Op 'n galop na Buckingham-paleis. Naas Steenkamp
in die grys pak – is prins Philip. Colonel You-Go raak HRH liggies aan die elmboog en rig hom na my kant toe, en daar word ek en Sarie toe formeel ge-“present”. HRH betrag my geamuseerd op en af, en kyk gemaak skelm om hom rond. Dan steek hy sy hand uit, trek my baadjiepant weg om die Moss Bros-etiket op die binnesak te ontbloot, en sê:
“Ah, I see we frequent the same establishment!”
In die daaropvolgende weke sien ek Sy Koninklike Hoogheid van tyd tot tyd weer in ons komitee se vergaderings, en elke keer verwelkom hy my met min of meer dieselfde opmerking: “Ah, the well-dressed young man from South Africa House!”
Dié herkenning gee my die waagmoed om ’n ding te doen wat normaalweg nie gedoen mag word nie. Ma kom Engeland toe vir Sarie se bevalling, en juis toe dié in die kraaminrigting is, kry ek ’n uitnodiging van die soort waaroor Mams altyd gedroom het. Die Suid-Afrikaanse krieketspan onder Jackie McGlew is in Engeland vir ’n reeks teen die MCC. Oudergewoonte speel hulle ook ’n vriendskaplike wedstryd teen die “Duke of Norfolk’s Eleven” by Arundel Castle. Die koningin en HRH sal vermoedelik ook daar wees, want my uitnodiging sê ek sit in die Royal Box in die groot markiestent wat op die krieketveld opgerig word. Ek nooi my moedertjie om my gesellin te wees. Sy is in die wolke. Sy dos haar in haar fraaiste en fynste uit, waarvoor sy spesiaal ook ’n deftige hoed moet koop. Haar korterige postuurtjie verbloem sy deur ’n paar fyn ontwerpte hoëpolvye met stilettohakke aan te skaf.
Tot haar teleurstelling woon die Queen nie die geleentheid by nie. Maar die res is soos in ’n droom (tot op ’n gegewe moment). Die dag is soos ’n herfsdag in die Kaap. Die son skitter op die reuse-, bladstil eike, die atmosfeer is pure “genteel English”, teekoppies klink, dun komkommertoebroodjies word verorber. Ons sit in die voorste ry van die Royal Box, en voor die wedstryd begin, staan Jackie McGlew en prins Philip ’n paar treë weg en gesels.
“Kom, Mammatjie,” sê ek, en ek vat haar aan die elmboog en lei haar na die twee manne toe. Die reël met royals is “speak when spoken to”, maar ek gaan ter wille van ’n onvergeetlikheidjie vir my moeder daardie reël verbreek. JackieMcGlew kyk effens gesteurd na my toe ons naderstaan, maar HRH sê gul: “Ah, the man of refined sartorial taste from South Africa House!”
Met Mams aan my regterkant, draai ek my na links om prins Philip aan te spreek. “Your Highness, allow me to present my —” en ek draai na regs om my moeder vir hom te wys. Maar sy’s weg, altans nie weg nie, maar omtrent veertig grade skuins bokant die grasperk op pad af ondertoe, haar lyf stokstyf, haar oë gesper, haar mond in ’n gevriesde, geluidlose “O …!” Jackie McGlew het eerste besef dis haar stilettohakke wat in die grasperk wegsink, en dat sy niks daaraan kan doen nie, en hy spring toe dadelik, maar te laat, nader. Prins Philip was tweede byderhand, en ek laaste. Met dofsware plof tref Mams die milde groen grasperk van Arundel Castle plat op haar rug voordat die twee here haar aan haar arms kan ophelp.
“Mother, no, not like that!” sê ek, “a curtsy is something quite different!”
Moontlik, wie weet, het HRH en Jackie McGlew albei later van tyd die storie oorvertel. Ons in die familie hét natuurlik, en dikwels. Ek het dit vir die soveelste keer vertel die Oujaarsaand op die plaas naby Port Alfred toe ons by Mams-hulle se kostuumbal was, iets wat sy vir liefdadigheid georganiseer het. Saam met my op die plaas daardie vakansie was die swaelstertmanel, want ek het in die volheid van my tyd in Londen nie van die groot leerkoffer en sy inhoud ontslae kon raak nie. Ek het met die vertrek see toe onthou om gou in die stofbelade koffer in die garage te gaan krap om my “fênsiedres” uit te haal.
In die kerksaal op Port Alfred is daar ’n boereorkes, en almal moet skoffel en dans. Ek is uitgevat in my swaelstertmanel, die eerste keer dat ek dit dra. Onder die manel is die eienaardige gestyfde half-hempie met die linte wat agterom vasgegespe word. Om my nek is die strikdas wat ek nooit geleer het om te knoop nie, met die een pant wat soos ’n lunsriem na benede hang. Die deftige wolklere is verskriklik warm, en ek kan nie my kant bring in die dansery nie. Ek kan ook nie die baadjie uittrek en met ’n kaal rug dans nie. Naderhand gaan sit ek buitekant die kerksaal op die sypaadjie met die manel op die grond langs my.
Die volgende oggend is ons douvoordag op, want Pa is ’n melkboer, en daar moet gemelk word voor die son opkom. Sors, goeie ou Sors, kom steierend daar aan. Selde hoe uitgefuif hy was, jy kon altyd op Sors reken om op sy pos te wees, al is hy so gespuit dat hy die spene nie mooi kan raak vat nie. Dis toe ek Sors se skraal lyfie daar op die omgekeerde emmer sien sit, bibberend in die vroegoggendluggie, dat die idee na my toe kom.
Die beeld daarna van Sors in die swaelstertmanel besig om laggend en sleeptong-singend te melk was heelwat meer as twintig pond werd.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.