Liefde sonder hawe. Annelize Morgan
sal dit toelaat, maar sy sal elke keer vergesel word deur iemand van mý keuse.”
Dan draai hy om en stap weg.
Solita glimlag bewerig vir Filipe. “Dankie.”
“So wen ons elke dag ’n klein stukkie.” Hy glimlag sodat al die openinge van die tande wat makeer, sigbaar is.
Ek het vir hom liefgeraak asof hy my eie pa is, dink sy. Hy is ’n goeie man, en sy weet hy sal haar beskerm teen Lorenzo.
Sonder verdere teëstribbeling trek sy die klere aan wat sy elke dag op die skip dra. As sy haar hare vasmaak en ’n doek daaroor bind, kan ’n mens haar nie van die res van die bemanning onderskei nie.
Vir die volgende maand vaar hulle van hawe tot hawe. Solita word nie toegelaat om aan wal te gaan nie, maar Lorenzo stuur elke keer ’n groep van die bemanning uit met ’n opdrag waaroor sy nie ingelig word nie. Al wat sy weet, is dat wanneer hulle terugkom, skud hulle hul koppe om Lorenzo te laat verstaan dat die sending misluk het. Dan is hy weer in ’n slegte bui en skreeu en gil hy op hulle totdat die rum sy brein benewel sodat hy vergeet waar hy is.
Jean kry nie veel geleentheid om met Solita te praat in die maand wat hulle so rondsoek na wie weet wat nie. Lorenzo jaag hom elke dag die kraaines in, en daar moet hy dan bly sit totdat dit donker word. Maar hy verduur dit, en Solita weet dat dit ter wille van haar is wat hy dit doen.
As hulle ’n kansie kry, praat hulle oor dinge wat hulle graag wil doen of hê, oor mooi herinneringe of oor plekke wat hulle nog eendag wil besoek. Net vir daardie kort ure voel dit vir Solita of sy nie meer op die skip is nie.
Hulle is op pad terug na Marseilles, en vir die eerste keer in vier weke is dit asof sy weer ’n rede het om te glimlag. Marseilles het vir haar die hawe van hoop geword, want daar het sy al ’n paar mense ontmoet by wie sy kan gaan aanklop vir hulp. Maar sy weet ook dat mense mekaar nie maklik help nie, nie in die wêreld waarin sy leef nie.
Twee dae van Marseilles af skreeu Jean uit die kraaines: “Seil op die horison!”
Lorenzo waggel met die trap op na die agterkasteel, waar hy met sy teleskoop probeer bepaal watse soort skip dit is.
Solita sien hoe hy verstyf, maar sy vra nie vrae nie.
Dis egter Filipe wat fronsend na die kaptein kyk. “Wat is verkeerd?”
“Maak julle gereed. Armand du Bois het ons spoor gekry. Dit gaan geen maklike geveg wees nie, en moet hom veral nie onderskat nie!” Lorenzo kyk om na die bemanning op die dek. “Hys al die seile! Ons vaar met volle seil vir so lank as wat die wind hou!”
Die matrose klouter in die takelwerk op, roep en skreeu op mekaar soos wat hulle die seile verstel om volle gebruik van die ligte wind te kry.
“Watter skip is dit?” roep een van die matrose na Lorenzo.
“Armand du Bois s’n! Die Le Monde!” bulder hy terug.
Daar is ’n doodse stilte. Almal weet wie Armand du Bois is, en almal weet dat as jy ’n seerower is, bly jy uit sy pad.
“Smeer die skip se naam met teer toe!” skreeu Filipe op hulle. “Versteek die vlag in die touekajuit!”
Oral skarrel die matrose soos wat hulle die skip gereedmaak. As dit dan nie vir ’n geveg is nie, vir ’n inspeksie. Du Bois werk nie vir die regering nie, maar die regering laat hom begaan met sy onortodokse manier van dinge doen.
Dis Solita wat met ’n tou oor die rand van die skip gelaat word om die naam toe te verf. Sy werk so vinnig as wat sy kan, want die ander skip is besig om hulle stadig maar seker in te haal. Toe dit binne roepafstand is, is die dek skoon en netjies, en die matrose het hulle so respektabel gemaak as wat hulle onder die omstandighede kon doen.
Hulle is nie meer ver van Marseilles af nie, maar hulle sal die hawe in elk geval nie haal voordat Du Bois hulle inhaal nie.
Solita staan by die stuur saam met Filipe en kyk hoe die Le Monde tot langs hulle seil. Lorenzo het hom uit die voete gemaak, want die moontlikheid bestaan dat Du Bois hom sal herken. Gryphake van Le Monde gegooi hou die twee skepe bymekaar.
Solita se hart klop in haar keel van angs. As die El Querrero se bemanning vandag met Du Bois slaags raak en hulle word oorrompel, gaan sy guillotine toe. Al is sy ’n vrou, sal daar vir haar geen genade wees nie.
Die bemanning van die ander skip staan naby die rand, gereed vir enige gebeurlikheid, terwyl Du Bois en vier adjudante oorkom na die El Querrero. Een ding is seker: die stories oor Du Bois is nie een waar nie, dink Solita. Dis net vrees wat mense daardie nonsens laat kwytraak het, want die man voldoen nie aan die beskrywings nie. Hy lyk nie naastenby oud nie, maar eerder te jonk vir die taak wat hy homself opgelê het. Hy het nie ’n houtbeen nie en ook nie net een oog nie.
Sy sluk swaar van spanning toe Du Bois opklim na die kasteel waar sy en Filipe staan. Daar is ’n doek om haar kop gebind soos wat die matrose dra, en sy bid vurig dat hy nie sal agterkom dat sy ’n vrou is nie. Dit kan sake net vererger.
Roerloos staan sy en wag tot hy by hulle is. Hy bekyk haar fronsend op en af asof hy hom van iets wil vergewis. Nie in haar wildste drome het sy so ’n aantreklike, jong man verwag nie, lank en lenig gebou. Sy hare is goudbruin en met ’n toutjie in sy nek vasgemaak, hy is bruin gebrand deur die son, en sy ligte groen oë … groen soos die deinserige veld van haar tuisdorp. Hy boesem nogtans vrees by enige seerower in, en sy en die bemanning van die El Querrero is nie ’n uitsondering nie.
“Waar is die naam van die skip?” wil hy van Filipe weet, sy oë koud en sy stem emosieloos.
“Dit was die Elena, maar ons het van kaptein verander en hy hou nie van die naam nie.”
“En waar is die kaptein?”
“Ons is op pad om hom in Marseilles te gaan haal.”
Du Bois kyk ’n oomblik lank intens na hom. “Wie is nou die kaptein?”
“Ek neem net waar.”
Solita beheer haar angs met moeite, maar selfs te midde daarvan merk sy die fyn lagplooitjies om Du Bois se oë en die diep lyne langs sy mond. Filipe se stem is effens hees, ’n teken dat hy onder baie groot spanning verkeer.
“Wat is die doel van julle vaart?”
“Om die kaptein te gaan haal, monsieur.”
“En daarna?”
“Ek het nog nie opdragte gekry nie, monsieur.”
Alles gaan nog taamlik goed, dink Solita verbaas, maar sy weet dat ’n mens nooit hierdie man ligtelik moet opneem nie. Hy het al baie seerowers guillotine toe gestuur. As hy haar net nie ’n vraag sal vra nie, sal hy nie agterkom dat sy ’n vrou is nie. Haar stem sal haar verraai.
Sy kan sy blik op haar voel en woordeloos bid sy dat hy nie van haar moet verwag om iets te sê nie. Onder op die dek staan die bemanning gespanne en wag, hulle vlymskerp wapens gereed in die wegsteekplekke. Binne sekondes sal hulle almal gereed wees om te veg as dit sou nodig wees, maar die stilte rek en rek net, en die sweet loop in straaltjies teen hulle nekke af.
Daar het nog ’n hele paar van die Le Monde se bemanning saam met Du Bois op die El Querrero geklim. Dit sal nie so maklik wees om hulle almal te oorrompel nie, want hulle is uitgesoekte vegters.
“Wat was die naam van die skip?” vra hy weer terwyl hy na haar kyk.
Sy wil antwoord, maar geen geluid kom oor haar lippe nie. Sy kyk beangs op, vas in sy groen oë. Sy sien sy hand liggies in sy sy rus in ’n nonchalante houding, en sy sukkel om aan enige woorde te dink om te sê.
“Die Elena,” sê Filipe.
“Ek het hom gevra,” sê Du Bois en wys na Solita.
“Monsieur, hy is swaar van tong, en as hy op sy senuwees is soos nou, kry hy geen woord uit nie.”
Du Bois kyk terug na Solita en daar is net ’n effense glimlag om sy mondhoeke.
“Ek