Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua
Ons sal jou portret ook daar moet –”
“Moenie beongeluk wees nie, Wouter,” val sy hom goedig in die rede en kom self orent. “Hang liewer jou eie portret langs oom Isak s’n op.”
“Ek is nie ’n Brank nie,” help hy haar reg. “Jy is die laaste erfgenaam wat ooit Brank sal heet, dus moet jou portret by die ander s’n hang.”
“O, nou goed, moet my net nie langs oom Isak hang nie. Jy weet ons is allergies vir mekaar.”
“Maar, my liewe mens, oom Isak is dood, hoe kan julle allergies vir mekaar wees?”
“Wouter, moet asseblief nie met my oor hierdie dinge stry nie,” berispe sy hom ernstig. “Ek weet hoe ek voel, en ek is buitendien nie oom Isak se soort nie. Hy was ’n ou heiden en ’n skelm –”
“Toemaar, jong, daar is omtrent nie ’n oortreding op hierdie aarde waaraan jou voorvaders hulle nie skuldig gemaak het nie,” val hy haar met ’n breë glimlag in die rede. “Oom Isak was ’n engel in vergelyking met party van jou voorvaders.”
Hulle stap die sitkamer binne. Lecia se blik gly vlugtig oor die rye portrette.
“Dis die een met die wilde snorbaard waarvan ek gepraat het,” sê sy en wys met haar vinger na die bebaarde oubaas wat hulle uit die vergulde raam met ’n skerp, deurdringende blik aankyk.
“Jy het gelyk,” sê hy, “daardie oubaas is die stamvader van die Branks van Blouberg.”
Lecia staar lank in die man se skerp, deurdringende oë, kompleet asof sy oë haar hipnotiseer. ’n Ligte rilling kriewel soos koue water teen haar rug af. Sy kyk na Wouter wat haar stil dophou. Sy glimlag meewarig en sê half ongeërg: “Hierdie ou grootvader van my het ’n wrede streep gehad, Wouter. ’n Mens moet net lank genoeg in sy oë kyk om dit agter te kom. Ek dink ons moet hul portrette na ’n ander vertrek toe verskuif, na een van die kamers wat nie gebruik word nie. Ek hou niks van hierdie klomp baardmanne in die sitkamer nie. My ou stamvader se oë lyk so wesenlik . . . so lewend, dit laat my eintlik grillerig voel. Dis kompleet of sy deurpriemende blik elke beweging van my volg.”
“Ek vrees hier is nie ’n beskikbare vertrek nie, behalwe jou musiekkamer,” antwoord Wouter. “Wil jy hierdie familieportrette daar gaan ophang?”
“Ja, liewer daar as hier in die sitkamer. Ek sal vanaand vir tant Emma skryf en haar vra om my skilderye en ’n paar ander goed aan te stuur.”
Hulle gesels nog ’n rukkie oor die veranderinge wat sy in die sitkamer wil aanbring, toe kondig Wouter aan dat hy eers wil gaan bad en skeer voordat die klokkie vir aandete lui. Lecia gaan weer na die voorstoep, waar sy na die berg se skaduwee sit en staar wat al langer en langer rek. Sy hoor hoe die voëls voor die deur in die seringboom raas, blykbaar besig om hulle vir die nag in te rig.
Na ’n rukkie hoor sy die veraf gebulk van ’n kalf en die geblêr van skape wat van die krale se kant af op die aandbries na haar toe aangesweef kom. Van die rivier se kant af laat die paddas en krieke nou ook van hulle hoor. Dis die hele simfonie van plaasgeluide . . . ’n vreemde simfonie.
Diep ingedagte luister Lecia na die verskillende geluide wat haar omring. Dit klink vir haar vreemd dog rustig, so asof elke lewende kreatuur gretig uitsien na die oomblik wanneer die dag se bedrywighede tot stilstand sal kom en die nag sy vleuels oor Blouberg span.
Die gelui van die etensklokkie herinner haar meteens daaraan dat dit tyd is vir aandete. Sy wonder of Wouter al gereed is.
Dis waar, dink sy, ’n mens moet nooit iemand op sy baadjie takseer nie. Kyk nou maar vir Wouter. Met sy olierige hoed en groot, uitgetrapte velskoene lyk hy allermins na ’n man met ’n landbougraad. By die eerste aanblik het ek gedink hy is ’n werker hier op die plaas. En tog beskik hy oor ’n sterk persoonlikheid en . . . Ja, dis of hy ’n stille krag uitstraal. Vanoggend in die veld het ek die gevoel gekry dat ek altyd op hom sal kan staatmaak as die lewe hier op Blouberg my begin druk. Dit het gevoel of ek altyd op hom sal kan leun as ek morele ondersteuning nodig het . . .
“Slaap jy, of droom jy maar net, kleinding?” hoor sy Wouter onverwags agter haar praat. Sy kyk om en merk dat hy ’n grys broek, wit hemp en swart skoene aanhet. Sy gesig is gladgeskeer en sy donkerbruin hare netjies gekam.
Hy is inderdaad ’n aantreklike man, flits dit deur haar gedagtes, maar hardop sê sy: “Ek het na die plaasgeluide gesit en luister. Dis so stil hier op die plaas, ’n mens kan selfs die voëls en paddas daar onder langs die rivier hoor.”
“Jy sal gou aan hierdie rustige stilte gewoond raak,” glimlag hy. “Maar nou moet jy eers kom eet. Tant Elsa wag al vir ons.”
Aan tafel gesels Lecia opgewonde oor die tarentale wat sy wil gaan jag sodra Wouter haar geleer het om sekuur te skiet.
“Jy moet versigtig wees, Lesie,” maan tant Elsa besorg. “ ’n Roer is ’n gevaarlike ding. Baie mense het hulself al per ongeluk doodgeskiet.”
“Ek is gans te lief vir die lewe om myself dood te skiet, tante . . . selfs per ongeluk,” verseker sy die ouer vrou laggend. Sy knik onderlangs vir Wouter en vervolg tergerig: “Ek belowe tant Elsa dat ek net vir Wouter sal skiet as ek eendag die bevlieging sou kry om mense te skiet.”
“Haai, Lesie!” Die dierbare ou dame lyk ietwat geskok.
“Waarom lyk tante so geskok?” terg Lecia. “Die Branks van Blouberg is mos bekend vir hul roekeloosheid.”
“Ja, hulle is roekeloos,” erken tant Elsa, “maar hulle maak jare al nie meer mense dood nie.”
Hierdie ernstige verklaring van die ouer vrou laat Lecia verward frons. Dit tref haar nou eers dat sy feitlik niks van haar voorouers af weet nie.
“Het die Branks van Blouberg dan al mense om die lewe gebring, tante?” Alle spot en terglustigheid het nou die wyk geneem, en Lecia kyk die ouer vrou ernstig en deurdringend aan.
Dit is egter Wouter wat haar vraag beantwoord.
“Jul stamvader het op groot skaal gemoor, Lecia,” hoor sy hom bedaard sê asof hy die dag se werk met haar bespreek. Dis duidelik dat hy al gewoond is aan die Branks van Blouberg se geskiedenis, daarom dat hy oor die ou stamvader se gruweldade kan praat asof dit niks buitengewoons is nie.
“So ’n satanskind! Wie het hy vermoor, Wouter?” Daar is openlike afsku in haar oë vir haar ou voorvader se wrede dade.
“Wel, ek weet nie presies wie hy almal vermoor het nie, maar die Spaanse kaptein Isaco Branco was ’n berugte en gevreesde seerower –”
“Man, ek is nie geïnteresseerd in die gevreesde Spaanse kaptein nie. Vertel my eerder van my ou stamvader,” val sy hom half ongeduldig in die rede.
“Maar ek ís besig om jou van hom te vertel, meisiekind,” help hy haar met ’n goedige glimlag reg. “Isaco Branco was jou stamvader.”
Lecia kyk hom spottend aan en begin hartlik lag. “Jy verwag tog seker nie dat ek jou moet glo nie, Wouter,” sê sy nadat haar lagbui bedaar het.
“Wel, as jy my nie wil glo nie, moet jy maar self die geskiedenis van Blouberg se mense gaan lees,” stel hy voor. “Jy sal die geskrifte van elke Brank se lewensgeskiedenis in die studeerkamer vind. Trouens, ek het reeds met jou geskiedenis begin waar oom Isak laas opgehou het.”
“My ou stamvader se naam was nie Isaco Branco nie, Wouter, sy naam was Isak Brank,” hou Lecia koppig vol. Sy weet dat nie een Brank nog ooit ’n engel was nie, maar sy verseg om te glo dat hul stamvader ’n berugte seerowerkaptein was.
“Jy maak ’n fout, meisie, jou stamvader se naam was nie Isak Brank nie, sy naam was Isaco Branco,” sê Wouter. “Een van sy agterkleinseuns het die naam en van na Isak Brank verander. Jul van was oorspronklik Branco. Daardie selfde ou seerowerkaptein het hierdie wilde, ongerepte stuk aarde in ’n plaas omskep.”
Lecia swyg etlike sekondes lank. Daar is ’n ligte frons op haar voorkop terwyl sy diep ingedagte haar koffie drink, maar na ’n rukkie stoot