Sarah du Pisanie Omnibus 9. Sarah du Pisanie
is ’n lang ruk stil en Katrien dink hy slaap al, toe kom sy stem sag en tergerig uit die ander hoek.
“Liefie.”
“Hm?” Katrien kom nie eens agter dat sy nie kapsie maak teen die aanspreekvorm nie.
“Tensy . . . jy´ met my trou.”
“Jy is seker laf!”
“Sien jy nou, niemand wil my hê nie. Selfs nie eens jy wat weet dat ek mooi na my vrou sal kyk nie. Ek sal dus maar moet aangaan met my rowerbestaan.”
’n Diep jammerte kom kruip in Katrien se hart in. Foeitog, hy is dalk werklik eensaam. Hy is glad nie soos wat ’n rower behoort te wees nie. Daar steek dalk baie goed in hom en hy het net met die verkeerde mense vriende gemaak. Dalk doen hy dit net vir die avontuur.
“As dit vir die avontuur is dat jy hierdie dinge doen, dan kan jy my mos maar liewer help om my beeste terug te kry.”
“Sal jy dan met my trou?”
Katrien lag saggies en Dewald hoor die pret in haar stem.
“Wat sal jy maak as ek ja sê?” Sy hoor hoe Dewald sy asem intrek, maar gaan vinnig aan voordat hy iets kan sê. “Daardie beeste beteken so baie vir ons. Oupa is baie sieklik en omtrent heeltemal doof. Ons het geen ander heenkome nie. Ek twyfel of ons die plaas verkoop sal kry. Hier is so baie grond wat nog goedkoop is. As ek nie die geld terugneem nie, kan ons maar oppak en iewers anders ’n heenkome gaan soek.”
“Liefie, sal jy regtig met ’n dief trou net om die beeste terug te kry sodat jy hulle kan verkoop om vir jou oupa die geld te neem?”
“Jy verstaan nie, Dewald. Ek is vreeslik baie aan daardie twee dierbare ou mense verskuldig. Ek is hul hele lewe. Hulle het net die een seun gehad en toe reeds het hulle al ’n gevorderde leeftyd bereik. Toe hy dood is, het hulle plaas toe gekom sonder kennis van boerdery, net omdat dit my pa se wens was dat hulle die plaas vir my moes behou.”
“Katrien, sê nou reguit, as ek jou beeste vir jou terugkry, sal jy dan met my trou?”
“Sal jy my dan help teen die ander?”
“Ek het jou gevra of jy met my sal trou as ek jou beeste vir jou terugkry.”
“Ek verstaan jou nie nou nie!”
“Ek het jou nie gevra of jy verstaan nie. Ek het jou gevra of jy dan met my sal trou.”
“Dit was tog sommer net ’n grappie, was dit nie?”
“Ek maak nie simpel grappies nie.”
Katrien dink ’n rukkie lank ernstig daaroor na en lag dan saggies. “Goed. Maar onthou, net as jy my help, nie as ek dit alleen regkry nie.”
“Katrien!” Sy hoor hom in die donker skuifel en dan is sy groot gestalte voor haar. “Jy gaan nie probeer om iets alleen aan te pak nie. Verstaan jy my?”
“Hoekom nie?”
“Dit is gevaarlik! Dit is lewensgevaarlik!” Hy vat haar stewig aan haar skouers en skud haar liggies om die erns van sy woorde by haar tuis te bring.
“Vir my was dit tog van die begin af lewensgevaarlik.”
“Luister nou na my. Jy gaan die volgende paar dae snaakse dinge sien en hoor. Asseblief, liefie, vertrou my net. Dit is al wat ek vra. Sal jy?”
Katrien sug ’n diep sug wat onder uit die dieptes van haar siel kom. “O, Dewald, ek wens ek kon! Ek wil so bitter graag, maar . . .” Sy hande op haar skouers raak teer en liggies vryf hy die skraal skouerknoppe. Sy hande skuif saggies op teen haar nek sodat sy groot hande haar hele gesiggie omskulp. Liggies vryf hy met sy duime langs haar mond se hoeke terwyl sy gesig stadig nader kom. “Vertrou my net nog ’n week. Sal jy?” Sy stem is sag en hees en Katrien kan nie die snaakse weekheid in haar hart verklaar nie.
Sy vertrou haar eie stem nie en knik net saggies voordat sy lippe ’n oomblik lank sag en baie teer op hare rus. Sy hoor die siddering in sy stem toe hy sy stem intrek en haar dan vinnig los.
“Nag, Katrien. Nou moet ons slaap voordat . . .” Hy maak nie sy sin klaar nie en Katrien het nie die moed om hom uit te vra nie.
Dit is ’n rustelose nag en Katrien is die volgende oggend vaak en dikkop.
By die put trek Dewald ’n emmer water op en sy was gou haar gesig en arms in die koel water. Daar was nie plek in die saalsak vir al twee handdoeke nie en sy en Dewald deel sommer vanoggend die enigste een.
Ongeveer ’n halfuur se ry van die murasie af kom hulle op die ou vrugteboord af. Daar is nog so hier en daar ’n lemoentjie en selfs ’n paar vye. Dit is nie vreeslik lekker nie, maar heeltemal eetbaar. Die lekkerste van alles is ’n paar turksvye wat Dewald vir haar skoonmaak. Sy eet soos ’n koningin en lek behoorlik haar vingers af.
“Ons gaan net na die middagete by ’n fonteintjie uitspan. Ons moet daar bly tot vanaand toe. Die volgende stukkie pad sal ons deur die nag moet ry.”
“Hoekom?”
“Hier rond is mense wat my ken. Ek is bang hulle sien my wanneer ek in die dag hier verbygaan.”
Elke keer wanneer sy daaraan herinner word dat hy met duistere dinge besig is, trek iets binne-in haar saam en dit maak haar ongelukkig en hartseer. Dat so ’n mooi jong man met sulke pragtige maniere hom aan sulke dinge skuldig maak, is vir haar te veel om te verwerk.
Hulle rus heerlik uit by die fonteintjie. Katrien strek haar op die koel gras onder die groot bome uit en raak aan die slaap.
Dewald wag totdat dit heeltemal donker is voordat hy die perd opsaal.
Hulle maak eers vir hulle koffie – die water word sommer in die bekers gekook. Dit proe aaklig en na moer, maar dit is darem koffie.
Dewald gooi eers sand oor die kole en maak dan die watersak vol met water uit die fontein.
“Kom, skone dame!”
Hy lig haar gemaklik op die perd en skuif agter haar in. “Hier begin ons tog deur die donker, geheimsinnige nag.”
“Raak jy nou digterlik daaroor?” Katrien se stem is net so lig en vrolik soos Dewald s’n. “Is jy bang, prinses?”
“Ja, ek is doodbang!”
“Vir my? Is jy bang om so saam met my deur die donker nag te ry?”
Die perd draf gemaklik en Katrien besef dat Dewald hierdie wêreld baie goed moet ken. Hy ken elke rots en koppie en stuur die perd doelgerig op sy bestemming af.
“Nee, ek is nie bang vir jou nie.” Verbaas oor haar eie woorde bly Katrien stil. Dit is die waarheid, besef sy. Sy is nie bang vir hom nie. Sy voel so veilig en rustig hier teen hom. Dit is vir haar lekker om by hom te wees, om hier so vas teen hom te sit met sy arms so beskermend om haar. Sy arm om haar middel span stywer en hy trek haar vas teen hom aan. Gewillig laat sy hom begaan en sit haar hande voor op syne wat die teuels vashou. Liggies ril sy toe sy sy warm asem in haar nek voel, en dan sy lippe wat liggies met haar oor speel.
“Moenie, Dewald!”
“Katrien . . .”
Sy draai haar gesig om na hom te kyk en dan sluit sy lippe warm oor hare. Die tyd staan vir hulle stil en net een wete bly klop-klop in haar binneste: sy is lief vir hom. Sy is lief vir hierdie skurk; hierdie man wat ander mense beroof.
7
’n Tydlose paar sekondes is hulle net van mekaar bewus. Nie eens die ritme van die perd se draffie of die donker nag om hulle kan hulle uit hierdie betowering skud nie.
Van ver af hoor hulle ander perdepote en traag en onwillig laat Dewald haar gaan en hou die perd in.
Verskrik kyk Katrien om haar rond, maar nou is die ander perdepote ook stil.
“Wie is daar?” roep Dewald in die donker, maanlose nag in. “Is dit jy, Dewald?”
“Ja.”