Môre lê ver. Ena Murray
dat sy tas nog bo in die kamer is. Nee. Hy sal dit darem seker kom haal en dan sal hy darem seker moet groet en bedank vir die aand voordat hy gaan. Só onopgevoed kan hy darem nie wees nie!
Sy voel weer die vae, onwillige opwinding in haar aan toe hy weer in die deur verskyn, en sy swaai vinnig weg sodat hy nie miskien die gedagte moet kry dat sy die voordeur dopgehou het nie. Sy hou haar baie doenig met gaste wegsien, maar voel ontstoke toe die man weer houtgerus sy plek in die hoek gaan inneem en die vertrekkende skare met uitdrukkinglose gesig staan en betrag. Hy lyk beslis nie haastig om te gaan nie, en sy kan nie verstaan hoekom hierdie feit haar tegelykertyd vererg en ook vreemd opgewonde laat nie.
Ewald en sy ouers verskyn ook langs haar en hy laat sy arm om haar glip. “Liefling, ek sal ook nou moet gaan. Moeder-hulle het saam met my gekom en dis al reeds baie laat. Gee jy om?”
“Natuurlik nie. Ek verstaan.” Sy groet haar aanstaande skoonmense en dan trek Ewald haar styf in sy arms in. Haar pa en Ewald se ouers is stadig aan die aanstap na buite en dis die natuurlikste ding onder die son vir ’n man om sy verloofde ordentlik te wil nag sê. Ewald is skynbaar onder die indruk dat al die gaste al uit is, maar Tania is intens bewus van die man wat nog doodluiters in sy hoekie staan en hulle onbeskaamd bly aankyk. Vreemd, maar sy voel ook nie lus om Ewald se aandag daarop te vestig dat daar nog ’n gas in die groot saal oorgebly het nie. Sy rem terug. Haar verloofde kyk skerp op haar af.
“Wat is dit, Tania? Jy is al die hele aand half teruggetrokke. Is jy al klaar jammer dat jy aan my verloof geraak het?”
“Nee, natuurlik nie, Ewald!” Haar stem is skerper as wat sy dit wou hê, en sy gaan vinnig voort: “Dis maar net ... Ek voel ’n bietjie moeg.”
“Moeg?” Hy lyk eerlik verbaas. “Liewe aarde, my meisie, maar ... jy kon aand vir aand so te kere gaan en het nog nooit tekens van moegheid getoon nie! Wat is dit dan?”
“Ewald, asseblief!” Dan, asof sy haar moet inspan, laat sy haar arms om sy nek gly en soen hom vinnig op die lippe. “Jou ouers wag.”
Hy sug, kyk haar nog ’n keer onseker aan en staan dan terug. “Nou goed. Sien jou môre. Ek sal die een of ander tyd hier kom inloer. Lekker slaap, liefling.”
Sy knik net en daar is werklike verligting in haar om hom te sien gaan. Sy was op die punt om hom te sê dat sy dink hulle het ’n fout begaan om vanaand verloof te raak! Wat makeer haar?
Sy draai om, wil eers maak asof sy nie die man in die hoek raaksien nie, maar dan, soos hoeveel keer vanaand, gaan haar blik in daardie rigting.
“O!” Sy doen haar bes om voor te gee dat sy hom nou eers opmerk en stap nader, dwing ’n onbeduidende glimlag na haar lippe. “Ek is jammer. Ek het u nie gesien nie.” Hy antwoord nie, staan haar net en aankyk, en sy voel meteens verskriklik selfbewus. “Wil ... wil u nie nog ’n oomblikkie sit nie?”
“Nee dankie. Ek wag vir u pa. U kan maar gaan slaap.”
Sy kyk hom vinnig, vererg aan. Waar kom hy daaraan om haar sommer kamer toe te stuur? Haar oë flits, maar sy klou aan haar glimlaggie vas.
“O, daar is geen haas nie. Ek is nie moeg nie.” Sy sien sy een wenkbrou omhoog trek en voel hoe die rooi gloed teen haar hals opstyg. Hy het beslis gehoor wat sy aan haar verloofde gesê het! Toe was sy te moeg om hom eens behoorlik nag te sê!
“Verskoon my, asseblief. Ek wil net my tas gaan kry.” Hy stap ook dadelik aan na die trap, en sy kyk hom fronsend agterna. Dis so duidelik soos daglig dat hy nie gretig is om in haar geselskap te wees nie, maar hy kon die hele aand baie gesellig in die bankbestuurder se dogter se geselskap verkeer!
Sy byt haar onderlip vas. Ag, laat hom na sy peetjie gaan! Tog bly sy staan en kyk verlig na haar pa toe hy binnestap. Sy arm gly om haar skouers en hy glimlag op haar af.
“Ek sou sê dit was ’n groot sukses. Gelukkig, my kind?”
Sy lê haar kop vinnig teen sy bors. “Ja. Ja, natuurlik, Paps. Baie dankie vir die wonderlike partytjie.”
“Solank jy net gelukkig is, Tanie. Dis al wat ek vra. Nou wel, kom ons gaan rus. Dis al oggend.”
Hy swyg toe hy saam met sy dogter die man aan die bopunt van die trap sien, tas in die hand, reënjas oor die ander arm. Sy hoor haar pa saggies hier teen haar voorkop vra: “Wie is dié man, Tania?”
Sy skud haar kop, probeer haar verbasing verberg. “Ek weet nie, Paps. Ek het gedink dis iemand wat jy genooi het,” fluister sy saggies terug.
Bertus Erasmus frons liggies, skielik bewus daarvan dat hier iets ongerymds is. Hy het die man al vroeër in die aand opgemerk, maar toe hy sien dat hy by Elsa Kempen is, het hy maar aanvaar dat dit haar metgesel vir die aand was. Die Kempens en al die ander gaste het reeds vertrek, maar hy staan nog aan die bopunt van die trap en kyk op hulle af asof hy verwag dat húlle nou moet gaan.
Toe die vreemdeling stadig met die trap begin afklim, stap Bertus Erasmus nader en hulle ontmoet mekaar by die onderpunt. Die vreemdeling gooi die reënjas oor na die ander arm en hou sy hand uit.
“Goeienaand, meneer Erasmus. Ek is Roux – Rocco Roux.”
“Aangename kennis, meneer Roux.” Dis duidelik dat die gasheer niks wyser is nie en ’n effense glimlag ruk weer aan die vreemdeling se mondhoeke.
Iets soos vermaak blink in sy oë toe hy sê: “Ek is jammer dat ek op so ’n ongeleë tyd hier aangeland het, maar die trein was laat en toe moes ek nog tot hier ’n geleentheid soek.” Sy blik gaan glinsterend na die blonde meisie. “U dogter was egter so vriendelik en gasvry om my te nooi om aan die partytjie deel te neem. Baie dankie, juffrou. As u my nou sal wys waar ek moet heen, sal ek u nie langer ophou nie.”
“Waar u ...?” Die ou man frons, en dan is dit of daar meteens ’n lig vir hom opgaan. “Jy bedoel jy is ...?”
Die donker kop buig effens. “Ja, meneer. Ek is die nuwe plaasbestuurder.” Weer, vlugtig, pen sy oë in Tania se verbysterde bloues vas. “Wie het u dan gedink is ek?”
Bertus Erasmus lag. “Liewe land, nee, ek het nie die vaagste benul gehad nie! Ek het heeltemal vergeet dat jy vandag sou aankom.” Hy frons effens. “Maar het hulle jou nie by die stasie gekry nie?” Hy draai na sy dogter. “Tania, ek het jou mos gesê dat daar ’n motor vandag stasie toe gestuur moes word ...”
“Ek ... e ... ek is jammer, Paps. Dit het my heeltemal ontgaan.”
“Ek is jammer, meneer Roux ...”
“Alles reg. As u my nou my woonplek sal wys, sal ek u nie langer ophou nie.”
“Sekerlik. Dis ’n woonstelletjie aan die agterkant van die huis. Ek hoop jy sal dit gerieflik vind.”
Tania sien weer die effens smalende trek om die lippe, maar sy stem is egalig en niksbeduidend toe hy antwoord: “Ek is seker ek sal. Dankie.” ’n Oomblik kyk hy haar vas aan en buig dan effens spottend. “Goeienag, juffrou.”
Sy sien hom saam met haar pa uitstap en die verslaentheid in haar neem toe. Dan gryp sy haar rok vas en hardloop met die trap op terwyl sy nie weet of sy histeries aan die lag of histeries aan die huil moet gaan nie.
Hoofstuk 2
2
Die son sit die volgende oggend reeds taamlik hoog toe Tania, nog in haar kamerjas, op die balkon uitstap.
Sy sien die plaasbakkie aangery kom en dan voor die deur stilhou. Haar pa en die nuwe plaasbestuurder klim uit.
Weer voel sy die vreemde gevoel van teleurstelling en sy weet nie presies wat met haar aan die gang is nie. Toe is die geheimsinnige vreemdeling al die tyd maar net die nuwe plaasbestuurder! Onwillekeurig voel sy weer die warm gloed oor haar wange. Liewe land, hy moes die situasie darem heimlik geniet het ten koste van hulle, dink sy vererg.
Haar pa gewaar haar op die balkon en wuif. “Kom drink saam met ons tee.”
Sy blik vlugtig na die man langs hom, maar hy staan blykbaar baie belangstellend om hom en rondkyk.