Môre lê ver. Ena Murray
verloof raak. Hulle klink ... interessant. Of het jy ’n vriend ...?”
“Nee. Ek het sommer in die bondel gekom. Hier is ... geen spesiale vriend van my nie.” Sy skerp oë kyk vlugtig na haar. Sy ruk haar reg. Die aand is nog lank nie verby nie. Daar lê nog ’n hele paar uur van toneelspel vir haar voor. “Ken jy hulle dan nie?” vra sy versigtig toe hulle eenkant staanplek kry.
“Nie persoonlik nie. Die dogter ... Tania ...”
“O, eintlik is sy baie gaaf,” begin Elsa Kempen vinnig vertel. “Sy kan seker nie help dat haar pa ’n miljoenêr is en dat die mans almal op haar verlief raak nie. Eintlik is sy te bejammer. Jy sien, die vorige kere toe sy verloof was, moes sy uitvind dat die eintlike belangstelling in haar om haar pa se rykdom gegaan het. Nou is sy weer verloof en ...”
“En dis maar net ’n herhaling van die geskiedenis.”
“Ek het dit nie gesê nie.”
“Nee, maar dis baie waarskynlik.”
“Miskien is hy tog lief vir haar. Sy is ’n baie mooi meisie, nie waar nie?”
“Wie?”
“Tania.”
“Ek sal nie kan sê nie.”
“Maar jy het haar tog gesien.”
“Ja, maar nie regtig gekyk nie. Ek stel nie belang in mooi, ledige rykmansdogters nie.”
Agter sy rug versteen Tania Erasmus. Sy was op die punt om by hulle aan te sluit toe sy Elsa se vraag hoor, en sy is vrou en mens genoeg om eers sy antwoord te wou verneem. Nou staan sy besluiteloos, die eerste keer in haar lewe opgesaal met iets waarmee sy nog nie tevore te doen gekry het nie. Gewoonlik word sy deur bewondering en aandag van die teenoorgestelde geslag versmoor. Weliswaar weet sy al ná twee gebroke verlowings dat die belangstelling nie altyd om haar as persoon gaan nie, maar dikwels aangevuur word deur dit wat agter haar staan – die Erasmus-miljoene. Maar vir die eerste keer in haar lewe moet sy hoor dat sy kwalik raakgesien is en dat die rykdom agter haar geensins beïndruk nie. Wie is hierdie man?
Sy swaai terug en voeg haar doelbewus by hulle, hoewel haar glimlag nie meer so oordadig is as aan die begin nie.
“Het jy toe reggekom? Ek sien jy het Elsa al ontmoet. Kom dat ek jou aan ’n paar ander mense gaan voorstel. Ons sal wel by Paps uitkom.”
Weer buig hy effens, sy oë merkbaar koel. “Dankie, maar ek het so pas vir Elsa gevra vir ’n dans – as u nie omgee nie, juffrou?”
Hy stel dit as ’n vraag, maar eintlik is dit baie duidelik dat dit hom nie ’n duit skeel of sy omgee of nie. Terselfdertyd neem hy die verbaasde Elsa se glasie uit haar hand, sit dit saam met syne op ’n tafeltjie neer en sê glimlaggend vir haar: “Sal ons?”
Elsa se verbouereerde blik skiet vinnig na Tania se gesig en sy sien die vlugtige verbasing in die mooi oë voordat Tania vinnig met ’n stywe glimlaggie laat hoor: “O nee, dis alles reg. Ons kan maar later ...”
Sy swyg, want hulle is reeds al buite hoorafstand. Langs haar klink ’n stem op.
“Liewe land, Tania, ek soek al hoe lank na jou! ’n Mens sal amper nie sê dis ons twee se verlowing wat vanaand gevier word nie! Ek het jou omtrent nog nie met ’n oog gesien nie. Waar was jy?”
Sy draai vinnig na die man en haak by hom in.
“Hier is so baie gaste om aandag aan te gee, Ewald. Maar ek dink ek was nou min of meer by almal. Kan ons nou ’n slag gaan dans?”
“Natuurlik! Dis wat ek kom vra het! Kom, liefling.” Hulle beweeg na die afgebakende ruimte vir die dansers en hy vra sag by haar oor: “Gelukkig, liefling?”
“Natuurlik.” Sy lê haar kop teen sy skouer. Natuurlik is sy gelukkig. Verspot van haar om skielik te voel – soos Nannie dit sou stel – soos ’n koek wat platgeval het. En dit net omdat daar skielik ’n vreemdeling in die voordeur verskyn het, ’n man wat haar kwalik raakgesien het. Sy lig weer haar kop op. “Ewald ... Ken jy daardie man? Die een wat nou met Elsa dans?”
“Nee. Ek het gewonder wie hy is. Ek het hom netnou met Elsa sien gesels. Is dit nie een van julle bekendes nie?”
“Wel ... e ... seker van Paps. Ek ken hom nie.” Sy frons terwyl sy die paartjie dophou.
Skynbaar salig onbewus van die belangstelling wat hy, nie net onder die ander gaste nie, maar ook by die dogter van die huis en haar splinternuwe verloofde gaande maak, dans die vreemdeling voort met Elsa en sonder dat sy daarvan bewus is, word hy heelwat wyser en sy niks.
“Is jy ook ’n miljoenêrsdogter?”
Sy lag op na hom, onbewus daarvan dat ’n sekere paartjie by hulle verbydans en dat Tania sowel as Ewald se oë skerp op hulle rus.
“O nee! My pa is maar net oom Bertus se bankbestuurder – dis al!”
Hy glimlag goedkeurend op haar af. “Ek is bly om dit te hoor. Ek het begin dink ek het vanaand net tussen miljoenêrs en miljoenêrsdogters verval!”
Sy kyk hom weer nuuskierig aan.
“Dit klink nie asof jy alte erg is oor die baie ryk mense nie.”
Sy wenkbroue lig terwyl sy blik ’n oomblik vaspen in dié van Tania toe hulle verbydans. “Kom ons sê ek verkies die gewone, gemiddelde mens se geselskap.”
Elsa kyk hom belangstellend aan. Hierdie man is baie uitgesproke. As hy dan liewer die gewone mens verkies, hoekom het hy dan vanaand hierheen gekom? Lojaliteit laat haar vinnig sê: “Maar oom Bertus en Tania is eintlik baie gawe mense. Oom Bertus het my nog nooit laat voel ek is benede hom nie.”
“Maar Tania wel.”
Sy frons en kyk vinnig af. Hierdie man is ook baie skerpsinnig.
“Ek dink nie sy doen dit doelbewus nie. Die gewone meisies kan net nie anders as om minderwaardig teenoor haar te voel nie. Behalwe al die aardse skatte, is sy ook baie mooi, trek sy pragtig aan en is sy in elke opsig ’n baie oulike meisie.”
“En jy is in elke opsig ’n lojale mensie,” sê hy vriendelik.
Elsa laat haar ooglede sak en ’n warmte sprei oor haar hart wat vanaand so swaar in haar lê. Skielik is die aand nie meer so ondraaglik nie, kan sy selfs teenoor Ewald Serfontein glimlag toe hulle weer verbydans. Sy merk die frons tussen sy oë, maar kyk uitdagend terug. Wat kan dit hóm langer skeel met wie sy dans en met wie sy die aand geniet? Hy is nou aan Tania verloof. Sy kyk weer op na haar dansmaat.
“Nee, dis net ’n geval van feite onder die oë sien. Dis iets wat ek die afgelope tyd moes leer – om feite onder die oë te sien.”
Hy knik, sy oë steeds goedig en die hand wat hare vashou, klem ’n bietjie stywer. Sy stem is meteens diep. “Ja. Dis iets wat ons almal die een of ander tyd moet leer, nè? Om feite reg in die oë te kyk en dit te aanvaar.”
Die musiek hou op en hulle keer terug na hul plekkie in die hoek, en die res van die aand geniet die vreemdeling Elsa Kempen se geselskap. Die oë wat hulle dophou, sien dat sy geensins omgee nie. Een keer wou Tania al reguit na haar pa toe stap en hom vra wie die man is, maar haar trots weerhou haar. Nadat sy sy mening oor rykmansdogters gehoor het, stel sy nie belang om te weet wie hierdie man is nie, vertel sy haarself. En tog ... Elke keer betrap sy haar dat sy na ’n bepaalde hoek kyk en dat haar blik hulle volg wanneer hulle op die dansbaan is. Sy betrap haarself ook dat sy al gewonder het of die vreemdeling darem sy maniere sal ken en haar vir ’n dans sal kom vra. Sy is tog dié dame van die aand. Sy voel geïrriteerd. Wel, as hy haar kom vra, sal sy koel weier, hom goed laat verstaan dat sy geensins belangstel om met hom te dans nie. Net ... hierdie goeie voorneme ly skipbreuk, want die vreemdeling toon geen teken dat hy enigsins belangstel om haar te kom vra nie.
Die aand is reeds byna verby en die eerste gaste het reeds begin vertrek. Dis amper met verligting dat sy sien dat die Kempens ook gereed maak om te gaan. Sal die vreemdeling saam met hulle vertrek of ...?
Sy