Sarah du Pisanie Omnibus 9. Sarah du Pisanie
langbroek wil aantrek. Sy druk liggies met die beseerde voet se toon op die grond en sit haar volle gewig eers op die gesonde been. Sy trap egter op ’n skerp klippie en verloor haar balans sodat sy vol op die beseerde voet trap.
“O, eina!” Intuïtief uiter sy die pynkreet.
Voordat sy tot verhaal kan kom, staan Dewald langs haar. Sy staan hande-viervoet met die beseerde voet agter haar opgelig soos ’n perd wat beslaan word.
Dewald lig haar versigtig aan haar arms op sodat sy voor hom staan. “Wat is dit?”
“Ek . . . het per ongeluk op my seer voet getrap en . . .” Verleë probeer sy die hemp oor haar kaal bene aftrek.
Dewald voel hoe sy hart in sy kuiltjie klop. Hy sit haar hande op sy skouers sodat sy kan vashou en tydsaam, asof hy dit al honderde kere gedoen het, maak hy haar hemp se knopies een vir een vas.
Katrien kan sterf van verleentheid, maar die lang vingers met die swart haartjies op die agterkant wat die knopies so tydsaam vasmaak, hipnotiseer haar en sy staar asof gefassineer daarna. Stadig kyk sy op toe hy die laaste knopie vasmaak en sy oë is stil en onleesbaar op haar blinkskoon gesiggie gerig. Vasgevang in ’n oomblik van ewigheid kyk hulle net stil na mekaar. Dewald se hande skuif stadig om haar tot agter haar rug en dan trek hy haar saggies maar baie beslis nader.
Die klammigheid van haar liggaam slaan deur die hemp en dit raak vaagweg aan die rafels van sy bewussyn.
Katrien kan die gevoel wat in haar opbruis toe sy gesig nader kom glad nie verklaar nie. Dit is afwagtend, ietwat bang, maar tog ook vreemd opwindend. Haar hande, wat aanvanklik op sy skouers gerus het, skuif asof vanself agter sy nek verby en toe sy lippe dringend maar tog teer op hare neerkom, vleg haar hande agter sy donker kop inmekaar.
Hy soen haar sag en baie teer, maar dan beweeg sy liggies in sy arms en hy druk haar styf teen hom vas terwyl sy lippe hare hongerig en soekend opeis. Die sagtheid van haar klam liggaam bedwelm sy denke en maak ’n hartstog in hom wakker wat hy nooit geweet het bestaan nie.
Verskrik keer Katrien terug tot die werklikheid toe hy haar so styf vasdruk en sy beur met alles waartoe sy in staat is van hom af weg. “Dewald, nee! Nee, moenie!”
Sy lippe los hare toe sy wild begin soebat en luier dan vol teerheid op haar wange en af in haar sagte nek tot by haar oor.
“Los my!” gil sy dit paniekerig uit. “Los my, jou dier! Ek sal jou vermoor!”
Stadig los Dewald haar. Verdwaas oor soveel emosie wat in hom ontketen is, staar hy haar net aan.
“Jy raak nie weer aan my nie, hoor jy?” Katrien bewe soos ’n riet. Sy is bang; bang vir haarself. Sy het haarself ’n oomblik vergeet en soos ’n drenkeling aan hom vasgeklou. Watse soort mens is sy dan dat sy die man wat haar oupa besteel en ruïneer met soveel gevoel kan terugsoen?
“Ek . . . is jammer!” Dewald draai om en stap weer agter die rots in.
Katrien gaan sit plat op die grond en sukkel haar langbroek aan. Sy trek haar sandale aan en begin op een been terugspring na die hut toe.
Dewald kyk haar nog steeds met ’n verdwaasde uitdrukking op sy gesig agterna. Hy stap soos ’n slaapwandelaar agter haar aan en vat haar om die lyf.
“Los my!”
“Jy kan nie alleen daar kom nie. Jy sal jou enkel net nog meer beseer.”
“Ek het jou gesê jy raak nie weer aan my nie.”
“Luister, ek is net ’n man! Ek sien nie elke dag ’n amper kaal vrou nie. Hoekom roep jy my dan terwyl jy nog nie klaar aangetrek is nie? Jy soek vir moeilikheid en wanneer jy dit kry, is jy kastig vreeslik veronreg.”
“Ek het jou glad nie geroep nie!”
“Natuurlik het jy, anders sou ek mos nie uitgekom het nie.”
“Ek het op my voet getrap en uitgeroep van pyn.”
Dewald kyk in die ontstoke gesiggie en hy kan nie help om haar siel so ’n bietjie uit te trek nie. “Nou sê jy my! Moenie maak asof jy dit nie geniet het nie. Jy het jou arms styf om my nek geslaan en my teruggesoen.”
“O, jy is onuitstaanbaar! Jy is ’n dief, ’n rower daarby . . .”
“Ek probeer darem nie ander mense vermoor nie.”
“Ek wou jou glad nie vermoor nie, ek wou net wegkom.”
“O! En sê nou maar jy het harder geslaan as wat jy bedoel het? Sê nou net ek het op daardie oomblik omgekyk en jy het my teen my slaap geslaan? Dink jy ek sou nog hier gewees het?”
Verskrik staar Katrien hom aan. Hoe maklik kon dit nie gebeur het nie. Ná dit alles het hy haar nog kom soek en haar uit die berg gedra.
Dewald sien die skrik in die bruin oë en speel so ’n bietjie op haar gevoel. “Dan sou jy daar bo in die berge tierkos gewees het. Maar jy wil altyd die houe uitdeel. Jy wil altyd veronreg wees. Jy het nog nie eens vir my dankie gesê dat ek jou hierdie hele ent pad gedra het nie. Ek is mos maar net ’n rower. Ek het mos nie ’n gevoel nie en ek kry ook nie seer nie!”
Skaam laat sak Katrien haar kop en in stilte stap hulle tot by die hut.
Dewald verbind haar enkel en smeer salf aan die krapplek. Sy verstom haar aan die handige manier waarop hy die verband om haar enkel draai.
“Jy doen dit baie goed . . . so . . . asof jy gewoond is om dit te doen.” Katrien probeer selfbewus ’n gesprekkie aanknoop, maar Dewald is nie nou te vinde daarvoor nie en antwoord haar nie eens nie. In stilte maak hy haar gemaklik en stap dan uit om te gaan kyk wat daar is om te eet.
6
“Hoe voel jou enkel?” Dewald staan in die deur van die hut met ’n beker koffie in sy hand. Hy het haar gisternag hier gelos en nie weer haar beddegoed uitgedra soos die vorige nagte nie.
Sy sit vinnig regop en roer die enkel. “Dit is nie meer so seer soos gister nie.”
Dewald gee vir haar die beker koffie aan en kom sit eenkant op die bedjie. Sonder om haar toestemming te vra, draai hy die verband af en bevoel die enkel. “Dit is nie so erg soos wat ek gedink het nie. Jy behoort oor ’n dag of twee weer op jou voet te kan trap.”
Hy trek die broekspyp hoër op en bekyk die krapplek. Dan staan hy op en gaan haal weer van die salf uit die swart blik wat hy aan die merk smeer.“Ons sal nou vroeër moet vertrek. Ons het net een perd en ons sal sukkel om op Otjimbingwe te kom. Môreoggend sodra dit lig is, moet ons begin.”
“Maar . . .”
Dewald luister nie na wat sy wil sê nie. Hy staan net op en stap by die deur uit.
Ingedagte drink Katrien haar koffie en spring dan op haar een been na buite.
Dewald het al die papwater opgesit en staan met sy rug na haar toe. Hy staar ver oor die stil, ontwakende veld, maar sien niks raak nie. Alles binne-in hom is ’n warboel van emosie. Moet hy nie maar ’n ander plan met haar maak nie? Die gevaar is so groot dat iets dalk skeefloop, veral nou met haar beseerde enkel.
Katrien gaan sak onder die boom neer en kyk na sy stil gestalte. Hy lyk so eensaam en seergemaak. Benoud knoop sy een hempsknopie los asof sy lug soek. Dit is asof haar gedagtes en gevoelens haar wil versmoor. Gisternag het sy seergemaakte oë by haar gespook en dan het sy weer sy lippe op hare gevoel brand.
Dewald kyk skielik om en sy oë hou hare stil gevange. Elkeen is besig met sy eie gedagtes en bekommernisse. Met verwondering sien hy die dofrooi gloed van haar hals af opstyg en dit ontlok ’n teerheid en sagtheid in hom wat hom week maak.
Dewald is die hele dag stil en bekommerd en Katrien neem maar aan dat hy vir haar kwaad is. Teen die aand voel sy hartseer en ongelukkig, maar sy weet nie waaroor nie. Sy weet nie eens of dit in haarself is wat sy teleurgesteld is nie.
Dewald stap teen laatmiddag die veld in om later terug te kom met twee groot sampioene. “Die vleis is sleg; ek het dit daar anderkant