Die ongebore uur. Ena Murray
dit; hoekom nie ons s’n nie? Soos sy gesê het – en ons weet dit – dit is iets alledaags. Dis nie meer snaaks nie. Dit word algemeen aanvaar. Niemand knip meer ’n oog daaroor nie.”
“Jy praat dit goed?”
Sy kyk pleitend op in sy geskokte oë, want sy is ’n ma en ’n ma sal haar kind tot die uiterste toe beskerm, al is dit ’n stout kind.
“Natuurlik nie! Maar aangesien hulle gaan trou . . .”
“O, hulle gaan trou? Goed dat sy ons darem in kennis stel. Iets om voor dankbaar te wees. Darem beter as dat sy ons op ’n dag laat weet sy is getroud.”
Sy sarkasme maak nie seer nie. Sy weet hoe haar man op hierdie oomblik in sy binneste voel. Sy voel dieselfde. Hy moet van sy woede en teleurstelling ontslae raak.
“Ja.” Sy aarsel. Sy sal álles moet vertel. “Maar jy is verniet bang sy gaan nou in Duitsland bly. Sy sê sy kom terug en . . . sy bring hom saam.”
“Om wat hier te kom maak?”
“Sy . . . sê . . . sy het gehoop . . .” stel sy dit meer taktvol, “dat jy hom in die kliniek sal inneem. Volgens haar sal hy ’n aanwins vir die kliniek wees.”
Die vermetelheid van die jeug laat ’n ouer dikwels woorde kwytraak wat hy normaalweg nooit gebruik nie.
“Horst!” Sy vrou kyk hom geskok aan.
Hy skud sy kop. “Jammer, Elke, maar . . . wie de duiwel dink sy is sy? Klaar hoof van die kliniek? Sy stuur net bevele van oorsee . . sy bring ’n man saam en hy moet in die kliniek aangestel word!”
Elke se ooglede val. Ja, kinders se optrede is soms só voorbarig en domastrant dat ’n mens sou sweer dis hulle wat hul ouers gebring het tot waar hulle vandag is, en nie omgekeerd nie. Sy prewel amper die woorde: “Sy het gewonder of jy nie vir hom maar ’n pos kan skep nie.”
Horst keer net betyds ’n tweede kragwoord. “Ons het geen vakature nie! Jy weet dit! En daar is geen behoefte aan ’n spesiale pos nie, in watter rigting ook al.”
Weer pleit die oë. “Sy glo regtig hy is bekwaam.”
“In daardie geval . . . die land is vol hospitale en klinieke en siek mense. Laat hy vir homself werk kry.”
Vrees dat sy haar kind vir altyd gaan verloor, laat Elke uitroep: “Jy verstaan nie, Horst! In daardie geval kan hy besluit om in Duitsland te bly. Inge sal nie terugkom nie. Ons gaan ons enigste kind verloor! Sy gaan ’n vreemdeling vir ons word! En wat van die kliniek? Moet dit dan eendag in vreemde hande val?”
Hy besef die nugterheid van haar redenasie, maar hy gaan hom nie laat afdreig nie. “Met ander woorde, my vrou, hulle hou ’n pistool teen ons koppe: Doen wat ons vra of . . .” Hy kyk na sy vrou, weet hy kan haar dit nie aandoen nie, maar . . . “Elke, ek gaan my nie van ’n snuiter wat nog nie eens dokter voor haar naam kan skryf nie, en ’n wildvreemde man, laat intimideer en afpers nie!”
Maar sy veg terug. “Jy moet darem ’n bietjie krediet gee vir Inge se oordeel, Horst. Sy is nie onnosel nie. Sy sal goed weet met watter soort man sy by die huis aankom. En dan . . .Hy is ’n Meissner. Dit sê miskien ook iets.”
Haar man snork. “ ’n Van beteken niks nie, Elke. Dis die man wat tel. Daar loop nie net goeie en briljante Meissners op aarde rond nie. Daar sal die swartskape ook wees. En hierdie Meissner vertrou ek nie. ’n Man van vyf-en-dertig wat ’n student verlei om by hom in te trek terwyl sy reg grootgemaak is en wéét dit is nie goed te praat nie . . . ’n Man wat bereid is om agter ’n kind tien jaar jonger as hy aan te hardloop na ’n vreemde land en daar op haar en haar ouers se nekke te kom lê . . .”
“Jy oordryf, Horst! Hy wil hier kom werk . . .”
“Hoekom het hy nie ’n praktyk nie? As hy so briljant is as wat Inge wil voorgee, behoort hy al in ’n gevestigde praktyk te gestaan het en nie tyd te gehad het om ander mense se dogters te verlei nie!” Dit word stil nadat sy bulderende stem weggesterf het en dan skud hy sy kop. “Jammer, my vrou. Ek baklei nie met jou nie. Dis . . . ek kan net nie glo wat ek gehoor het nie! Inge . . . sy het so opgegaan in haar drome oor die kliniek, was so verslaaf aan haar studie dat sy nog nooit eens ’n vaste vriend gehad het nie. En nou . . . nou bly sy sommer saam met ’n man en . . . stel eise aan haar ouers wat ek byna nie kan glo kom van haar af nie.”
“Sy het dit nie geëis nie, Horst. Sy het gevra.”
“Gevra, ja. Maar met ’n swaard in die hand.” Hy sug, vee oor sy oë. “Ons laat dit eers daar. Oor hierdie saak sal eers goed gedink moet word.”
En gebid word, voeg sy stilswyend by toe haar blik hom die vertrek uit volg. Want Elke, soos so baie ouers, bevind haar skielik in die bekende magtelose situasie, dié oomblik dat jy as ouer kragteloos staan – en al wat dan oorbly, is om te bid.
Soos dit ook maar meesal gebeur wanneer daar wrywing in ’n gesin ontstaan, is dit die moeder wat as buffer tussen haar man en ’n dwars kind moet dien om te keer dat daar nie ’n hele breukspul ontstaan nie. Dis sy wat haar bes doen om haar man te kalmeer en van oorhaastige optrede te weerhou – en aan die ander kant moet sy met ’n koppige, klaarblyklik dolverliefde dogter probeer redeneer.
Sy draai ook nie doekies om toe sy Inge weer bel nie. “Jy moet begryp, Inge, dat ek en jou pa baie ontsteld en ongelukkig voel. Dit is nie ons manier van lewe nie, my kind, en ons het jou dit ook so probeer leer, maak nie saak wat vir die wêreld aanvaarbaar is of nie.”
’n Diepe skuldgevoel vat Inge ’n oomblik lank vas. Ja. Sy weet haar ouers moet diep geskok in haar wees, en sy kan haar voorstel wat veral haar pa kwytgeraak het. Maar wat hulle nie weet nie, is dat sy dit ook vir hulle doen. Dat hierdie geval nie ’n gewone saamblyery is nie. Dat sy, ten spyte van die hoë morele kode waarvolgens sy grootgeword het, hierdie ding móés doen. Al wat sy dus kan sê, is: “Ja, Ma, ek weet en ek is jammer. Maar dit is nou so.”
Dit is nou so. Elke Buchner sluit haar oë. Sy en Horst sal dit so moet aanvaar. Maar Inge sal ook van haar kant moet aanvaar dat daar ’n toe deur van dit-is-nou-so voor háár staan. “Maar dit is nou ook so dat ons Günther nie in die kliniek kan neem nie, Inge. Daar is net nie nou ’n pos oop nie. Jy is binnekort terug en jy moet ook ’n pos kry. En al sou daar skielik ’n opening ontstaan, is die vraag of Günther dit sal kan vul. Jy weet ek en jou pa probeer om in elke rigting ’n gespesialiseerde man te hê. Jou Günther mag bekwaam wees, maar het hy gespesialiseer?”
“Nee, Ma. Hy was ’n algemene praktisyn voordat hy die lektorskap aanvaar het.”
“In daardie geval, my kind, stel ek voor dat hy hom eers in ’n spesifieke rigting bekwaam en dan kan ons weer praat.”
“Nee, Ma. Daar is nie tyd nie. Günther kan in Suid-Afrika kom spesialiseer as dit dan so ’n vereiste is, maar hy kom saam met my terug.”
Elke voel haar hart ruk. “Wat . . . wat bedoel jy . . . daar is nie tyd nie? Inge . . .?”
“Ma, moet asseblief nie nou op hol gaan oor niks nie. Nee. Al wat ek daarmee bedoel, is dat ek oor twee maande huis toe kom en ek kom nie sonder Günther nie. As hy dan nie welkom is nie, bly ek hier by hom, maar dis een feit wat julle asseblief moet aanvaar: Günther is deel van my toekoms.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с