Vuurvliegie. Helene de Kock
“Dit help vir die dors as ’n mens na Klippiesbaai toe loop,” verweer hy skuldig, en sy lag.
“Hm, en om te dink eersdaags gaan ek kinders daarteen waarsku!”
Hy haak gemoedelik by haar in en swaai die koelsak oor sy ander skouer. En meteens is dit lekker by hom. Die swaar emosie van netnou is weg en daar is weer die óú, argelose kameraderie. Dit kan ek immers hanteer, dink sy.
Hulle stap verby twee hipermoderne, indrukwekkende huise met hoë nokke en baie balkonne. En hulle het swaartillende name ook. Casa Nostra en Fantasia. Maar vlak daarnaas is ’n beboste erf met ’n dennehuis op pale. Vuurvliegie staan daar in dowwe, afgeskilferde letters op die dwarsplankie wat effens roer in die ligte bries.
Onwillekeurig gaan albei staan. Die plek lyk soos elke vakansie die afgelope twee jaar: skoon verlate. Só asof die eienaar dit eenkant toe gestoot het; weg uit sy lewe. Net die grasperke is gesny, maar dit word deur die eiendomsagent hiér gedoen, soos almal s’n. Maar die heinings langs die huis groei wild en selfs die groot bosse krismisrose en die enkele hibiskusstruik wat bloedrooi in die blom staan, lyk vreemd ongetemd.
“’n Mens wonder darem maar …” Paul sug en Danien merk dat sy oë intens, soekend oor die huis gaan. Die voordeur is dig toe, en selfs op ’n afstand sien ’n mens die paar lote klimop wat lustig teen die pale oprank. Grasspriete groei stekelrig in hoeke en onder die houttrap, waar die grassnyer nie bykom nie. En die gordyne is dig, die vensters vaal. Niemand kom naby die huis nie, dis seker. Vandat tant Fienie twee jaar gelede oorlede is, was Alfons nooit weer hier nie.
“Ek het tog gedink dat hy die een of ander tyd weer sy gesig sal wys,” sê Paul stadig. “Volgens hoorsê het hy tog die plekkie geërf. Tant Fienie had niemand behalwe Alfons nie. En sy was tog ook sy enigste familielid.”
“Hm …” begin Danien rustig, maar voel hoe haar pols met elke woord versnel. “Maar jy weet tog hoe geheg hy aan haar was. Sy was alles vir hom, soos jy sê. Dalk vind hy dit te hartseer om hier te kom.”
Sy is daarvan bewus dat haar asem vinnig oor haar lippe stoot, en sy maak aanstaltes om te loop. Nee wat, dink sy verleë. Dis mos nie moontlik nie. Twee jaar lank het ek hom nie gesien nie, en ek is nie meer ’n tiener wat op loop gaan nie. Ek is ’n grootmens. So? wil haar hart weet. Is dit waarom jy Vuurvliegie so ongemerk moontlik dophou vir enige, maar enige tekens van lewe? En waarom is jy elke vakansie so onnoemlik teleurgesteld as jy niks van Alfons gewaar nie? Wanneer gaan jy ooit insae in jou eie gemoed kry?
Dis of ’n hand op haar bors druk en sy teug diep na asem sodat Paul effens verbaas na haar kyk en sy gou vra: “Dink … jy Alfons sou klaar gestudeer het?”
“Natuurlik,” sê hy en begin weer aanstap, “hy is te intelligent om dit nie te doen nie. Buitendien, Vuurvliegie is seker nie ál wat tant Fienie aan hom nagelaat het nie.”
Toe hulle op die strand kom, brom die ander al.
“Waar bly julle?” wil Frans weet en reik gretig na die sak met toebroodjies.
Anel skud net haar kop laggend en help gou om die eetgoed en koeldrank uit te deel. Al gou is die warm son vergete en sit almal geselsend en eet. Môre is dit weer iemand anders se beurt om kos te bring. Bokant hulle krys ’n paar meeue en kom sit op ’n veilige afstand rondom die sambrele en wag op ’n aalmoesie.
’n Paar stappers wat die Otterwandelpad voltooi het, kom verby en almal waai vir hulle. Dis onbekendes, maar dit traak niemand.
“Kom drink iets,” roep Anel, en twee moeë jong seuns draai weg van die ander en kom sit by hulle. Gretig luister almal na die twee se entoesiastiese relaas van hul staptog. Frans en Paul-hulle het dié wandelpad al meermale gestap en hulle gesels lekker saam.
Oplaas los hulle die koelsakke net daar onder die sambrele en stap hulle verder saam met die twee seuns Klippiesbaai toe.
Al met die rotslyste langs die kranse loop hulle; vlak onder hulle die malende waters. Toe Danien klein was, moes Frans en sy maats haar dikwels dra oor dele waar die lys te smal is, maar gaandeweg het sy haar vrees vir die klotsende branders ondertoe verloor.
Sy onthou nog die dag toe Alfons, die stil eenkant-een, omgekyk en gesien het hoe stom-beangs sy aan die skerp rotspunt vasklou. Die ander was ver vooruit en het vergeet van haar. Hy het in sy spore omgedraai en sy arms na haar uitgesteek. Sonder om te wonder daaroor het sy aan hom vasgeklou, haar kop in sy nek gedruk.
“Moet net nie afkyk nie,” het hy rustig gemaan, en haar heelpad tot by Klippiesbaai geabba.
En op al die staptogte daarná het sy gesorg dat sy vlak in sy skadu loop. Later het sy agtergekom dat sy nie werklik meer bang is nie. Sy kon op die rotslys staan en gefassineerd bly afkyk na waar die water skuimbolle onder teen die voet van die kranse slaan …
“Kom!” sê Paul skerp en hou sy hand na haar uit by die óú plek waar die paadjie slegs ’n spoorbreedte is. Sy kyk hom enigsins verbaas aan asof hy totaal onvoorsiens haar wêreld betree het, en neem tog maar sy aangebode hand. Hy help haar oor die smal plek en hou haar effe teë toe sy wil verbydruk na die breër lys.
“Jy moet kyk waar jy trap, meisie,” sê hy, en die warmte van vroeër toe hulle huis toe gestap het, is weer terug in sy oë.
“Toe maar, ek sal,” sê sy en sy voel hoe ’n warboel emosies haar weer pak. Sy wil nie heeltemal alleen wees nie, maar sy het eintlik ook nie meer lus vir die groep nie. Boweal, besef sy eensklaps, het sy op hierdie oomblik nie lus om Klippiesbaai toe te gaan, te lag en te gesels asof sy ’n sorgelose tiener is, en dan op die óú roete ál met die kam van die berg langs terug te gaan nie.
“Luister,” sê sy gedrewe, “ek gaan terug. Die son is net te warm vir my.”
“Voel jy siekerig?” vra hy besorg.
“Nee … ek het net nie nou lus om te klim en te klouter nie.”
“Moet ek saam met jou teruggaan?” vra hy gretig, maar sy skud dadelik haar kop.
“Nee wat, ek sal regkom, dankie. Gaan geniet jy dit maar saam met Frans-hulle.”
Sy wag nie op ’n antwoord nie, draai net om en begin doelgerig met die smal paadjie terugloop. Maar sy bly bewus van hom, soos wat hy haar agternakyk. Dis kompleet of sy sy oë tastend op haar rug kan voel, en sy is verlig toe sy eindelik om ’n rotspunt se draai en uit sy oog is.
En ook weet sy sonder enige twyfel waarheen sy eintlik op pad is. Sy stryk haastig oor die los sand aan toe sy weer op die oop strand kom en gaan by die naaste duinpaadjie in, om die dorpie te bereik. Sonder om links of regs te kyk, loop sy na Vuurvliegie toe. En sy aarsel net ’n oomblik om straatop en straataf te kyk, of niemand haar gewaar nie. Maar die straat is leeg, net twee kleuters wat wankelrig op klein fietsies probeer ry. Toe stap sy oor die grasperk en agterom die huis, waar sy weet ’n groot stoepdek is.
Haastig klim sy die houttrappe na bo, en toe sy eindelik op die koel, skaduryke stoepdek staan, golf verligting oor haar. Eindelik alleen, dink sy. Heel vakansie nog spook sy om weg te kom van die ander af. Dis of sy hul goedige geskerts nie kan veel nie. Of sy tyd nodig het om te dink, of net sommer te sit.
Sy kyk op na die takke van die groot denneboom wat byna heeldag deur heerlik skemer maak op die dek. En sy onthou wyle tant Fienie se woorde: “So ’n lekker boom dié. Altemit nie so kosbaar soos die bosbome, die witels en die kershoute en die stinkhoute nie, maar nogtans ’n boom-boom. Hy beskut en beskadu en is nes ’n skouer waarteen ’n mens kan huil.” So het dié den dan die boom-boom geword.
Die dek lê dik van die dooie bruin naalde, sien sy. Hier en daar het die wind ’n oop kol gewaai, maar selfs die twee houtdekstoele is vuil en vol droë blare. Daar lê allerlei opdrifsels teen die toe deur wat die huis binnelei.
’n Lus om skoon te maak kom in haar op. Onder op die grond lê ’n paar dooie takke, sien sy, en toe sy dit gaan haal, merk sy dat die blare nog nie heeltemal verdor het nie. Dit sal lekker veegoed wees.
Sy vee en vee. Haar rug word seer en haar