Die ongebore uur. Ena Murray
Sy knik, stap aan en wens die lang dag wil verbygaan.
Daardie middag bank sy ’n lesing en troos haarself daaraan dat dit die eerste keer in haar akademiese loopbaan is dat sy so iets doen. Sy sal die aantekeninge by een van die ander studente kry. Sy gaan winkels toe en dit kos soek om die regte rok te kry. Toe sy haarself daardie aand in die spieël betrag, voel sy steeds onseker. Is dit nou die regte rok vir die geleentheid? Hy het haar bloot genooi om hul familiegeskiedenis te bespreek. Tog het haar keuse op hierdie rok geval omdat sy wil hê dat hy haar moet raaksien as vrou, nie as die mediese student wat hy elke dag in die lesingsaal sien nie. Dis ’n pragtige rok, en eintlik gans te duur vir ’n student se sak. Dis die sagste blou met eenvoudige, klassieke lyne en ’n los bostuk wat oopskuif om die vroulike rondings subtiel ten toon te stel. Sy maak die bostuk los en laat dit oor haar skouers na agter gly. Dis nie die soort rok wat sy al ooit vir haar gekoop het nie, wat sy al ooit gedink het om aan te skaf nie. Dis te . . .e . . . onthullend. Selfs nou voel sy ongemaklik terwyl sy na haarself kyk. Sy kan haar voorstel wat haar má sou kwytraak as sy haar nou moes sien! Maar dan . . . dis ’n belangrike aand vanaand, van die uiterste belang. Vanaand sal háár toekoms en dié van vele ander bepaal. Sy erken aan haarself, hoewel met ’n tikkie vrees en skuldgevoel, dat sy vanaand daarop uit is om ’n man doelbewus te verlei. Die vrees in haar is dat sy dit nie sal regkry nie, want haar amoreuse ervaring is maar baie gering. Die skuldgevoel is omdat sy ’n goeie man, want dit glo sy ís Günther Meissner, doelbewus gaan gebruik om ’n spesifieke plan in aksie te stel, ’n lewensplan waarvan hy nie bewus is nie, maar waarin hy ’n onontbeerlike skakel is.
Sy kry sy huis maklik aan die buitewyke van Hamburg. Haar motor het net stilgehou toe hy by die voordeur uitstap. Soos sy verwag het, is hy niks anders geklee as in die lesingsaal nie. Hy het beslis net bedoel dat hulle ’n bietjie oor die familie sal gesels. Sy gee voor dat sy nie sy verbasing sien toe sy uitklim en sy blik op haar val nie.
“Ek het jou plek sommer maklik gekry. Goeienaand.”
“Dis gaaf. Kom binne.” Hy lei haar na die sitkamer en dis of hy dit teësinnig moet sê: “Jy lyk baie . . . pragtig.”
Sy glimlag na hom op, voel meteens selfversekerd. Günther is ’n gawe man. Sy sien kans om die pad wat sy vir hulle uitgestippel het, saam met hom te stap. Die Meissner-kliniek en die nagedagtenis van Albert Meissner is dit oor en oor werd.
“Dankie. Ek het eintlik nie geweet wat vanaand se afspraak presies behels nie en het toe maar besluit om liewer veilig te speel. Veronderstel jy het nog ander deftige gaste genooi en ek kom hier aan met ’n langbroek en los bloese!”
“Ook daarin lyk jy pragtig,” is sy galante antwoord. Hy laat na om haar daaraan te herinner dat hy uitdruklik gesê het hy wil maar net meer van die Meissners te wete kom.
“Kan ek jou iets te drinke aanbied? Iets lig? Ek het sterker ook.”
“Dankie. As jy miskien ’n sjerrie het?”
Haar blik dwaal deur die vertrek terwyl hy besig is om die drankies te skink en sy vra reguit: “Bly jy alleen hier?”
“Ja.”
“Maar iemand sorg darem seker vir jou. Jy het in die restaurant gepraat van ’n groot maaltyd wat op jou wag?”
“Ja. Ek het ’n middeljarige dame wat soggens inkom en die huis versorg en dan sommer vir my kook ook.”
“O, dis gaaf. Hoe lank het jy al hierdie huis?” Sy is knaend, maar sy moet eenvoudig alles omtrent hierdie man uitvind. Haar pa sal alles wil weet wanneer hy van Günther vertel word . . .
“Gesundheit!” Hulle klink glasies en hy neem oorkant haar plaas, antwoord dan asof hy liewer oor iets anders sou wou gesels: “Al ’n hele tyd. Amper tien jaar.”
“Dan het jy sommer dadelik huis opgesit toe jy klaar gestudeer het?” vra sy verbaas. Voeg laggend by: “Dis min mediese studente wat dit sommer kan bekostig. In elk geval nie op hierdie skaal nie.” Haar blik dwaal weer deur die vertrek. Dis smaakvol en duur gemeubileer. “Jy het goeie smaak,” voeg sy by.
Sy oë is op die glasie in sy hand gerig. “Dit is my vrou se smaak . . . en ook haar meubels wat sy van haar ouers geërf het.”
Die skok lê in haar oë. “Maar jy het dan gesê jy het nie ’n vrou nie!”
“Nie meer nie. Sy is twee jaar gelede dood.”
Inge leun teen die kussing terug en sit haar glasie met lam vingers neer. Haar hart het byna gaan staan! Dan is hy ’n wewenaar. “Wat het dan gebeur?”
“Sy het siek geraak en teen die end was die diagnose leukemie.”
“Was daar kinders?” vra sy gedemp, gespanne. Kinders sal haar planne kompliseer.
“Nee.”
Sy laat sak haar ooglede vinnig om haar verligting weg te steek, soek na iets pasliks om te sê. “Ja, die lewe werk nie altyd uit soos jy dit beplan nie, nè?”
“Nee. Dit werk selde so uit.” Hy staan vinnig op. “Inge, sal jy my ’n paar minute verskoon dat ek my net gaan verklee, asseblief?”
“Hoekom?” vra sy verbaas.
“Ek gaan vir ons plek bespreek en dan gaan eet ons uit.”
Sy frons. Dis nie wat sy beplan het nie. Sy wil nie in ’n vol restaurant met hom sit nie. Sy wil alleen met hom wees . . .“Günther, jy moet asseblief nie verplig voel om my uit te neem . . .”
“Dis nie dit nie. Ek is net skielik nie meer lus vir die huis nie. Verskoon my net ’n oomblik. Ek is gou terug. Kan ek jou intussen nog ’n sjerrie aanbied?”
“Nee, dankie.”
Sy hoor hom in die vertrek langsaan ’n tafel vir twee bespreek en dan is sy alleen. Sy frons. Daar het skielik ’n verandering by hom ingetree toe daar oor sy vrou gepraat is. Sou net die verwysing na haar hom ná twee jaar nog so ontstel? Of is daar ’n ander rede hoekom hy nou skielik amper uit sy huis wil vlug?
Sy kyk tevrede na hom toe hy weer verskyn. In meer formele drag doen hy die Meissners eer aan. Weer bekyk sy hom asof hy ’n artikel op ’n veiling is en besluit hy sal ’n goeie koop wees.
Ten spyte van die feit dat hulle hulle tussen ’n klomp mense bevind, geniet sy die ete saam met hom baie. En hoewel die gesprek grootliks oor familie gaan en dit nie juis die ideale bydrae lewer tot die doelwitte wat sy vir die aand gestel het nie, gee sy nie om nie. “Dus was daar twee broers. Günther Meissner het hier in Duitsland gebly en Albert Meissner het Suid-Afrika toe verhuis. En so het die familie in twee verskillende rigtings beweeg en van mekaar vervreemd geraak oor die jare.”
Sy knik, haar oë peinsend op die glasie voor haar. “En Albert Meissner se kant van die familie het nou uitgesterf. Dis net Günther Meissner wie se naam sal voortbestaan. Jy sê daar is baie manlike Meissners aan jou kant van die familie wat die naam sal kan voortdra?”
“Ja.” Sy blik rus op die gesiggie wat skielik so somber vertoon en meer om haar op te vrolik as wat hy dit regtig bedoel, sê hy: “Wil jy nie dans nie? Ek is nie ’n watwonderse danser nie, het dit jare laas gedoen, maar ons kan probeer as jy my sal verskoon as ek miskien op jou tone trap.”
Sy kyk op, wend ’n daadwerklike poging aan om die swartgalligheid af te skud. “Hoekom nie? Ek is ook nie ’n danige danser nie. Dis nie eintlik een van my tydverdrywe nie. Maar ons kan probeer.”
Sy is kwalik bewus van hom terwyl hulle dans, haar gedagtes met holruggeryde dinge besig. Dis ’n sonde dat Albert Meissner se naam moet uitsterf. Albert Meissner verdien ’n nageslag wat altyd met trots na hom sal kan verwys, wat die naam Albert Meissner vir geslagte wat kom, sal voortdra. Dit durf nie gebeur nie! ’n Albert Meissner moet eenvoudig geskep word en sy is die enigste een wat dit moontlik kan maak.
Haar oë kyk strak teen sy baadjielapel vas en sy is nie bewus daarvan dat die gesig bokant haar kop ’n ewe strak uitdrukking dra nie. Maar sy gedagtes is nie so ver verwyder van die onmiddellike