Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer
goed twee uur later terugkom en sien jy lê nog steeds hier . . . Dis net logies dat ek moes kom seker maak jy’s nie dalk dood of siek nie.”
“Vuilgoed gaan nie so maklik dood nie.”
Hy’t vinnig na haar gekyk en ietwat bekommerd gelyk. “Hoekom dink jy jy’s vuilgoed?”
“Dis net ’n grap, man. Hoewel ek nie nou ver van vuilgoed af voel nie.” Sy’t opgestaan. “Ek sal beslis beter voel ná ’n stort.”
“Waar woon jy?” het hy gevra en langs haar ingeval toe sy begin aanstap.
“Hoekom wil jy weet?” Sy was wantrouig, maar het terselfdertyd gevlei gevoel oor sy aandag. Sy sou immers blind moes wees om nie sy aantreklikheid raak te sien nie.
“Wel, as jy nie hier naby woon nie, kan jy in die woonwapark gaan stort. Ek het my motor hier en kan jou daarheen neem.”
“Ek het ook ’n motor en kan by my huis gaan stort.”
“Woon jy hier naby?”
“Nee, in Bellville.”
“Nou sien, dis ver hiervandaan. Wanneer jy klaar gestort het, kan ons hier by die hotel op die stoep ’n glas lekker yskoue koeldrank gaan drink.”
Die yskoue koeldrank het aanloklik geklink, want sy wás dors. Maar sy was versigtig. Hy’t vriendelik en beskaaf gelyk, maar ’n boef kan ook so lyk. Asof hy haar gedagtes kon lees, het hy vasgesteek en sy hand na haar uitgehou.
“My naam is Neville Meyer. En joune?”
“Pikkie Grové.”
“Aangename kennis, Pikkie.” En toe hulle verder loop: “Waar kom jy aan dié naam? Dis seker nie jou doopnaam nie?”
“Nee, dis ’n naam wat my pa my kleintyd gegee het. Hy’t gesê ek is net ’n pinkie se grootte, maar hy kan my darem nie Pinkie noem nie. Toe maak hy dit maar Pikkie.”
Hulle het al geselsende tot by haar motor geloop. En toe sy die kattebak oopsluit om haar strandgoed daarin te sit, het hy doodluiters die sak met haar skoon klere uit die motor se kattebak gehaal. “Kom ons ry. Ek kan nie wag om terug te kom vir daardie koeldrank nie.”
“Ek kan . . . e . . . agter jou aanry,” het sy gepoog om haar los te wikkel uit die situasie.
“Nou hoekom sal ons met twee motors ry as ons met een kan ry? Jy hoef nie bang te wees nie. Ek byt nie.”
Toe hy met haar kleresak in die hand begin wegstap, het sy hom maar ewe gedwee gevolg na sy motor. En eers weer benoud geraak toe hulle in die woonwapark stilhou en ’n kind hulle vanuit ’n woonwa tegemoetkom met die vraag: “Het Pappa my roomys onthou?”
Genade ons, hoekom het hy nie vir haar gesê hy’s getroud nie! Hoe gaan sy vrou haar ontvang? Hoekom het dit nooit by haar opgekom dat hy getroud kan wees nie?
“Nee, Boetman, ons sal netnou gaan roomys eet,” het hy vir die kind gesê en na haar kant toe beduie. “Die tannie hier wil net eers stort, dan gaan ons terug strand toe en kan jy jou roomys kry. Kom, groet vir tannie Pikkie.”
Die kind het skaam nader gekom, sy handjie na haar uitgesteek en dit vinnig teruggetrek om skugter agter sy pa se bene te gaan wegkruip.
“Kom ons gaan binne,” het hy vir haar gesê en na die voortent beduie.
Sy’t aarselend bly staan. “Loop jy voor. Gaan verduidelik eers aan jou vrou. Sê eers vir haar hoekom ek hier is.”
’n Troebel uitdrukking het in sy oë verskyn. “Ek het nie ’n vrou nie,” het hy kortaf gesê en met lang treë die tent binnegestryk.
Toe sy hom aarselend volg en in die tentopening vassteek, het hy ’n buisie room na haar uitgehou. “Jy kan hier stort as jy wil, of jy kan na die ablusieblokke gaan.”
“Ek sal ablusieblokke toe gaan.”
Nadat sy gestort het, is Boetman saam met hulle hotel toe. Hy’t sy roomys gekry en hulle het koeldrank gedrink. So tussendeur het Neville haar uitgevra na haar herkoms. Sy’t hom vertel van die plaas naby Riversdal waar sy grootgeword het en dat haar ouers nou op die dorp woon nadat haar pa se gesondheid hom genoop het om die plaas te verkoop. Ook van haar en Riana se jare lange vriendskap en van die huis wat hulle so saam-saam gekoop het met die hulp van hul ouers wat die deposito betaal het.
“Wat gaan met die huis gebeur as een van julle trou?” wou hy weet.
“O, ons het beskryf dat die een wat wil trek die ander een eerste opsie moet gee om te koop.”
“Ek sien. En as julle dalk rusie kry? Die een dit vir die ander onuithoudbaar maak?”
“Dit sal nie maklik gebeur nie. Ons is al van kollegedae af bevriend. En nadat ons begin skoolhou het, het ons saam ’n woonstel gehuur. Jy kan sê ons is al tien jaar saam sonder om rusie te maak. Hoekom sal ons nóú skielik stry kry?”
“Gee julle by dieselfde skool onderwys?”
“Nee. Ek is by die Tegniese Hoërskool in Dalen en sy is by ’n skool in Bellville. Maar dis nou genoeg oor my. Vertel my van jou. Waar het jy grootgeword en vir hoe lank is jy met verlof?”
“As jy na die woonwa verwys, is ek op permanente verlof. Dis my tuiste. Ek het geen ander blyplek nie.”
Hy was skielik stroef, maar haar nuuskierigheid was geprikkel. “Jy bly seker nie jou lewe lank al in die woonwa nie?”
“Nee, net vir die afgelope drie jaar.”
“En in die week? Waar werk jy?”
“Ek vang vis en ek skilder so ’n bietjie. Verder doen ek wat my hande vind om te doen.”
Dit was duidelik dat hy nie daarvan hou om uitgevra te word nie, maar sy wou darem baie graag weet van sy vrou. “Jou kind, maak jy hom alleen groot?” het sy dit versigtig gewaag.
“Ja.”
“En jou ouers, leef hulle nog? Hulle is seker erg oor Boetman, of hoe?”
“My verlede was nie so ongekompliseerd soos joune nie. Ek verkies om nie daaroor te praat nie. Daar is genoeg ander dinge om oor te gesels.”
Sy’t afgehaal gebloos. Enersyds skaam oor haar uitvraery, maar ook vies oor sy teregwysing. Vir wat het hy haar geselskap opgesoek as sy nie eens na sy verlede mag verwys nie? En hoewel hy na ’n rukkie weer doodnormaal oor alledaagse dinge aan die gesels geraak het, kon sy nie anders as om senuweeagtig en ongemaklik in sy teenwoordigheid te voel nie. Dit was dus in daardie stadium ’n verligting toe hulle koeldrankglase leeg was en sy haastig in haar motor kon gaan klim.
Maar agterna . . . As sy eerlik moet wees, sy sou hom graag beter wou leer ken. Hy’s bepaald die naaste beeld aan haar droomman wat sy nog ontmoet het.
“Daardie oudkollega van jou het gebel,” sê Riana toe sy ’n ruk later by haar in die kombuis aansluit. “Yolanda Coetzer. Ek het gesê jy sal haar terugbel.”
“Nou vir wat sou sy gebel het?” vra Pikkie agterdogtig. “Soek seker weer ’n metgesel vir een van hul oujongkêrel-vriende wat te sleg is om vir homself ’n meisie te kry. Ek het my twee keer laat ompraat, maar sy moenie dink sy gaan dit wéér regkry nie.”
Riana gee ’n laggie. “Vertel haar van die aantreklike man wat jy op Bloubergstrand raakgeloop het en sê vir haar jy staan so te sê op trou met hom.”
Pikkie glimlag half weemoedig. “Daardie man het lankal van my bestaan vergeet.”
“Klink my mos jy’s spyt daaroor,” sê Riana met ’n tersluikse blik in haar rigting.
“Wel, ek ís nuuskierig. Ek sou baie graag wou weet wat van sy vrou geword het. Of sy dood is, en of hy dalk geskei is.”
“Moet nou nie vergeet om Yolanda te skakel nie. Miskien kom sy hierdie keer met iemand vorendag wat so reg in jou smaak val. ’n Sjarmante man wat stink van die geld. Siende dat sy