Die ongebore uur. Ena Murray
later praat, nie nou nie. Kom.”
Hy stap na haar motor, maak die deur oop en met ’n laaste blik op sy strak gesig en ontwykende oë klim sy in en trek weg.
Die dae wat volg, is vir Inge moeilik en onverstaanbaar. Sy weier om te glo dat Günther die soort man is wat ’n meisie se maagdelikheid sal neem en dan sy rug op haar sal keer. Dit pas net nie in die prentjie wat sy van hom gevorm het nie.
Sy sit in die lesingsaal, haar oë bly op hom, maar hy kyk oral behalwe in haar rigting. Die manier waarop hy sy lesings aanbied, is stug, nie soos gewoonlik nie. Die enkele kere dat sy oë hare vang, is daar ’n merkbare verstrakking in sy blik. ’n Week gaan verby waarin sy tob en wonder en dink. Dan besluit sy: só maklik gaan sy hierdie man nie laat loskom nie. Oor vier maande moet sy terug Suid-Afrika toe. Daar is nie tyd of geleentheid om na ’n plaasvervanger te soek nie. Wat meer is, sy wil nie. Günther pas honderd persent in die prentjie wat sy vir die toekoms geskilder het. Sy sal eenvoudig haar trots in haar sak moet steek en met hom moet praat.
Sy sorg dat sy die laaste student is wat die lesingsaal verlaat en sy huiwer ’n oomblik langs hom, bied hom geleentheid om haar aan te spreek. Maar hy is skielik baie besig, kyk nie eens op nie. Dan stap sy aan en Günther Meissner blaas sy ingehoue asem uit. ’n Duitse swets val gedemp van sy lippe.
Sy stap daardie aand sy huis ongenooid binne. Haar tred is selfversekerd en haar oë uitdagend. Sy stap soos ’n vrou wat weet dat sy goed bewapen is vir die stryd wat voorlê.
Günther draai van die boekrak af om toe sy in die deur verskyn, en sy sien hoe sy liggaam verstyf.
“Günther, ek het jou net een vraag kom vra.” Hy antwoord nie en sy stel dit pront: “Walg ek jou nou?”
Hy lyk eerlik geskok. “Inge, asseblief!”
Sy stap nader, haar oë stip. “Ek weet jy kry die soort man wat, nadat hy ’n vrou geneem het, ’n afkeer van haar kry.”
“Dis nie . . .” protesteer hy vinnig.
“Is dit nie, Günther? Watter ander afleiding kan ek maak?”
“Inge, dis nie . . .” Hy swyg vinnig, sê dan skor: “Inge, moenie!”
“Ek wil die waarheid in jou oë sien. Dis ál wat my sal oortuig. Stoot ek jou nou af, Günther?”
Sy staan reg voor hom, haar bloese oopgeknoop, haar ferm, jong borste braloos ontbloot voor hom.
“In hemelsnaam!” Hy stap vinnig by haar verby en sy stem is bruusk: “Dit het niks te doen met . . . jou of afkeer van jou nie!” Hy swaai terug na haar en kyk weer na haar borste. “Inteendeel! Maar ek het jou ’n groot onreg aangedoen. Ek is tien jaar ouer as jy. Ek moet beter geweet het. Veral omdat jy ’n maagd is . . . was . . . Dit was onvergeeflik van my. Ek het nie net teen jou gesondig nie, maar ook teen jou ouers. Ek het hul pragtige, jong dogter gevat en gebreek.”
“Jy vergeet ék het jou gevra om dit te doen . . . so te sê gesoebat,” sê sy met groot verligting. Dan is dít sy rede! Vir haar is dit geen rede nie. Al wat haar sou oortuig dat sy van hom sal moet afsien, is as hy eerlik erken het dat hy ’n afkeer van haar gekry het. Daar is geen sin in om met haar planne voort te gaan as hy haar fisiek nie meer kan verdra nie, want die fisieke gaan ’n groot en baie belangrike rol in hul toekoms saam speel. Maar nou . . .
Sy glimlag effens, knoop haar bloese weer toe. Günther is werklik in sekere opsigte baie outyds! Maar dis nóg ’n pluspunt vir hom. Hy is nie ’n man wat ’n vrou sommer in die steek sal laat as hy eers verantwoordelikheid aanvaar het nie.
“Günther, jy kyk met verkeerde oë na my. Jy sien my as ’n onskuldige, onkundige, onervare tiener. Ek is amper vyf-en-twintig!”
“Maar jy was presies dit wat jy nou opgenoem het tot . . .”
“Ek was nie! Liewe land, dink jy ek het in ’n glaskas grootgeword? Dink jy ek loop met toe oë en ore deur die lewe? Ek weet van alles. Ek het baie gesien, dalk meer as jy. Goed. Ek het dit nie self ervaar nie, maar dit beteken nie dat daar iets met my skort nie. Of dat ek van plan was om my lewe soos ’n maagdelike engel te slyt nie. Ek is van vlees en bloed; soos elke ander vrou het ek ook al gesmag na bevrediging. Dieselfde natuur wat die Skepper in ander vroue geplant het, het Hy ook in my geplant. As dit nie jý was wat my maagdelikheid geneem het nie, sou dit iemand anders gewees het. Die een of ander tyd sou dit met my gebeur het. En op vyf-en-twintig sou ek sê dis ook hoog tyd.”
Hy skud sy kop, gaan sit op die bank, vee met sy hand oor sy kop. “Dit is alles waar wat jy sê, Inge. Maar dit moes nie ék gewees het nie.”
“Hoekom nie? Of . . . of is daar iemand anders?” vra sy onrustig.
“Nee! Ek het jou gesê daar was nog nie weer ’n vrou ná my vrou nie.”
“Of is dit ’n geval dat jy haar nie kan vergeet nie? Nie iemand anders in haar plek kan stel nie?”
“Nee! Allesbehalwe.”
“Wat bedoel jy?”
Hy sug. “Ek en sy was so oud soos jy toe ons getroud is. Vyf-en-twintig. Nie lank daarna nie moes ons uitvind dit werk nie uit nie. Dit was . . . hartstog wat ons by mekaar gebring het, nie ’n diepgaande gevoel wat vir ’n leeftyd moes duur nie. Toe het sy siek geword.” Hy kyk op. “Ek is so bang dis wat met jou gaan gebeur. Een nag van hartstog baar nie ’n leeftyd van huweliksgeluk nie, Inge.” Voordat sy iets kan sê, vervolg hy: “Daar’s veel meer. Ek het afgelei jou lewe wentel om die Meissner-kliniek. Sodra jy hier klaar is, gaan jy terug. Daar is nie plek vir my in jou toekoms nie. Waarom dan met ’n ding voortgaan wat geen toekoms het nie?”
“Daar is plek vir jou, Günther. Die Meissner-kliniek het altyd plek vir ’n goeie dokter.”
“Wat laat jou dink ek is ’n goeie dokter?”
“Die manier waarop jy jou lesings gee. Jou kennis. Jou hele houding. Jy hoort eintlik in die praktyk, nie in ’n lesingsaal nie.”
“Ek het deur omstandighede lektor geword. Weens my vrou se siekte. As praktisyn was ek te veel uithuisig en toe sy siek word . . . sy het tuis gelê, geweier om na ’n terminale inrigting te gaan . . . Ek het maar later die lektorskap aanvaar.” Hy knik. “Ja, ek moet erken. Ek mis die pasiënte, die praktiese sy van die beroep.”
“Nou ja? Dis wat jy kan kry as jy saam met my teruggaan Suid-Afrika toe,” glimlag sy breed, hoewel sy besef sy oor-skry die perke.
Hy frons, kyk haar skerp aan. “Is jy ernstig?”
“Natuurlik is ek. Wil jy nie graag in die Meissner-kliniek gaan werk nie?”
“Maar, Inge . . .” Hy gee ’n kortaf laggie, staan op. “Jy praat asof ek sommer net daar kan instap! Wie sê daar is ’n vakature, en meer nog, wie sê ék is die man wat hulle nodig het ás hulle wel iemand nodig het? Jou ouers . . .”
Sy is glad nie so selfversekerd as wat sy klink nie, maar dit weet hy gelukkig nie. “In die Meissner-kliniek sal ’n dokter met die van Meissner altyd nodig wees.” Sy sien sy frons verdiep en sy vervolg vinnig: “Ek het my ouers reeds van jou vertel.”
Sy oë word waaksaam. “Wát het jy hulle vertel?”
Sy lag skalks na hom op. “Maak dit saak? Feit bly, hulle weet van jou en jy is baie welkom daar, in sowel private as professionele hoedanigheid.”
“Inge . . .” Hy swaai sy hand afwerend. “Jy gaan nou te vinnig. Dit klink asof jy alles al gereël het! Dis my lewe wat jy . . .”
“Ek is nie besig om jou lewe te reël nie, Günther. Ek het my ouers net van jou vertel, gesê dat jy ’n aanwins vir die kliniek sal wees, en dit is my eerlike opinie. Al wat ek besig is om te doen, is om jou ’n doodgewone aanbod te maak: kom saam met my Suid-Afrika toe en kom sluit aan by die span in ons kliniek.” Soos sy dit stel, klink dit regtig onskuldig. Maar sy het hom voorheen ook ’n aanbod gemaak en sedertdien het hy groot gewetenswroeging omdat hy dit aanvaar het. Hy is openlik agterdogtig.
“Is