Te eenders, te anders. Elsa Winckler
“Totsiens,” groet sy stil vir Julian en stap voor Allen uit. Hy knik in Julian se rigting en is net betyds om te sien hoe sy oë ook vasgenael is op Aileen se agterstewe. Met ’n vies kyk in sy pel se rigting stap hy agter Aileen aan en byt ’n vloekwoord onderlangs af. Dit het mos niks met hom te doen as ander mans na haar kyk nie! Dis nie asof hulle saam is nie.
Hy skrik vir sy gedagtes. Wat de hel gaan met hom aan? Asof hulle ooit sal saam wees! Hy gee ’n paar lang treë en is net betyds om vir haar die motordeur oop te maak.
Hy stap om en besef eers die probleem toe hy reeds sit en die deur toe is. In sy plat, lae motor, is sy baie naby aan hom. Te naby. Haar geur vul die klein ruimte en elke sel in sy lyf slurp dit op totdat hy aan niks anders kan dink nie.
Hy trek vinniger weg as wat hy normaalweg sou en haar hande skiet na weerskante uit. Sy gryp die deur vas en haar ander hand beland bo-op syne op die rathefboom. Sy ruk haar hand vinnig terug.
“Moet jy so vinnig ry?” pers sy dit deur haar tande uit.
“Jy kan maar aan my vat as jy wil. Jy hoef nie verskoning te maak nie,” sê hy kamstig onverstoord. Hy hoop net dis hoe hy klink!
“Ek kan jou verseker dis die allerlaaste ding wat ek wil doen.”
Allen glimlag. Nie so koel en kalm soos sy lyk nie. Hy vleg behendig tussen die verkeer deur tot voor sy ma se huis.
Voordat hy nog sy deur oopmaak, spring Aileen uit en stap weg. Hy klim stadig uit. Sy het reeds in haar motor geklim en die deur toegemaak, en hy gaan klop daarom maar aan die ruit. Sy rol haar oë en draai dit af.
“Sê jy nie dankie nie?” Hy druk met sy hande teen die motordeur en leun in na haar. Om haar weer te kan ruik? Hy moet regtigwaar ’n grip kry!
Sy draai die sleutel. “Dankie,” sê sy. Hy haal nie sy hande van die motordeur af nie.
“Dankie, Allen,” hou hy aan.
“Ek het mos gesê, dankie.” Sy begin wegtrek.
“Allen. Sê my naam!” Hoekom karring hy so aan die meisiekind?
“Allen,” sê sy ná ’n paar oomblikke uitdrukkingloos en begin ry. Dan stop sy en loer by die venster uit. “Wat het jy vir jou ma gesê van my?”
Hy glimlag en drentel nader, moet nou nie lyk asof hy agter haar aan hardloop nie. “Net dat jy jou stert in ’n krul getrek het en daarom nie die plek sal vat nie.”
Sy trek haar asem diep in en met ’n laaste flits van haar persblou oë trek sy vinnig weg.
Haar motor is al om die draai voor Allen besef hoe breed die glimlag op sy gesig is.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.