Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua
heelwat selfvertroue laat sy Lady nou ietwat vinniger draf, tot groot ontsteltenis van Wouter wat haar nog steeds deur die kombuisvenster dophou.
“My kragtie, tant Elsa!” roep hy ontsteld uit. “Kyk wat vang die meisiekind nou aan. Sy het Arrie sowaar weggestuur en nou ry sy alleen om die stalle. Daar laat versnel sy nou Lady se pas. Verduiwels, dis nou doelbewus moeilikheid soek.”
Tant Elsa glimlag stilweg. “Lesie is ’n Brank, Wouter, moet dit nooit vergeet nie,” sê sy en kom langs hom voor die venster staan. Sy skud haar kop en vervolg: “Jy ken die Branks van Blouberg, dink jy Lesie gaan anders wees? Nee, Wouter, sy aard te veel na oorle’ Isak. Raai, as haar groen oë my so reguit aankyk, sien ek oorle’ Isak mos publiek voor my staan. Ag, ja, die arme man kon tog so vreeslik kwaad word. G’n wonder sy hart kon dit nie staan nie. Ons moet tog probeer om Lesie se humeur te tem, anders gee die stomme kind se hart ook een van die dae in.”
“Wat, daardie klein vuurvreter se humeur tem?” Hy lag kortaf. “Vergeet dit, tant Elsa. Niemand op aarde sal haar vurige humeur kan tem nie. Sy is, soos tante flussies gesê het, ’n Brank, en aan hulle is daar geen salf te smeer nie. Hulle word vurig, eiewys en koppig gebore. Dis nie iets wat ’n mens hulle kan afleer nie; ’n mens moet hulle maar net so aanvaar. Vervlaks, daar vaar sy nou die vlaktes in met Lady. Is die meisiekind beduiweld, of wat? Tante, ek sal haar dadelik moet agternasit, anders breek sy vandag nog daardie trotse nekkie van haar.”
Nadat Lecia ’n paar keer alleen om die stalle gery het, het haar selfvertroue so toegeneem dat sy besluit het om ’n entjie in die veld te gaan ry waar dit wyd en oop is. Hierdie eentonige rit al om die stalle begin haar hartlik irriteer, en sy is ’n mens wat gou skoonskip maak met dinge wat haar irriteer en verveel.
Lady gedra haar baie mooi, gevolglik begin Lecia die perdry terdeë geniet. Sy hou daarvan dat die wind so liggies met haar hare speel, en sy geniet ook die stilte wat oor hierdie wye, sonnige wêreld hang. Hier in die oop veld voel dit vir haar kompleet asof sy en Lady alleen op die wêreld is, asof die hele wêreld net aan hulle twee behoort. Dis ’n vreemde gevoel, maar nietemin ’n gevoel waarvan sy hou.
Dié vreedsame stilte duur egter nie lank nie, toe hoor sy die donderende hoefslae van ’n kragtige perd wat vinnig op haar afgesnel kom. Die volgende oomblik trek Wouter sy groot, vurige wit hings langs Lady in.
Dit is vir die jong meisie baie duidelik dat hy op die oomblik in ’n dwars luim is, maar waarom hy so ontstoke is, kan sy nie raai nie. Sy begroet hom met ’n gemoedelike glimlaggie, maar Wouter is in geen luim vir ’n glimlag nie.
“Wat de duiwel makeer jou, Lecia? Is jy van jou verstand af om alleen hier in die veld te kom ry, of wil jy graag jou nek breek?” vra hy bars, en oombliklik vererg sy haar vir die man se onvriendelikheid.
Lecia is ’n gawe meisie, maar as mense haar so onvriendelik aanspreek, maak hulle ’n slapende duiwel in haar wakker, en as dié eers wakker is, spat die vonke gewoonlik.
Sy werp hom ’n ysige blik toe, en ook haar stem is kil toe sy uit die hoogte sê: “Hoor hier! Wie de drommel dink jy is jy om hier op my te kom skree, Wouter Fouché? Ek sal ry waar ek wil – met of sonder jou toestemming. Verstaan jy? Ek laat my ook nie rondbeveel nie, dus moet jy dit nie eens probeer nie.”
“Jou parmantigheid met my sal jou hoegenaamd niks baat nie, meisiekind,” spreek hy haar streng aan. “Ek laat geen vroumens toe om op my kop te sit nie, allermins ’n klein vuurvreter soos jy. As jy na goeie raad wil luister, sal jy my vermanings in ag neem en daarvolgens handel. Maar ek waarsku jou – jou koppigheid en eiesinnigheid gaan jou nog duur te staan kom. Julle Branks luister nooit voordat julle eers seergekry het nie. Waarteen ek wel beswaar maak, is die feit dat jy jou nek wil breek terwyl jy in my sorg is, en dit gaan ek nie toelaat nie.”
“In jóú sorg?” Sy ruk haar kop so gevaarlik agteroor dat sy byna uit die saal val.
“Ja, in my sorg,” herhaal hy onverbiddelik. “Solank jy hier op Blouberg woon, is ek verantwoordelik vir jou veiligheid. So, hou asseblief daardie nekkie van jou heel en in een stuk, anders gaan die duiwel jou haal. Ek het nie tyd om met eiewyse en onverantwoordelike vroumense te sukkel nie, daarvoor het ek gans te veel pligte en verantwoordelikhede om na te kom. Ek dink ook dis tyd dat ons teruggaan. Jy het nou ver genoeg gery vir een dag.”
“O, jy kan teruggaan as jy wil, ek keer jou nie,” sê sy ongeërg. “Ek sal teruggaan wanneer dit my pas . . . Jy kyk my verniet so kwaai aan, Wouter, ek bedoel dit.”
Wouter slaan sy blik op na die hemel toe, maar Lecia merk dit nie eens op nie, want sy is op die oomblik te ingenome met die vordering wat sy reeds met haar eerste ryles gemaak het.
“Weet jy, Lecia, jy is nie net eiewys nie, jy is nou sommer onnosel en hardkoppig ook,” sê Wouter geduldig. “Dis die eerste keer in jou lewe dat jy perdry, en jy is reeds te lank in die saal. Besef jy dat jy ’n dag of wat baie moeilik gaan sit as jy langer in die saal bly? Maar miskien sal dit jou goed doen om op die harde manier te leer perdry. Moontlik sal jy dan besef dat dit jou sal baat om na my te luister en te doen wat ek sê.”
“Nou reken, ek het nooit geweet jy is ’n predikant nie, Wouter,” sê sy ondeund. “Jy hoort op ’n preekstoel, jong, nie hier op Blouberg nie. Maar onthou dit: ek hou nie van ontydige preke nie. As ek na ’n preek wil luister, sal ek kerk toe gaan. Hou dus jou predikasie vir dié wat daarna wil luister. Sê liewer vir my, dink jy nie ek vorder goed met Lady nie?”
Wouter lag kortaf en kyk haar met nougetrekte oë aan. Sy is inderdaad deur en deur ’n Brank.
“O, beslis,” antwoord hy bedaard, “jy vorder bo verwagting goed. In elk geval, Lady is van vandag af jou ryperd. Sodra jy goed kan ry, sal jy vind dat sy ’n vinnige perdjie is . . . sonder jul vroulike giere en nukke.”
“Gaan blaas doppies, Wouter Fouché,” maak sy hom dadelik stil. “Ek is nie vol giere en nukke nie, ek is ’n beskaafde mens en boonop ’n Christen. Trouens, ek was die afgelope ses maande orreliste van ons kerk . . .”
“Wat!” roep Wouter verbaas uit. “Jy ’n kerkorreliste? Moenie dat ek lag nie, netnou skrik Blits en dan is die duiwel los.” Hy kyk haar skepties aan. “Lecia, wil jy my vertel dat jy, met jou skerp tong en Brank-humeur, so wraggies ’n kerkorreliste was?”
“Maar natuurlik was ek!” antwoord sy geraak. “Ek is nie so ’n heiden soos oom Isak en al die ander Branks wat nooit ’n voet in die kerk gesit het nie. My ma het my geleer dat ’n ordentlike mens elke Sondag kerk toe gaan.”
Wouter begin saggies lag. “Wel, die afgelope driehonderd jaar was die Branks van Blouberg nog nooit voorbeeldige Christene nie,” sê hy dik van die lag. “Ek waarsku jou dus vroegtydig – die gemeente van Dennevlei gaan hulle lam skrik as jy, ’n Brank, die kerk binnegestap kom. Van die leraar praat ek nie eens nie. Hulle sal dink dis ’n baie snaakse verskynsel.”
“Gaan jý ooit kerk toe, Wouter?” vra sy nou met groot erns. “Of is jy ook so ’n heiden soos daardie ou skelm van ’n oom Isak?”
“Ja, ek gaan so af en toe,” antwoord hy bedaard. “Gedurende die drie jaar dat ek in die landbou gestudeer het, het ek gereeld elke Sondagoggend gegaan.”
“Wat, het jy ’n landbougraad?” Sy kyk hom verbaas aan. Dit is inderdaad die laaste ding wat sy verwag het om te hoor. Daardie olierige hoed en uitgetrapte velskoene is beslis nie dié van ’n man wat oor ’n landbougraad beskik nie. Sy glo dit nie.
“Ja, ek het,” hoor sy hom sê, “maar waarom lyk jy so verbaas?”
“Wel . . . e . . . ek het gedink jy is ’n ongeletterde plaasjapie,” bieg sy met ’n sfinksagtige glimlaggie.
“So, en gee dit jou nou ’n hoër dunk van my – die feit dat ek nie ’n ongeletterde plaasjapie is nie?” vra hy spottend.
Sy haal haar skouers ongeërg op terwyl haar oë daar in die verte staar asof sy dinge sien wat hy nooit sal kan raai nie. Maar dan draai sy na hom en antwoord bedaard: “Nie juis nie. Dit laat my net op ’n manier beter