy lippe. Dit gebeur nie elke dag dat ’n bendelid homself oorgee en sy oortredinge bely nie. Die landdros wat hierdie saak moet hanteer en sy vonnis moet vel, het persoonlik na Trovato gekom om meer oor hierdie uitsonderlike geval uit te vind. Toe hy wegry, is ook hý sprakeloos van verstomming, maar ook opnuut besiel met hoop. Wanneer jy elke dag op die regbank sit en met die duister dinge van die lewe te doen kry, is jy geneig om later jou geloof in die goeie te verloor. Maar vandag het hy weer besef hoe wonderlik God se genade kan werk – selfs in hierdie tyd.
Dis die aand voordat Vegter gevonnis moet word. Pieter is saam met die ander koffiekamer toe om daarna met hul straatwerk te begin. Midas skakel eindelik na Babel en vind ’n erg bekommerde Toby aan die ander kant.
“Midas! In hemelsnaam, man, waar is jy? Ek wou jou al as vermis aangemeld het! Wanneer kom jy terug? Hier is dit chaos sonder jou!”
Midas se mondhoeke trek wrang saam. Dit glo hy goed! Net ’n Hammond kan Babel aan die gang hou.
“Ek kom oormôre terug.”
“Hoekom eers oormôre? Midas, jy weet nie hoe dringend …”
“Dit kan nie dringender wees as dit wat my hier hou nie, Toby. Verwag my oormôre. Tot siens.”
En Elske kyk diep in Vegter se oë. “Ek wil net vir jou sê, Vegter … wat die vonnis môre ook al mag wees … ek sal vir jou wag.”
Vegter moet sluk teen die knop in sy keel. Here, ek is haar nie werd nie, dink hy. “Elske, ek verwag dit nie van jou nie. Toe ek jou vertel het dat ek jou liefhet, het ek nie eens verwag dat jy daardie liefde sal beantwoord nie. Ek wou maar net hê jy moet weet ek het jou lief. Ek vra nie dat jy jou vir my opoffer nie, meisie. Ek droom nie eens dat daar ooit iets meer tussen ons sal wees nie. Jy verdien ’n beter mens as ek.”
“Waar liefde is, is geen opoffering te groot nie, Vegter. Niks sal my keer om vir jou te wag nie – jy weet tog dat ek jou ook liefhet.”
“Elske …” Hy neem haar hande in syne, vreugde én kommer in sy oë. “Het jy? Het jy regtig? Is jy seker? Vir mý?”
Sy glimlag teer na hom. “Ek het jou liefgehad toe jy nog lid van die ander bende was! Maar dit weet jy ook!”
Hy trek sy asem in, druk haar meteens styf teen hom vas, sluit sy oë. Eindelik kry hy beheer oor sy stem, fluister skor: “God is goed vir ons, my liefling. Oneindig goed!”
“Ja, Vegter. God is goed.”
Hierdie woorde kan die twee jong harte net beaam toe die vonnis die volgende dag gevel word. Nege maande gevangenisstraf. Buite die hof sê die landdros aan Pieter: “Ek het hom die minste opgelê wat ek kon. Ek wens ek kon hom liewer laat gaan het.”
Pieter knik. “Ons verstaan. Ek glo Vegter ook. God het ’n doel daarmee. Dit is miskien nodig vir Vegter, en sy sieleheil, om nege maande in afsondering te wees.”
Toe hy weggelei is, het hy en Elske se oë vlugtig ontmoet … en hy kon deur die waas van trane die glimlag op haar lippe sien. Vol hoop het hy teruggeglimlag, en sy hand in ’n groet gelig vir sy pa – ’n diep teleurgestelde Midas wat sonder sy seun moet omdraai. Nog nooit het nege maande vir hom so lank geklink nie. Nog nooit het hy met soveel teësin in sy hart gereedgemaak om na Babel terug te keer nie.
“Ek sou nooit kon glo ek sou so teësinnig ná so ’n lang afwesigheid na Babel terugkeer nie. Dis die langste wat ek nog weg was,” erken hy aan Pieter en Elske toe hulle groet. “Dis miskien goed dat ek nou teruggaan, anders sal ek later dalk glad nie wil nie!” spot hy.
“Jy hoef nie, Midas.”
Hy kyk die ander man ernstig aan. “Hoe kan ek anders, Pieter? Jy weet tog dis onmoontlik. Ek het ’n stad van goud gebou. Jy kan nie ’n Babel bou en dan sommer net wegry en daarvan vergeet nie.”
“Nee, seker nie, maar … jy kan na ’n ander Babel terugkeer. Jy kan na ’n ander soort lewe teruggaan, Midas.”
Midas sug. “Ek wens ek kon. Veral na wat met Vegter gebeur het, die verandering in sy lewe, het ek diep oor myself nagedink … en oor Babel. Ek het dikwels tot die slotsom gekom dis net ’n gejaag na wind.”
Pieter knik. “Ja, Midas. Die rykste man in die Bybelse geskiedenis het ook tot daardie besef gekom.”
“Maar kan ’n mens dan nie al hierdie dinge hê en … en …”
“… God ook?” Pieter sug diep. “Dis moontlik, maar baie onwaarskynlik. Jesus het self gewaarsku: Vir ’n kameel is dit makliker om deur die oog van ’n naald te kom as vir ’n ryk man om by die hemelpoort in te gaan. Daar het een keer ’n man na Jesus toe gekom, ’n baie ryk man. En volgens menslike standaarde was hy ook godvresend. Hy het ’n baie goeie Christelike lewe gelei. En tog het iets ontbreek. Hy het geweet hy is nie ’n ware kind van God nie. Hy het geweet dat alles wat hy in sy lewe gedoen het, ’n gejaag na wind was. Toe vra hy Jesus wat hy moet doen om die ewige lewe te verkry. Want dit is wat sin aan ons aardse bestaan gee, Midas. As dit waarop ons ons kragte en jare uitstort by die graf eindig, is daar geen sin in ons lewe nie. Dan is dit soos die Prediker sê: alles tevergeefs, ’n gejaag na wind. Daardie man het aansien gehad, rykdom, selfs ’n eerbare lewenswandel, en tog het hy iets gemis. En Jesus gee hom baie eenvoudige raad: Gaan verkoop alles wat jy het en deel dit aan die armes uit. Dan sal jy ’n skat in die hemel hê. Kom dan terug en volg My.”
Midas kyk die ander strak aan. “En? Wat het gebeur? Het hy?”
“Nee. Toe hy dit hoor, was hy diep teleurgesteld, want hy was ’n baie ryk man.”
Pieter slaan die Bybel oop en lees voort: “ ‘… hoe moeilik is dit om in die koninkryk van God te kom. Dit is makliker vir ’n kameel om deur die oog van ’n naald te kom as vir ’n ryke om in die koninkryk van God te kom.’ ” Hy slaan die Bybel toe, hou dit na Midas uit. “Neem dit saam met jou wanneer jy teruggaan, Midas … en lees dit. En onthou, by God is alles moontlik.”
Midas neem dit, kyk daarna. “Pieter … Babel was ’n arm seun se droom. Babel is gebou en het my bestaan geword, die rede hoekom ek lewe en my vermoei. Alles draai om Babel. As jy Babel van my af wegneem, is daar … niks. Is ék nie daar nie. Is ék ook niks. Wil jy werklik vir my sê God vra dat ek Babel, mý Babel moet verkoop, uitdeel? Wat dan van my? Waarvoor het ek dan gelewe?”
“Midas, hoe kan ek vir jou so iets sê? Dis ’n saak tussen jou en God. Jy moet dit met God uitmaak, nie met mý nie. Maar gaan lees Lukas 18 vers 29 wanneer jy in Babel kom …”
Midas is eers ’n rukkie stil. “Jy weet, ek het ’n hartaanval gekry en dis wat my tot my die besef gebring het dat ek ook sal sterf. Dis toe dat ek na my kinders begin soek het. Want die kommer was groot in my: wat moet eendag van Babel word wanneer ek sterf? En noudat ek my seun gevind het, die man wat Babel by my sal oorneem, moet ek dit verkoop en vernietig. Dis te veel gevra, Pieter. Ek … kan nie.”
Pieter knik. “Ja. Ek begryp. Maar miskien sal dit help