'n Nuwe begin. Christine le Roux

      HUMAN & ROUSSEAU

      Hoofstuk een

      Hoofstuk een

      Elke keer dat Emilia haar oë ’n paar sekondes oopmaak, dryf ’n ander vreemde gesig bokant haar. Aan die begin is hulle niks meer as ronde skywe nie, maar mettertyd herken sy party. ’n Paar is vroulik en een irriteer haar omdat sy gedurig roep.

      “Mevrou Roux! Hoor jy my? Mevroutjie? Emilia?” Emilia maak dadelik weer haar oë toe en gly weg in die diep, donker kuil waar niemand na haar roep of iets van haar vereis nie. Sy kan nie verstaan waarom hulle so met haar lol nie. Sy ken hulle nie en sover sy weet, hinder sy hulle ook nie.

      Daar is twee mansgesigte wat ook dikwels bokant haar hang. Namate sy langer tydperke wakker is en meer in haar omgewing belang stel, bestudeer sy hulle. Een is blond, die ander een donker, maar albei tuur altyd na haar met eenderse gekwelde uitdrukkings op hul gesigte. Sy kyk hulle deur, probeer onderskei wat hulle sê as hulle so bokant haar dryf, maar sy gee gou die stryd gewonne. Sodra sy hard probeer dink, word haar kop net seer. Of die plek waar haar kop eers was, want tydens een van haar wakker tye het sy haar hande opgelig en aan haar kop gevoel omdat dit so swaar en pynlik is. Haar kop was nie meer daar nie. In die plek daarvan was dik, growwe materiaal. ’n Ruk lank het sy daaroor gewonder, haar selfs daaroor gekwel, maar vinnig opgehou omdat dit ook haar kop seerder gemaak het.

      In die donker slaap waar sy die meeste van haar tyd deurgebring het, was daar geen vrae of kwellinge nie. Dit was stil en warm en veilig. Sy sou graag heeltyd daar wou bly, maar teen haar sin het sy al hoe meer na die oppervlak gekom, moes sy langer tye staar na die vreemde gesigte en die stemme wat so onophoudelik na haar roep.

      “Hou tog op,” sê sy een oggend toe die meisie in die wit rok weer so oor en oor haar naam sê. “Ek is hier. Jy kan mos sien ek is hier.”

      “A,” sê die meisie tevrede. “Jy is wakker.”

      Emilia staar na haar. Die meisie se gesig lyk vaagweg bekend. “Waar is ek?” vra sy.

      “In die hospitaal.”

      Emilia dink ’n ruk hieroor na. Wat maak sy hier? Afgesien van die hoofpyn voel sy nie siek nie. “Hoekom?” vra sy uiteindelik.

      “’n Klein ongelukkie,” sê die meisie optimisties. “Maar nou is jy wakker en een van die dae is mevroutjie weer by die huis.”

      Emilia kyk net na haar. Sy weet nie waarna die vrou verwys nie. Watse ongelukkie?

      “Maar wag,” sê die verpleegster. “Ek moet dadelik vir dokter Beyers laat weet. Hy wag al lank dat mevroutjie wakker word.” Sy glimlag stralend. “En natuurlik jou man. Hy sal so bly wees.”

      Emilia vee oor haar gesig, want daar is iets wat haar vreeslik hinder en haar spraak belemmer. Sy trek aan ’n rubberpypie wat om een of ander rede in haar neus is.

      “Wag ’n bietjie, net ’n oomblik,” sê die verpleegster en trek die pypie behendig uit. “Ons moes jou voer, sien.” Emilia stik en hoes. Haar keel brand, maar sonder die pypie kan sy meteens praat. “Hoekom moes julle my voer?”

      “Jy was bewusteloos, mevroutjie.”

      Dis vir Emilia veels te ingewikkeld. Hoe kon sy bewusteloos gewees het as sy altyd die drywende gesigte gesien het? Sy maak haar oë toe. “Ek het net geslaap,” sê sy.

      Die volgende paar uur wens sy sy het bly slaap, want sy word meteens omring deur mense wat na haar kyk, vrae vra en antwoorde verwag. Die twee mans is ook terug. Die blonde man vra aanhoudend vrae, hy skyn ’n flitsliggie in haar oë, dwing haar om regop te sit en druk en vat en vroetel. Die donker man sê nie veel nie. Hy kyk net na haar, so intens dat sy verleë raak en liewer haar oë weer toemaak.

      “Jy was darem baie ongesellig met meneer Roux,” terg die verpleegster toe sy Emilia heelwat later help om regop te sit. “Kyk, ek skuif die tafeltjie so oor jou bene en jy gaan vir ons wys of jy self kan eet.”

      Dis vir Emilia regtig ’n vreemde opmerking. Natuurlik kan sy eet. Die ou bordjie sop is nie baie smaaklik nie, maar sy drink dit gedwee terwyl die verpleegster tevrede toekyk.

      “Kan jy botter op die brood smeer?” vra die verpleegster.

      Emilia glimlag, smeer haar brood en eet dit. “Dit wil so voorkom,” sê sy en kyk af na haar hande. “Waarom vra jy? Het my hande seergekry?”

      “Nee, nee,” glimlag die meisie. “Nie jou hande nie.” Emilia eet die bakkie vrugteslaai ook en is verbaas oor hoe skerp die smake op haar tong is. Sy proe elke vrug afsonderlik.

      “Dis baie lekker,” sê sy. Toe onthou sy wat die verpleegster gesê het. “Wie is meneer Roux?”

      Die meisie se glimlag verstrak, maar sy is goed opgelei en steek dit vinnig weg. “Jou man, mevroutjie. Hy het baie swaargekry die afgelope weke.”

      Dis byna te veel inligting om so opeens in te neem. Haar man? Weke? “Hoe lank is ek al hier?” vra sy onseker.

      “Vyf weke.”

      “Vyf weke! Ek dog jy sê dit was net ’n klein ongelukkie?”

      Die verpleegster lyk onseker. “Nou ja, relatief gesproke . . .”

      Emilia kyk haar reguit aan. “Vertel my asseblief. As ek vyf weke lank geslaap het, moet dit ernstig wees.”

      “Onthou jy niks nie?” vra die verpleegster versigtig.

      “Nee.”

      Op daardie oomblik kom die blonde man by die deur in en die verpleegster wend haar dadelik tot hom. Hulle praat in sagte stemme, waaruit Emilia niks wys word nie. Dan vertrek die verpleegster en kom sit die blonde man langs haar bed. Hy het ’n vriendelike gesig, vind sy.

      “Is u meneer Roux?” vra sy versigtig.

      “Nee,” sê hy rustig. “Ek is dokter Beyers. Weet u wie meneer Roux is?” Hy klik sy tong. “Advokaat Roux, behoort ek eintlik te sê.”

      Dit verwar haar. Is sy betrokke by ’n hofsaak waarvan sy nie eers weet nie? “Ek ken hom nie,” sê sy. “Ek wens iemand wil my vertel wat aangaan.”

      “U onthou nie die ongeluk self nie?”

      “Nee,” sê sy bedruk. “Wat het gebeur?”

      “U wou ’n straat oorsteek, ’n motor het om die hoek gejaag gekom en u is raak gery.”

      Sy lig weer haar hande en beweeg haar bene onder die deken. “Is ek ernstig beseer?”

      “Nee. Ag, kneuse en skrape, maar eintlik was u baie gelukkig.”

      “Wat maak ek dan vyf weke lank hier as ek nie ernstig beseer is nie?”

      “Die motor het u teen ’n lamppaal geslinger. U het ongelukkig hoofbeserings opgedoen.”

      Emilia lig weer haar hande en vat aan haar kop. Tot haar verbasing is die growwe materiaal nie meer daar nie. In die plek daarvan is iets wat soos ’n badmatjie voel. “Wat gaan aan met my kop?” vra sy verstom.

      “U hare groei nou weer uit,” sê hy gerusstellend.

      Sy hou aan vryf oor haar stekelrige kop. “Dit voel aardig. Kan ek sien hoe dit lyk?”

      “Ek sien nie waarom nie,” sê hy gemaklik, staan op, loop uit en kom na ’n oomblik terug met ’n handspieël wat hy vir haar gee. Sy staar na haarself in stomme verbasing. Die vreemde ronde skedel met die donker stekelrige haartjies. “Dis nie te erg nie, is dit?” vra hy. “Die swelling en die blou kolle op jou gesig het lankal verdwyn.”

      Sy laat sak die spieël en leun agteroor teen die kussing, te oorstelp om iets te sê.

      “Maar jy sê jy herken nie jou man nie?” vra hy.

      “Ek