Junior in Saal 7. Ena Murray
meer van hierdie Len weet nie. Sy is darem beslis by haar bakvissiedae verby toe sy nog op filmsterre en foto’s van mooi mans verlief geraak het. Sy voel eerlik verlig toe tant Sannie skielik die album toemaak.
“Jy is seker lus vir ’n bietjie tee, en hier sit ek en ginnegaap. Ag, hartjie, gaan sê vir Nellie sy moet vir ons tee en koekies sonstoep toe bring. En vat sommer die album saam en sit dit op die onderste rak van die oop boekrak in die gang neer, kindjie. Dan kom vertel jy my van alles wat al weer met jou gebeur het vandat ek uit die hospitaal is.”
Louwrinda gehoorsaam, en dit word ’n baie aangename dag.
Sy voel amper hartseer om tot siens te sê toe dit tyd word om terug te keer na die verpleegsterstehuis. Maar haar oumatjie kry die opregte belofte dat sy weer sal kom kuier sodra daar ’n kansie kom.
Louwrinda betrap haarself nou dikwels dat ’n sekere gesig voor haar geestesoog verskyn. En toe die ander juniors weer aan haar begin karring oor haar mannehatery, soos hulle tergend daarna verwys, wens sy roekeloos dat sy op ’n dag met die man op die foto voor haar kollegas kan kom staan en sê: “Ek het toe al die tyd ’n kêrel gehad . . . Wat dink julle van hom?” Sy kan in haar verbeelding sien hoe verslae die klomp sal lyk – en groen van jaloesie.
Uit hierdie verbeeldingspel begin daar ’n vae plan vorm aanneem. Eers verwerp sy dit subiet. Sy hou nie van oneerlikheid nie. Sy is streng grootgemaak en is geleer ’n leuen bly ’n leuen, al is dit ook uit nood gebore. Maar die duiwel wil nie van haar wyk nie. Die plan word by die dag aanlokliker.
Teësinnig en met ’n gewete wat pla, luister sy tog na die duiwel se influisteringe: Watter kwaad kan dit doen? Die man sit oorsee. Hy sal nie eens daarvan weet nie. Niemand in hierdie hospitaal ken ’n Len Landman nie. Die kans dat hulle hom ooit sal ontmoet, is ’n ronde nul. Dis mos nie dat sy die man enige persoonlike kwaad of skade sal aandoen nie. Sy . . . e . . . leen mos maar net sy foto vir ’n rukkie sodat die klomp verspotte verpleegsters kan ophou om haar siel uit te trek.
Sy gaan besoek weer vir tant Sannie. Dié is al heelwat sterker en toe sy in die rigting van die kombuis verdwyn, neem Louwrinda haar kans waar.
Die album lê nog op sy plek. Sy buk en begin vinnig blaai. Oumatjie sal nie die foto mis nie, maak sy haarself wys. Hier is so baie van hom.
Maar sy soek ’n bepaalde een uit, laat glip dit dan met bewende vingers in haar handsak, en toe die tante weer verskyn, staan en bestudeer sy die varings wat so welig op die sonstoep groei.
Sy voel ineens sleg en maak verskoning dat sy vandag vroeër moet terugkeer tehuis toe. Weer probeer sy haar gewete sus: Sy steel mos nie die foto nie. Sy léén dit net vir ’n rukkie! Sy sal dit weer in oumatjie se album gaan terugsit sodra dit die doel gedien het.
In haar kamer aangekom, voel sy éérs skuldig toe sy haar ouers se foto uit die raam op haar lessenaar wegneem en met die geleende foto vervang. Sy maak dit weer staan, staan dan ’n entjie terug en bekyk dit met ’n skewe kop. Elkeen wat by die deur instap, se oog moet dadelik daarop val. Sy kom weer nader, bekyk dit met nougetrekte oë. Dis eintlik ’n sonde dat ’n mansmens só mooi moet wees.
Dan stap sy na die juniors se sitkamer en toe sy binnestap, hoor sy een sê: “Allan het ’n vriend wat gestrand sit. Is hier nie iemand wat sy maat vir vanaand wil wees nie? Ons wil gaan dans.”
Die koppe skud. “Dankie, maar ons is almal geholpe vir vanaand.”
“Wat van verpleegster Kemp?” stel een voor.
Alle oë draai na Louwrinda toe. Sy gaan sit ongeërg. As hulle darem dink sy sal sommer uitgaan met ’n man wat sy nie van Adam af ken nie, het hulle ’n hoop.
“Aag, sy!” sê ’n ander. “Sy is mos ’n mannehater.”
“Toe, asseblief, Kemp, man,” soebat die eerste een nou weer. “Dis ’n ordentlike ou. Jy hoef nie bang te wees nie. Allan ken hom goed.”
Sy skud haar kop beslis. “Ek gaan nie met ’n man uit wat ek nie ken nie, Vos. Jammer.”
“Maar liewe land, op hierdie trant sal jy nooit ’n enkele man leer ken nie!” sê verpleegster Vos vererg. “Jy gaan so wragtie ’n oujongnooi word – eendag miskien nog die matrone van dié hospitaal. Hulle is mos almal versuurde oujongnooiens.”
Louwrinda vererg haar ook ’n bietjie. Sy is ’n meisie met sterk oortuigings en haar ma se ernstige waarskuwing voordat sy van die plaas af weg is stad toe, was: “Pasop vir vreemde mans, my kind. ’n Stad is ’n ander soort plek as ons plattelandse dorpie waar almal mekaar ken. Jy is pas uit die skool. Daar sal baie wolwe wees wat ’n mooi jong meisie soos jy sal wil verlei.”
Sy laat nou haar blik vlugtig oor haar groepie kollegas dwaal. Hulle is, nes sy, so pas van die skoolbanke af. Maar reeds is hulle besig om met oop hande na hul nuutgevonde vryheid te gryp, en sy glo hulle is nie aldag seker wat presies hulle in daardie hande beetgekry het nie. Die meeste van hulle kom ook maar van plattelandse dorpe, maar soos hulle te kere gaan, sou ’n mens sê hulle is gesoute stadsjuffers. Sommige van hulle gaan hulle vasloop. Hierdie skielike grootmens wees het na hul koppe toe gegaan.
Dit verbaas haar nie dat hulle dit so gou reggekry het om talle mans te leer ken nie. Die klomp mediese studente doen groot moeite om die nuwelinge “tuis” te laat voel. Louwrinda weet teen hierdie tyd dat die beweegredes nie altyd so eerbaar is nie.
Boonop werk meer as vyftig persent van haar groep in mansale en dáár kry jy gou nuwe vriende as jy daarvoor te vinde is. Die res het hul vriendekring uitgebrei deur kennis te maak met van die familie en vriende van pasiënte tydens besoekure. Veral die ooms en tannies met aantreklike seuns en kleinseuns kry besondere aandag.
Louwrinda grinnik. Dis seker nie mooi of lojaal van haar om hierdie dinge te erken nie, al is dit maar net teenoor haarself, maar blind is sy ook nie. Die senior verpleegsters het al bewys dat hulle later verstandiger word, maar tot tyd en wyl dit gebeur, is ’n junior verpleegster ’n manmal ding, sê sy pront aan haarself.
Sy lig nou haar ken uitdagend. “Ek sal nie ’n oujongnooi word nie, dankie, Vos. Ek hét ’n kêrel.”
Elke oog kyk haar ongelowig aan en verpleegster Vos lag haar sommer openlik uit. “O, regtig? En van wanneer af?”
Louwrinda sluk. Sy haat dit om leuens te vertel, maar hierdie klomp het haar siel nou lank genoeg vertoorn. “Ek het ’n vaste kêrel, as julle dan moet weet.”
“Nou werklik! En hoekom het jy ons nie al lankal daarvan vertel nie?” hou verpleegster Vos knaend vol.
“Is jy dalk skaam vir hom – as hy ooit werklik bestaan?” wil ’n bitsige rooikop weet.
Louwrinda kyk hulle uitdagend aan. “Julle is ’n klomp katte, is julle nie? Nee, ek is beslis nie skaam vir hom nie, en hy bestaan wel.”
“Hoekom het ons hom nog nooit met ’n oog gesien nie?” wil verpleegster Keuler weet. “Hoekom kom neem hy jou nooit uit nie?”
Louwrinda pers haar lippe opmekaar. Nee, sy sal nie wegkom nie. Sy sal deeglik moet lieg om hierdie klomp tevrede te stel. “Omdat hy oorsee is. Hy studeer daar.”
Weer rek die oë ongelowig. “O, jy hou ’n slimkop aan? Kom nou, Kemp, verwag jy werklik ons moet jou glo?”
Louwrinda voel vasgekeer, maar sy laat dit nie blyk nie, kyk net kalm terug. “Sy foto staan op my lessenaar. Jy kan gaan kyk as jy wil.”
Keuler draai na verpleegster Vos. “Gaan haal dit dat ons ook kan sien hoe lyk hierdie geheimsinnige kêrel van Kemp. Toe, Vos . . .”
Toe verpleegster Vos met die foto terugkom, is daar ’n half verdwaasde uitdrukking in haar oë en sy oorhandig dit stilswyend aan die wagtendes.
’n Stilte neem van die groepie besit wat in ’n kring saamgedrom staan. Dan kry een haar asem terug en lees hardop: “Met al my liefde – Len.”
Die koppe draai gelyktydig in Louwrinda se rigting waar sy uiterlik ongeërg besig is om vir haar ’n koppie tee uit die groot konfoor op