Abel se ontwaking. Chris Karsten
as dit sy is?”
“Mia. Haar naam’s Mia. Mia se hare was laas rooi gekleur, donkerrooi, nie helder nie. Henna, ja, toe ek haar by my suster gesien het.”
“Suster?”
“In Crosby, in Johannesburg. Bets bly in Crosby.”
“U dogter se van? Is sy steeds Vermooten?”
“Vermooten. Mia Vermooten. Dis my dogter se naam. Maar miskien is dit nie Mia nie …”
“Kan u suster ons help? Kan u suster van Crosby dalk kom kyk of dit Mia is?”
“Bets het die foto in die koerant vir my seun by die koöperasie gefaks.”
“Wat’s haar adres, u dogter s’n? Ek sal by haar blyplek gaan kyk. En u suster se nommer, as ek Bets dalk nodig het?”
Die bekommerde ma van Touwsrivier bel Saterdagoggend, en Ella was van plan om Cresta toe te gaan, iets te gaan eet, in winkels rond te snuffel, ’n nuwe bloes en langbroek te gaan soek, gerieflike sandale daarby vir baie stap. Die inhoud van haar klerekas roep om vernuwing. Maar dit is hoe sy gemaklik is, veilig in bekende klere. Só het sy grootgeword, los en luiters, nie ’n poppie nie. Het seuns as maats verkies, en geleer om haarself te laat geld. Tog, ’n nuwe bloes, satyn op die vel pleks van die katoen van ’n T-hemp …
Weer die foon, skaars neergesit. Dié keer ’n manstem.
“Ek’s ’n kollega en vriend van Mia Vermooten. Ek dink dis sy op die foto in die koerant. Sy’t die hele week nog niks van haar laat hoor nie.”
“Hoekom is jy nie polisie toe nie? Met wie praat ek?”
“Tom Spottiswoode. Sy doen haar eie ding, werk nie kantoor-ure nie. Fleksie-ure. Maar bel altyd om te sê waar sy is.”
“Watse werk is dit? Hoe kan sy vermis word sonder dat iemand dit agterkom?”
“Ons is antiekhandelaars. Sy’s ’n assessor van oudhede; meubels, silwer, kristal, porselein, albas. Haar spesialisveld is cottage-meubels van honderd jaar en ouer. Sy’s gedurig op die pad, meestal uitstedig.”
“Jy’t haar probeer bel?”
“Soms hoor ek vir dae niks van haar nie. Maar dis soos sy werk. As mense bel, ry sy om die waardasies te gaan doen. Ons is baie besig. Mense verkoop en verpand enigiets in hierdie dae, selfs erfstukke. Geld is skaars.”
“Jy’t gebel en probeer uitvind of sy seldsame oudhede opgespoor het, miskien ’n Mingvaas?”
“Natuurlik, én boodskappe op haar stempos gelos. G’n reaksie nie,” sê Tom Spottiswoode.
“Sal jy kom kyk of dit sy is?”
“Foto’s kan misleidend wees, veral so een …”
“’n Tante sal ook kom help met die uitkenning. Maar bevestiging sal goed wees.”
’n Tweede mening, wou sy sê, soos dokters wanneer hulle ’n diagnose maak van ’n kwaal met gewoonlik noodlottige gevolge. ’n Tweede mening té laat vir Mia Vermooten, vermoed sy nou.
En terwyl sy haar tande borsel, lui die selfoon ’n derde keer, nog in haar slaapklere; nee, dink sy, nie slaapklere nie, die klere waarin sy slaap. Die rugbybroek en T-hemp, albei ’n hele paar nommers te groot, is gerieflik vir slaap. Darem al ’n koppie koffie, swart en sonder suiker, tussen ma Vermooten en kollega Spottiswoode.
“Ek’t hom gesien,” sê die derde stem van die oggend, die geslag obskuur, diep en hees, soos iemand wat baie rook, of ’n chirurgiese prosedure aan die larinks gehad het.
“Wie praat?”
“My lugtyd is op, bel terug.”
Dalk ’n slag ordentlike nagklere ook gaan koop, vrouliker, in babablou of poeierpienk. Die klere waarin sy slaap die oorblyfsels van ’n gawe verhouding, maar dié het van innige hartstog tot rugbybroek en T-hemp opgedroog. Nou háát sy rugbyspelers, en vroue wat hokkie speel.
Sy druk Reply. Geen aanpas van sjiek toppies vandag nie, die óú staatmakers sal eers nog moet doen.
“Ek bly op Alberts Farm,” sê die stem. “Is daar geld vir inligting oor die berig in die koerant van die dooie vrou?”
“Nog nie ’n beloning nie, maar as jy inligting het wat kan lei tot die arrestasie en skuldigbevinding …”
“Hoeveel geld? Ek slaap langs die spruit.”
“Ek kan nie sê nie. Sal eers moet hoor wat die beloning is. Wat het jy gesien? Watse inligting het jy?”
“Ek’t Dinsdagnag iets gesien. Miskien ietsie vooruit, ’n paar rand? Ek’t nie kos nie, ek’t vier kindertjies …”
“Ons’t almal langs die spruit ondervra. Is jy nie ondervra nie?”
“Ek was weg. Ek’t Dinsdagnag van my broer af teruggekom. Ek’t gaan kuier. Vir my kindertjies. Dis toe ek in die park loop dat ek iets gesien het.”
“Wat’s jou naam? Waar kan ek met jou kom praat?” En as nagedagte, maar dit sal uit haar eie sak moet kom: “Ek sal ’n paar rand saambring.”
Die stem onmiddellik meer toegewend.
“Kry my by die ou grafte. Die munisipaliteit betaal my om die grafte skoon te hou. Ek’s nie ’n leeglêer nie. Gaan op die oomblik net deur ’n swaar tyd en als. Die resessie vang nie net die rykes nie, jy weet. My naam’s Susanna, jy kan my sommer San noem. Dis hoe almal my ken. San. Jy sal my sien; ek sal by Sophia Alberts se graf wag.”
Die resessie, wil sy sê, is verby. Maar vra: “Hoe laat?”
Die sel reeds afgelui.
’n Ooggetuie, dink sy, spoel die tandepasta in haar mond uit, klim onder die stort in. Ook die beenhare sal moet wag, darem verberg onder die langbroek. Maar dié sal moet af voor sy weer in die gim kom. Sy het ’n moontlike naam en adres van die slagoffer, en twee mense wat ’n uitkenning kan doen. En San het iets gesien. Ná drie frustrerende dae het sy binne ’n uur op ’n vroeë Saterdagoggend ’n groot deurbraak gemaak in haar eerste moordondersoek. Miskien sal sy tóg verplig wees om ’n ietsie saam met Andy Collipepper te gaan eet, al is dit net ter wille van hulle sosiale kontrak. Hy het nie die lyf en voorkoms van ’n rugbyspeler nie, en al het hy ’n rugbybroek gehad, slaap sy eerder kaal as in sý skubberige broek of hemp.
Terwyl sy haar hare uitskud en afdroog, bel sy vir kolonel Silas Sauls.
“Ek wil die vrou gaan ondervra.”
“Wat van die uitkenning?”
“Kan iemand anders gaan bystaan?”
“Dis nie net vir uitken nie, adjudant. Onderhoude moet gevoer word, ondervragings gedoen word. Ons moet te wete kom van Mia Vermooten se bewegings en gewoontes en vriende.”
“Ek kan nie op twee plekke gelyk wees nie, kolonel. Ek dink ’n moontlike ooggetuie moet in hierdie stadium eers my aandag kry, voor sy verdwyn, of voor alles vervaag wat sy gesien het. Sy’s nie iemand met ’n vaste adres of geheue nie. Sy woon by die spruit. Ek’t niks teen mense wat by ’n spruit bly nie, maar hulle is geneig om aan kort geheues te ly.”
’n Oomblik, maar nie van stilte nie, asof hy kou, sy brekfis eet.
“Ek sal gaan.”
“Sélf gaan? Is jy seker? Fred Lange of iemand kan gaan.”
“Sê mos ek sal gaan, hou op karring.”
“Dis net ’n voorstel, hoef nie my kop af te byt nie.”
Kalmer: “Ek sal self gaan en met hulle gesels ná die uitkenning, hulle besig hou tot jy opdaag. Vir Bets van Crosby en kollega Spottiswoode.”
Sy vra hom liefs nie of sy kan terugeis vir ’n voorskot aan