Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua
net omdat ons in Johannesburg woon nie. Ons is eerbare en respektabele mense . . .”
“Presies, net totdat ons ons humeur verloor, nè, tante?” herinner sy die ouer vrou aan haar eie woorde.
Tant Emma glimlag geamuseer, en daar kom ’n ondeunde uitdrukking in haar oë. Dit sal beslis nie Lecia wees as sy jou nie in eie munt terugbetaal nie. Ja-nee, die kind is nie op haar mond geval nie. Dis ’n goeie ding, want sy sal haar op Blouberg moet laat geld, anders sal al wat asemhaal later op haar kop sit.
Die hele naweek praat Lecia en tant Emma nie weer ’n woord oor Blouberg en Wouter Fouché nie. Tog dwaal die meisie se gedagtes telkens terug na haar onverwagte erfenis, die testamentêre bepaling en die feit dat sy haar geboortestad en vriende moontlik eersdaags sal moet verlaat. Dit is vir haar beslis nie ’n aangename gedagte nie, maar sy het al geleer dat die lewe nie altyd aangenaam is nie.
2
Soos tant Emma belowe het, het sy al Lecia se sake in verband met haar vertrek Blouberg toe bevredigend in orde gebring. Nadat sy die prokureur daarop gewys het dat Lecia onmoontlik op Blouberg kan gaan woon as Wouter nog ongetroud is, het die prokureur met Wouter in verbinding getree en kon hy tant Emma gerusstel met die nuus dat daar ’n bejaarde huishoudster in Wouter se diens is.
Hierna snel die weke vir Lecia gans te gou verby. Haar naderende vertrek begin al swaarder op haar gemoed rus. Sy kan maar nie begryp waarom sy nou juis op die plaas moet gaan woon nie. Haar lewe is so rustig en egalig hier saam met die liewe tant Emma, maar wat wag vir haar op Blouberg? Sal sy haar ooit by die plaaslewe kan aanpas? En hoe ’n soort man is Wouter? Sy hoop hy is nie so vermetel en agterbaks soos daardie ou skelm van ’n oom Isak nie, want dan gaan die vonke sommer baie gou op Blouberg spat.
Maar die tyd staan nie stil nie, en eindelik het die uur van vertrek vir Lecia aangebreek. Tant Emma is behoorlik tot trane bewoë toe sy die meisie vir oulaas groet. Maar na ’n reeks tranerige vermanings van die besorgde ou tante droog albei hul trane af en kan Lecia eindelik vertrek.
Op Aliwal-Noord oornag sy en val weer vroeg die volgende oggend in die pad. Sy het die afstand van Aliwal-Noord af mooi uitgewerk en gereken dat sy teen twee-uur op Blouberg behoort te wees.
Die pad is lank en vervelig. Die son is skroeiend warm, en Lecia voel moeg en ongeduldig. Die motor se horlosie wys dat dit al byna twee-uur is. Sy wonder wrewelrig hoeveel hekke sy vandag nog oop en toe moet maak. Dit lyk vir haar of daar geen einde is aan al die hekke nie, want sedert sy van die snelweg afgedraai het, moet sy telkens by ’n hek stilhou.
By die laaste vulstasie, op ’n verlate, dooierige dorpie, het die petroljoggie haar verseker dat Blouberg net agter die bult lê. Maar sy kan byna sweer dat sy al tien bulte oor is, en nog steeds sien sy geen teken van Blouberg nie.
Vervlaks, al weer ’n ellendige hek! dink sy wrewelrig toe sy om nog ’n draai gaan. Sy skop die voertuig se remme so gevaarlik vas dat ’n yslike stofwolk agter die geel sportmotor opslaan. Die hek is met ’n stuk bloudraad vasgewoel, en Lecia sukkel haar oor ’n mik om die draad los te kry. Sy kry warm en haar humeur word nou net so warm, maar na ’n groot gesukkel is die hek eindelik oop en kan sy deurry.
Nou sukkel sy weer om die draad vasgedraai te kry.
Verduiwels, dat ’n mens so moet sukkel, dink sy, nou behoorlik ontstoke. Ek los die ellendige ding sommer oop . . . Verbeel jou, ’n stuk draad van alle dinge! Maar ’n swak boer wat sy hek met ’n stuk draad vasdraai.
Sy klim in die motor, klap die deur ongeduldig toe en trek weg.
Sowaar, storm haar gedagtes voort, as ek nog een hek teëkom, kry ek ’n oorval. Dis warm en dit was malligheid om haar ore aan tant Emma uit te leen. Al die vermoeienis van die lang reis is sowaar nie die helfte van Blouberg werd nie.
Sy trap die brandstofpedaal diep weg en die geel vuurwa seil teen die lang bult uit. O, dankie tog, ek is byna bo, dink sy verlig. Ek wonder nou net wat agter hierdie bult lê. Ek hoop van harte daar is nie nog ’n bult nie, want ek voel al klaar of ek kan slange vang as ek net aan ’n ellendige bult en ’n hek dink!
’n Lang stofstreep lê agter haar in die pad, en eindelik is sy op die kruin van die bult. Maar die volgende oomblik staar sy vas teen ’n reuseberg wat ’n paar kilometer vorentoe die bloutes inskiet. Lecia se moed sak sommer dadelik tot laagwatermerk.
O, giftig, en daardie berg? dink sy moedeloos terwyl die voertuig met die reguit pad agter die bult afdaal. As ek daardie berg ook nog moet oorsteek, kry ek sowaar die piep. Genade, dis net berge, bulte en hekke.
Sy verloor byna haar humeur van skone misnoeë toe sy weer eens op ’n hek afkom. Sy weet nie of sy moet skreeu of huil of sommer albei moet doen nie. Sy voel op die oomblik heeltemal in staat tot albei.
Nee, kyk, dis nou eenmaal te erg. Ek hoop tant Emma kry so ’n kramp dat sy nie kan sit, staan of lê nie, vaar sy ontstoke in haar gedagtes uit terwyl sy uitklim en na die hek toe stap. Ek moes haar na haar peetjie gestuur het met Blouberg en al. En daardie agterbakse oom Isak . . .
Haar blik val meteens op ’n staalplaat wat aan die hek vasgeheg is en waarop daar in groot, swart letters geskryf staan: Blouberg.
O, dankie tog, dink sy verlig, eindelik het ek my bestemming bereik. Maar laat ek sien wat staan nog alles op die plaat geskryf . . . Blouberg – Maak asseblief die hek toe . . . So ’n ou hekseketel! vaar sy nou weer ontstoke teen wyle oom Isak uit. ’n Mens sou sê ek het nog nie vandag genoeg hekke toegemaak nie! O, dis sy geluk dat hy dood is, anders het ek hom vandag eiehandig van die gras gemaak . . . Ja, en nog ’n geluk vir hom is dat sy ou hek maklik oopmaak.
Die hek neem gelukkig nie veel tyd in beslag nie, en na ’n rukkie is sy weer onderweg na haar bestemming. Sy dink nog aan wyle oom Isak se skelm gekonkel wat haar pa destyds van sy erfdeel beroof het, toe val haar blik meteens op ’n groot wit gewelhuis wat aan die voet van die berg pryk, en die nare oom Isak is voorlopig vergete.
Sy nader die rivier wat sy as kind laas gesien het en ry oor die lae bruggie. Die pad kronkel tussen bosse en bome deur, maar eindelik nader sy die woonhuis. Met ’n behendige draai hou sy onder ’n groot seringboom stil en kyk belangstellend na die wêreld om haar.
Dis eienaardig stil, flits dit deur haar gedagtes. Is hier dan geen mense nie?
Die volgende oomblik kom twee bulhonde met ’n vaart om die huis se hoek en storm reg op haar motor af. Die honde grom onaards, en Lecia vererg haar op die plek vir die twee lelike diere met hul gevaarlike uitstaantande wat haar nou doelbewus in die motor vasgekeer hou.
“Voertsek, julle liederlike goed!” snou sy die grommende diere toe. “Het julle nog nooit ’n mens of ’n motor gesien nie, mensvretergediertes?”
Sy hoor meteens hoe iemand vir die honde fluit, en na ’n rukkie sien sy ’n man tydsaam om die hoek van die huis aangestap kom asof hy die wêreld se tyd tot sy beskikking het. Hy het ’n paar yslike stewels aan wat lyk asof hulle gans te swaar vir hom is en op sy kop pryk ’n olierige vilthoed wat lankal op die ashoop moes gelê het. Sy vererg haar nog meer omdat die vent so tydsaam is, kompleet asof hy haar uittart, haar geduld op die proef stel . . . en laasgenoemde is sy lankal kwyt, by die voorlaaste hek al.
“Klim maar uit, juffrou, die honde sal jou nie byt nie,” hoor sy hom half geamuseer sê, en dit laat haar bloeddruk nog ’n paar grade styg. Tog kan sy nie help om die man se mooi, diep stem op te merk nie.
“En wie de drommel is jy?” vra sy met ’n frons. Haar blik dwaal weer na sy gevaarlike stewels, en sy gee hom nie kans om te antwoord nie. Hy kan in elk geval net ’n plaaswerker wees. “Hm, met sulke vreeslike stewels aan is dit geen wonder dat dit jou ’n ewigheid geneem het om tot hier te vorder nie,” sê sy bitsig. “Neem asseblief daardie afskuwelike ongediertes weg. Netnou besluit hulle dat my motor se buitebande goed genoeg is vir ’n maaltyd. En sê asseblief vir meneer Fouché dat juffrou Brank van Johannesburg hier is. Is meneer Fouché tuis?”
Die man begin meteens saggies lag en kyk die ontstoke meisie met sy ondeunde blou oë aan.
“O, hy is tuis, juffrou